ეველინა (თავი1)

ძალიან დავიღალე,უსასრულოდ გრძელმა გზამ,რომელსაც ცხოვრება ქვია იმდენად უძლური გამხადა, რომ არ ვიცი რა კრიტერიუმებით გავუმკლავდე მას,სოციუმის გარკვეული კატეგორია ამ რთულ ეტაპს ღვთიური გრძნობით განიცდის და უმკლავდება

განსხვავებულნი (1)

ღამე..საუკეთესო დროა ყველაფერზე ფიქრისთვის,შენს თავთან მარტო დარჩენისთვის..ხანდახან მავნებელია,შეიძლება ჭკუიდან შეგშალოს ღრმა ფიქრებმა..წარსულს გადავხედე და აღმოვაჩინე,რომ თურმე უამრავი ადამიანი შემომეცალა...ასე თავისთვის,

სამყარო შენს ირგვლივ (სრულად)

"ახლა წვიმს,საღამოა შინ მარტო ვარ,სექტემბერია, ფოთოლცვენა უკვე დაიწყო, ფანჯარასთან ვდგავარ და ვფიქრობ, ვინ იცის, მერამდენედ ვიხსენებ, როგორ მოხდა ყველაფერი. ოთახში ბნელა, მხოლოდ ლამპიონების ყვითელი რბილი შუქი შემოდის ქუჩიდან.

განქორწინებულის დღიური (თავი 3)

სიგარეტს ვართმევ, მისი გასინჯული კიდევ უფრო მომწონს. -რა საყვარელი ხარ ! - ალბათ იშვიათია სექსის შემდგომ მამაკაცისგან მსგავსი ფრზები. ღიმილით ვპასუხობ გიორგის და ვცდილობ, სუნთქვა დავირეგულირო.

პირობა დასასრული

- ეს როგორ გააკეთე? მითხარი ეს როგორ გააკეთე? _ ყვირილით ჩასძახა ტელეფონში ლიჩელმა. - რა გინდა ერეკლე? შენ უნდა გკითხო? მე რას გავაკეთებ და რას არა? - დარო სულ გააფრინე არა? მითხარი საბოლოოდ გარეკე ხო? ხომ იცი

გაიქეცი(სრულად)

დილის სუსხმა გამაღვიძა მთელი ოთახი ჩაბნელებული იყო,საბანში უფრო კარგად გავეხვიე და ჩაძინება ვცადე, მაგრამ პირველი სართულიდან კარის გაღების ხმა მომესმა, თავიდან მეგონა რომ დედაჩემი იყო მაგრამ უცებ გამახსენდა მისი წერილი, ის სამუშაოს გამო

ძმები (თავი 25)

-რას ქვია და მომშხამავდა, იქეთ მოვშხამე, რას დაეძებ, დაი*იდე, მთავარია სათქმელი გქონდეს დასალევთან_სიცილი აუტყდა ლილუს და კიდევ ერთი დალია. რამდენიმე წუთი დასჭირდათ გოგონებს, მალე ორივეს გალეშილი მთვრალის ღიმილი

ცდუნება (სრულად)

-ნინა არჩევანის გაკეთებისას როგორ უნდა გაიგო რა არის სწორი და რა შეცდომა. ან ვინ დაადგინა, რომ როცა არჩევანს აკეთებ და ყველა შეცდომად გითვლის შენთვის რა არის უკეთესი?-შემომხედა თავის სევდიანი თვალებით.

იდუმალი კაცის ქალღმერთი !1!

რატომღაც მგონია რომ თითოეული ადამიანის ბედი მაღლა, ცაში ყველაზე წმინდა ადგილას იწერება. და სწორედ მის მიერ დაგებულ გზაზე გვიწევს სიარული, მაგრამ არა სწორხაზოვნად.ზოგჯერ წინ დადებულ ქვას ვერ ვამჩნევთ, უნებურად წამოვკრავთ ფეხს და ჩვენი ცხოვრებაც

მე, უშენოდ... (ნაწილი 6)

გავითვალისწინე თქვენი თხოვნა და ესეც ახალი თავი. რომ იცოდეთ რამხელა ენერგიას ვდებ მასში და კიდევ უკმაყოფილების გრძნობა მრჩება. მიხარია ვისაც მოგწონთ, ვეცდები თქვენი იმედები გავამართლო. მიხარიხართ ძალიან