განთიადის მოყვარული ბიჭი [თავი მეოთხე]

- მოითმინე, მალე გაგივლის. - მეუბნება ღიმილით. - თავი დამანებე, მომშორდი! - ვეუბნები გაღიზიანებული. როგორ შეუძლია თავისი საქციელის მერე, ღიმილით მელაპარაკოს?! და თუ მართლა ღადაობს, იკას ასე რატომ ეჩხუბა? სიარულში რატომ მეხმარება? რატომ ცდილობს

მე, უშენოდ...(ნაწილი I)

შემოდგომის გვინი საღამო იყო შენობა რომ დატოვა, რომელშიც მუშობდა. უკვე შებინდებულიყო და ქუჩის განათებებიც ამაყად იწონებდნენ თავს. ფეხით გაუყვა ქუჩას სამარშუტო ტაქსის გაჩერებამდე. ჩანთაში საფულის ძებნაში გართულს არ გაუგონია როგორ გაჩერდა მის ფეხთან

ზოი. მესამე ნაწილი. თავი 1

ფრთხილად ჩამოსწია კარის სახელური. ნელა შეაღო ჟანგიან საკიდებზე ჭრაჭუნით მოძრავი კარი. საძინებელში შევიდა სულგანაბული და სუნთქვაშეკრული. კვლავ დახურა ყურთა სმენის წამღები ჭრიალის აკომპალიმენტზე მოჭახჭახე და მოწკარუნე ზღუდე — ორ ოთახს შორის

ბნელი სამეფოს ლორდი ( თავი 2)

-როგორც ჩანს შენთან სიმშვიდე არ გამოვა ამიტომ შეგახსენებ აქ უფროსი ვინააა -რას აპირებბბ? -დამშვიდდი - ისევ გაიღიმა და უცებ წამოდგა და მხარზე შემომიგდო -გასწავლიიი პატარა დემონო რომ ტირანს მოთინება აქ და მას აღარასდროს შეეხო -დამსვი -იოცნებე

პირველი და უკანასკნელი 7

არ მოგენატრე? -დემეტრე გამიშვი თორემ ამ საქციელს ინანებ. -ეს შენ ინანებ იმას რომ ნიკასთან ხარ. -გადი დეგენერატო. სიფათში ვხეთქე თავი. -არ გაბედო ჩემთან ასე მოკარება. ვუთხარი ზიზღით და კიბეები ავიარე.

ცხოვრების მეგობარი თავი 3.(დასასრული)

-როგორ უზომოდ მომენატრე,დილა შენით იწყება და ყველგან შენ დამყვები.შენ დამიბრუნდი და მეც დაღლას ვეღარ ვგრძნობ,მენატრები მაგრამ ახლა უნდა ვიჩქაროთ,რადგან საათის ისრები თავბრუდამხვევი სისწრაფით ბრუნავენ და ჩვენი გრაფიკი მკაცრადაა განსაზღვრული,მივდივართ.

დაკარგული წლები !3!

დრო. საათის სამი ისარი. წამებს გაყოლილი წუთები და საათები. მაგრამ ბოლოს ყველა საათი ფუჭდება, ყველა ბატარეა ჯდება, ის იცვლება მაგრამ არა გასული წამი, წარსული ის ერთადერია რასაც ვერ შვცვლით,ვერ შევეხებით. შესაბამისად ყველა წარსულს გაყოლილი გმირიც

შენამდე მოვედი (სრულად)

-როდის მოხვედი?-მაინტერესებდა რას მიპასუხებდა. -ახლახანს.-მიპასუხა და გამიღიმა.მე კი მთელი გზა ღიმილი ვერ მოვიშორე სახიდან.სახლში რომ შევედით დაღლილი მივესვენე საწოლზე.ისიც მის ოთახში შევიდა და ალბათ მასაც ჩაეძინა.

აბლაბუდა (მეთექვსმეტე თავი)

ხომ ვიცოდი, რომ შაკო დაოჯახებული იყო, მისი მეუღლისა და ქალიშვილის ფოტოც არაერთხელ მქონდა ნანახი, ისიც კარგად მქონდა გააზრებული, რომ ერთ ქალაქში მცხოვრებნი შეიძლება ოდესმე ერთმანეთსაც შევხვედროდით, ფიქრებში ხშირად წარმომედგინა როგორი შეიძლება

გზა მისკენ (სრულად)

ცხოვრობდა სხვებისთვის უიმტერესოდ, საკუთარი თავისთვის კი მომაჯადოვებელ სამყაროში... თავისი ტყის ყვითელი ქოხის შეღებისას ეგონა პლანეტას ტოვებდა და მზის კარებს აღებდა, უყვარდა სითბოთი აღსავსე კედლების მიღმა ხატვა, ბუხარში მოგიზგიზე ცეცხლი