მე, უშენოდ...(ნაწილი 9)

საშინელმა თავის ტკივილმა გამოაღვიძა დილით ახვლედიანი. უცნაურ სიმძიმეს გრნძობდა მარჯვენა მკლავზე, თვალები გაჭირვებით დააშორა ერთმანეთს და მის სხეულზე აკრულ მარიამს ინტერესით დააკვირდა.

მელანქოლია ( თავი 1 )

კალმის წკაპუნმა ამიკვიატა, სულ ასე მემართება ხოლმე ,მოუსვენრად ვარ, როდესაც რაიმეს ახლიდან ვიწყებ.თითქოს რევოლუციას ვაპირებო და სულიერი მშიერი ჩემი ცალი მხარე ხელებს იფშვნეტს.

„ვენერას ცრემლი“ - 3

მე-20 საუკუნის დროინდელმა ტელეფენმა მკვეთრად დაირახრახა, ლერი ზღვაური უკმაყოფილოდ შეიშმუშნა, თვალები მძიმედ გაახილა და ძველებურ ტელეფონს, რომელიც კვლავ დაუღალავად რეკავდა მოსისხლე მტერივით მიაჩერდა.

მე, უშენოდ...(ნაწილი 8)

ესეც ახალი თავი მათთვის ვინც ასე მოუთმენლად მელოდებოდა. მაქსიმალურად ვეცადე თავი გამეზარდა. მიხარია თქვენი კომენტარები, ის რომ ისტოროა ასე მოგწონთ და ბოდიში ყველას რომ ვერ გპასუხობთ.

გამოიდარებს (თავი 6)

გვანცას და ბიჭის თვალები ერთმანეთს შეხვდნენ,ძალიან დაიბნენ ერთმანეთს რამდენიმე წუთი უყურებდნენ,ეს ის იყო ყვავილების ავტორი და ბიჭი რომელმაც გვანცა დაიცვა არ ვიცი რა იგრძნო მაშინ გვანცამ. ეს დემეტრე ნავერიანია დიახ ის დემეტრე, რომელიც სულ ცოტახანში...

„ვენერას ცრემლი“ - 2

ლერიმ ფურგონი ქალაქის იმ კვარტალისკენ გააქროლა, სადაც საავადმყოფო იყო წამოჭიმული, ავტომობილი თავისი მბჟუტავი შუქფარებით ძლივს ანათებდა ჩაბნელებულ ქუჩებს, ამიტომ ლერის ხშირ-ხშირად უწევდა მანქანის დამუხრუჭება, რათა შუა ქუჩაში მოსეირნე, შიმშილისაგან

განსხვავებულნი (2)

-რა იყოთ მოჩვენება ხო არ დაინახეთ? სიცილით და უფრო ირონიით მოგვიგო დევდარიანმა -ვაიმე ბიჭებო ღმერთმა გამოგვიგზავნა თქვენი თავი,ბენზინი გაგვითავდა კაკრას-ღიმილით თქვა ლენკამ და ჯობდა მიწა გამსკდარიყო ამ დროს და შიგ ჩავეტანე,სულ გასულელდა ეს გოგო.

„ვენერას ცრემლი“ - 1

ავტომობილი აღარაფრად ვარგოდა, ძველი იყო, საღებავგადაცლილი, უშნო. მეოცე საუკუნის მიწურულს გახლდათ დამზადებული. სწორედ ეს იყო ყოველივეს მიზეზი, რადგან მისი აღმავლობა განლეულ საუკუნეს ჩაბარდა. ახლა ამგვარი მოდელის ავტომობილებს

შეჯახება (სრულად)

შემოდგომის ცივი დღე იყო, გაწუწული მივედი სახლში, სველი ტანსაცმელი გამოვიცვალე თბილი ჰუდი და ელსატიკი ჩავიცვი და ცხელი ყავა გავიკეთე, ბუხართან დავჯექი და წიგნის კითხვა დავიწყე მაგრამ არავინ არ მაცადა.-გისმენთ ქალბატონო ელიზაბეტ.

მე, უშენოდ...(ნაწილი 7)

დილით ცარიელს საწოლში გაეღვიძა. ახვლედიანი არსად ჩანდა, მაგრამ მისი სურნელი მთელს ოთახში გაბატონებულიყო. საწოლზე წამოჯდა, თვალები დახუჭა და წინა ღამით მომხდარი სცენის გახსენებას შეეცადა. ხვდებოდა რომ დათა იმაზე მეტად მოსწონდ