ატმისფერი ( სრულად )

-ტაძარში მიმიყვან ? -ერთი პირობით, ატმისფერ კაბას ჩაიცვამ .

მისი ქალიშვილი ( მეოთხე)

ლამაზი სახე ჰქონდა ლევანს. ჯერ ისევ დაჭორფლილი და ბავშვურად მოუხეშავი ნაკვთებით, მაგრამ მაინც საოცრად ლამაზი. მარტო მისი ხვეული, კულულა, ალისფერი თმა რად ღირდა, ანდაც მწვანე ბროლივით ბრჭყვიალა თვალები. მე, შავგვრემანს, ვინ იცის რამდენჯერ

ზოგჯერ წინ გვყავს(17)

– ვიცი, რადგან მეტი აღარსად აღარ გაგიშვებ. - გამომყვები? – დიახ, ბატონო, დანიელ თანახა ვარ ვიყო თქვენი ცოლი სიცოცხლის ბოლო წუთამდე.- მომიგო მან და მომეხვია. – მიყვარხარ.. – მეც.- ჩამჩურჩულა ყურში.

მდინარეში ნაპოვნი სიყვარული (თავი 2)

-გისმენ მამა. -ამირან დღეს თუ გცალია სიდამონიძეებთან გვინდა წასვლა მე და დედაშენს, იქნებ წამოვსულიყავი შენც. ეს გვარი გაიგონა თუ არა, მაშინვე გოგო წარმოუდგა თვალწინ.

მისი ქალიშვილი (მესამე)

მე ლილუ მქვია!_ ვუთხარი სიჩუმით დაღლილმა. გაეღიმა. _ მე კორბენ დალასი!_ მიპასუხა ღიმილით. _ რას კითხულობ კორბენ?_ ვკითხე სრული სერიოზულობით. ახლა ორივეს გაგვეცინა. _ პატარა უფლისწულს! _ ეგ ხომ ბავშვებისთვისაა?_ ისე გავიოცე, თითქოს მეც ბავშვი არ

იღბლის კერა ნანგრევებში(4)

–ბევრჯერ მიფიქრია მაგაზე, რა ჯობდა, ეს ყველაფერი საერთოდ არ ყოფილიყო და ტკივილის გარეშე მეცხოვრა, თუ მაინც გამომეცადა და ამის საფასურად ტკივილი გადამეხადა,–დაიწყო დაჩიმ,–და ყოველთვის,–ხმა გაებზარა მას,–ყოველთვის ერთსა და იმავე პასუხამდე მივდივარ,

ისევ აქ (თავი 3)

-ლოთივით ნუ მელაპარაკები, მე არასდროს ვსვამ იმდენს რომ დავთვრე -იქამდე სანამ ქალაქს გავიცნობ, მერე შენს ცხოვრებისეულ ჩვევებს დაუბრუნდი, ოღონდ ახლა არა, დამპირდი -ოჰ,როგორ მძულს ეს საუბარი. კარგი, ყოველ დღე გამოვნახავ დროს, ასე მალე დავასრულებთ

მხოლოდ ღმერთმა იცის ( საცდელი)

საკმაოდ რთული ოპერაცია, შეასრულეს ერთ-ერთი დასახლება იხსნეს ტერორისტებისგან ეს მისი ბოლო მისია, გახლდათ აშშ- ში ხუთწლიანი მოღვაწეობა იქ დაასრულა და ახლა სამშობლოში ბრუნდებოდა თავის დანაყოფთან ერთად. ქუჩებში გამოფენილიყვნენ მთელი მოსახლეობა და

მდინარეში ნაპოვნი სიყვარული

–ლია დეიდა იმ კაცებს გადაეცი, გოგო ქართველია და დაიკარგეთ აქედან–თქო. ქალმაც უჩუმრად გაიხურა კარი. –ვინ კაცები, გამაგებინეთ ვინმემ რამე. რა ხდება საერთოდ. – წამოჯდომა ცადა გოგონამ, მაგრამ თავი ისე სტკიოდა, რომ მაშინვე გადაიფიქრა

მისი ქალიშვილი ( მეორე)

_ნეტავ არასდროს დამედგა ამ სახლში ფეხი იასე!_ ვიცოდი ახლაც კი გულს მოვუკლავდი ამ სიტყვებით.