ვერ დამემალები (თავი 1)

ნოემბრის თვისთვის შეუფერებელი, მზიანი დღე იდგა თბილისში. ამინდმა თავისებურად იმოქმედა ლილე არაბულზე და მისდა გასაოცრად, 15 წუთით ადრე შეაბიჯა უნივერსიტეტში. მისთვის დღის მშვენიერი დასაწყისისთვის ამინდი სრულიად საკმარისი იყო,

ნაპერწკალი (საცდელი)

არის რაღაც ნაპერწკალი, რომელიც პირველი დანახვის თანავე ჩნდება და მერე თავს არ განებებს, არსად მიდის , მუდამ შენი თანამგზავრი ხდება. ასე მოხდა ჩემსა და დუდას შორის.მერვე კლასში გავიცანი ის ნაპერწკალი , რომელმაც დუდასთან დამაახლოვა

ცხოვრებავ, მეხუმრები ხო? (თავი 2)

და არ გაინტერესებს ოდნავ მაინც რახდება შენს თავს?- იმდენად შემზარავი იყო მისი ხმა , რომ არა კედელზე მიყრდნობილი მისი ტორი აუცილბელად შიშისგან ჩავიკეცებოდი.-მომიყევი რახდება აქ საერთოდ . - მგონი მხოლოდ ის იყო ერთადერთი

კადრი წარსულიდან (სრულად)

ის დედის ერთა იყო, მარტოხელა დედას მის გარდა სხვა არავინ ჰყავდა, არ მითქვამს რომ ფშავიდან იყო? ის მთის შვილი იყო, თავისუფლების მოყვარული, ქალაქი სულს უხუთავდა... ზაფხული დამთავრდა და უნდა დაბრუნებულიყო, მე კი... მე კი შემეშინდა, აქამდე ისე

ძმები (თავი 8)

-ავადმყოფის არ შემოშვება უზრდელობაა_ხელი აიქნია და ბრახუნით მიკეტა კარი. რამდენიმე წამი გაკვირვებული ათვალიერებდა გაბრიელი ქალს, მთელი ძალით ეძებდა იმ ხალისიან, მიმზიდველ წითურს მასპინძელში, თუმცა თითქოს ჯინაზე ფერმკრთალ მოუწესრიგებელ

დაკარგული თაობა 2

-გიორგი_ვიკივლე ბოლო ხმაზე და იქვე ჩავიკეცე.. გონება დავკარგე.. სიზმარში გიორგის ვხედავდი.. ერთად მივდიოდით.. გაზაფხულის მზე ისევ ორივეს გვათბობდა.. მერე უეცრად აცივდა.. აცივდა ყველაფერი განაცფრისფერდა... მერე გაშავდა.. უაზრო ფერადი კუბიკები

ცხოვრებავ, მეხუმრები ხო?

ზაფხულის ერთ მშვენიერ დღეს, როდესაც საათი ოთხის ოცდახუთ წუთს აჩვენებდა, სამშობიაროს შემოსასვლელი კარები ხმაურით გაიღო და გამოჩნდნენ მამაკაცი და ორსული ქალი, რომელიც ღრმად სუნთავდა და აფორიაქებული მთელი ძალით ჩაბღაუჭებოდა მამაკაცის ძლიერ მკლავს.

პატარა საქართველოს დიდი თბილისი თავი4

მაშინ ხომ არ დაფიქრებულა, ხალხის არ მორიდებია, ვერ შეიკავა და იტირა და ახლა? ახლა ვისი სცხვენია? ნუთუ საკუთარი თავის? იმდენად ამაზრზენი და საცოდავია რომ საკუთარ თავსაც კი ემალება.. ღმერთო რა დღეშია.

ჩემი ახალი მეზობელი (2)

საღამოს მოვკალათდი ჩემს ადგილას ლეპტოპით და წითელი ღვინით...დავიწყე ჩანაწერების წერა,რაღაც უახსიათოდ და უიმედო ფიქრებით ვიყავი გართული,რა თქმა უნდა,ლიტუკას და აკოს ზარები არ წყდებოდა,მაგრამ იციან როცა არ ვპასუხობ მძინავს,

თუ გაზაფხული მოვა...(თავი 9-10-11-12)

ახლა ლუკა დაიბნა. შეეშინდა. შეეშინდა საკუთარი თავის, იმის, რასაც მალავდა, იმის, რისი გაკეთებაც უნდოდა... კესოს შეხედა ბნელი თვალებით, წარბშეკრულმა, სულშეხუთულმა... ღრმად ჩაისუნთქა მძიმე ჰაერი და ლაპარაკი დაიწყო...