ისევ შენ თავი 2(მოგონებები)

სავარძელზე წამოვწექი და მოგონებებში გადავეშვი.გამახსენდა ის დღეც როდესაც პირველად შევამჩნიე დევდარიანი, მეცხრე კლასში ვიყავი ჩემს კლასს ქიმიის გაკვეთილი უტარდებოდა, როდესაც მოულოდნელად პარალელური კლასის დამრიგებელი შემოვიდა და თქვა რომ მათ კლასსაც

შემიყვარდი/თავი პირველი/

ამ მოთხრობის წერას დიდი ხანია ვგეგმავ და დღეს უკვე მოვიკრიბე ძალები...ნუ ამ მოთხრობაში შეხვდებით მელანოს,რომლის ცხოვრებაც რადიკალურად შეიცვლება ახალი წლების შემდეგ...დაბნეული,სასოწარკვეთილი და შეყვარებული გოგონა სიყვარულისთვის იბრძვის და მზადაა

სანთლით ხელში

თავიდან მასაც ჩვეულებირივი ცხოვრება ქონდა არაფრით გამორჩეული. ჰყავდა მოსიყვარულე ოჯახი უფროსი ძმა და უამრავი მეგობარი მაგრამ,როდესაც 14-ის ყველაფერი შეიცვალა.მამამის ადამიანს რომელსაც ყველაზე მეტად აფასებდა მეოთხე სტადიის კიბო დაუდგინდა და სწორედ ამ

მკვლელობა შავ წრეში (1 თავი)

ახლა ჩემთვის ყველაფერი ნათელია, ვიცი ვინაა დამნაშავე და ვინ არა, მაგრამ, მაინც სიკვდილმისჯილივით მივაბიჯებ წვიმაში. ჩემ თავს ვერ ვხედავ მაგრამ ვგრძნობ რომ სახე წაშლილი მაქვს, ისევე როგორც გული. ვგრძნობ რომ ძალა აღარ შემწევს იმისა რომ გზა გავაგრძელო

პროცესი

მახსოვს გაყინული მზერა. შუშის თვალებით რომ იყურებოდა. ბადრაგირების დროს მხოლოდ ორი წამით მოვკარი თვალი, მანაც შემომხედა. ირონია და სევდა ერთმანეთს ცვლიდნენ. შემდეგ კარში შეიყვანეს და გაქრა.

ცხოვრების ფერები

-შენი აზრით, რა ფერია ბედნიერება?-მკითხა ერთ-ერთი მორიგი ვიზიტისას ჩემმა ფსიქოლოგმა-ბედნიერება? ამაზე ბევრი ვარიანტი აქვს ხალხს, მაგალითად იას... -არა, ევა, მე მაინტერესებს შენი აზრი და არა ხალხის, შენ რას ფიქრობ რა ფერი

Je t'aime (თავი 8)

გახარებული მოკალათდა ჩემს გვერდით -ასე უნდა გქონდეს ახლა დაჭყეტილი თვალები? (მე) -ჯერ შენი ყურებით ვტკბები! (სანდრო) -რით ვეღარ დატკბი გული კვლავ გამალებით მიძგერდა და ვერაფრით ვიწყნარებდი, ან როგორ დამეწყნარებინა როცა სანდრო ჩემს გვერდით იწვა.

ინანა (თავი1)

ეს დღეც ერთ ერთი ისეთი ჩვეულებრივი აღმოჩნდა როგორსაც ველოდი...დღემ დეპრესიასა და ნერვიულობაში ჩაიარა კვლავაც...საღამო იყო არა უფრო სწორად კი ძალიან გვიანი...და ყველაფერი მოხდა ისე როგორც არ უნდა მომხდარიყო...მე ტელეფონის სენსორებზე ავკრიფე მისი

ესპანელი მაფიოზები ●11●

ნელა ჩასვა მანქანაში და უკანა სავარძელზე კომფორტულად მოაწყო.თვითონაც იქვე დაჯდა გოგონას ტანი თავის მკერდზე მიაყრდნობინა და მკლავები მოხვია.ზურგზე უსმევდა ხრლებსა და დამამშვიდებლად ეჩურჩულებოდა მიუხედავად იმისა რომ ნახევრად გათიშული ლიზა მის სიტყვებს

არ შეგიყვარებ.

ლანას სახლის ზღურბლზე ვიდექი და ისვე ვიცინოდი. -აუ კაი წავედი მე თორემ დედაჩემი მომკლავს. -კაი კაი მიდი და გამაგებინე რა საქმეაქ ასეთი. -კაი.