მე და სიკვდილი ( თავები 11, 12)

კიდევ ერთხელ მოგესალმებით ჩემო ერთგულო მკითხველებო. ალბათ ძალიან დაგღალეთ ჩემი ცოტა არ იყოს და ბანალური ისტორიით და ემოციების გადმოცემით, მაგრამ სამწუხაროდ წერის დამთავრებას ჯერ არ ვაპირებ. ჯერ კიდევ ბევრი მაქვს თქვენთვის სათქმელი. ამ თავის დაწერა

გამიზნული შხამი #10 (+18)

ხო ვუთხარი, ბევრი არ დაელია არა?! არასრულწლოვანია, შარს ავიკიდებ ეხლა!!! ერთიანად გავბრაზდი ჩემი ხმის დაუფიქრებელ საქციელზე. -დალევა იქეთ იყოს, მაგაზე მერე ეჩხუბე. მეორე საპირფარეშოში სისხლის გუბეში იპოვეს.

ბაბნიკს შეუყვარდა (თავი 12)

-აქ ვარ ლამაზო არ დაგტოვებ, აქ ვარ-გამუდმებით ამ სიტყვებს იმეორებდა და როგორც ჩანს ისე გულწრფელად,რომ ამან ჩემზე იმოქმედა და ნელ-ნელა ყველაფერს კარგად ვხედავდი.ჩემმა გულმა ორმაგად დაიწყო ძგერა.

მიენდე გრძნობებს...თავი 15 დასასრული

მუდამ შენთან და მუდამ ერთად, მთავარია გვჯეროდეს ჩვენი გულების,მთავარია ვგრძნობდეთ… -მივენდოთ გრძნობებს? -ყოველთვის და ბოლომდე…. -სიკვდილამდე,-უპასუხა ტატიანამ, სიყვარულით ანთებული თვალები მიანათა ბიჭს,კიდევ ერთხელ დაინახა ნიკოლა ამირეჯიბმა რომ ტატა

ერკე მიდასი - მეტრო (1)

დეკემბრის მოღუშული და ღრუბლიანი დღე იდგა. იმ დილით ისევე ეძინა მზეს, როგორც რასტის, მაღალსართულიანი კორპუსის მეშვიდე სართულზე, საკუთარ საძინებელში და გვერდით მეუღლე არ ეწვა. გადაბრუნდა და ხელი საყვარელი ქალის მკერდისთვის უნდა მოეთათუნებინა, როგორც

მზარეულის დღიური 9

რამეს მოვიფიქრებთ, ოღონდ არ წახვიდე - ზლუქუნებდა ელენე და შიგადაშიგ ქართულად წამოიძახებდა ხოლმე რაღაცას, თუმცა რას მხოლოდ თვითონ იცის.

შეშლილი ფსიქოლოგი (დასასრული)

ქორწინების 20 წლის თავს ავღნიშნავდით როცა ოთახში 7 სიარული შემოვიდა. სანდრო, დამიანე, კესანე, მაკინე და მაქსიმე და ბოლოს ჩემი გაზაფხულის ყვავილი, ჩემი ნაბოლარა იოანა.

დემონი შენ ხარ.! #4

.ბოლო მგზავრიც ჩაუშვა, თვითნ ისევ შიგნით შევიდა, სათითაოდ დაიარა სავარძლები.. საშინელი სანახაობა დახვდა, რამდენიმე მგზავრი უგონო მდგომარეობაში, ვერ შეძლო მიკარება. სიბნელე და კვამლი ერთად ართულებდა ხილვადობას. ჯანგბადის ნიღბები ჩამოვარდნილი და

ცხელი შოკოლადი. (1ნაწილი სრულად)

იმდენად მინდოდა ბედნიერი ყოფილიყო და მის ბედნიერებაში წვლილი მე შემეტანა, რომ ჭკუიდან ვიშლებოდი. მერე სახლის მისამართი ვუთხარი. 15 წუთში უკვე ჩემს კორპუსთან ვიყავით. მანქანა გააჩერა და ძრავი გამორთო. არ გავნძრეულვარ.ჩემი ხელი ისე უეცრად

მოგონება

რამდენს გვახსოვს აფხაზეთი რეალურად? როგორ ფიქრობთ, ბევრს აქვს იმისი განცდა, რომ ეს მხარე მარტლაც ჩვენი და ვალდებულნი ვართ ვცადოთ, ვიზრუნოთ მის დაბრუნებაზე და ერთერთი უმთავრესი: მივაწოდოთ ამომწურავი ინფორმაცია ახალ თაობას,