ზოი. მეორე ნაწილი. თავი 3

თეთრ პერანგსა და მუქ ლურჯ შარვალში გამოწყობილი ათლეტური აღნაგობის ბიჭი ჯინსის დაბალძირიან ფეხსაცმელს ნერვიულად ურტყამდა ასფალტზე ამომაღლებული ტროტუარის კიდეს. გაჩერდა, მწვანე ჟაკეტიანს შეხედა და გამოუცხადა, რომ ან ყველანი ერთად წავიდოდნენ თეატრში,

ერთადერთი? ( XIII თავი )

არა არ შეწუხდე, ცუდ დროს მოვედი აშკარად- თვალები ჩაწითლებული ჰქონდა, მწანედ უნათებდა და თითქოს ახლა მიხვდა რაღაცას, აქამდე ანნას ყოველთვის ცისფერი თვალები ჰქონდა ხოლმე ახლა კი ისეთი მკვეთრი მწვანე გამხდარიყო რომ დასიებული ქუთუთოებიდანაც კი აღწევდა

ბევრი ნახვით შეყვარება. (1)

რატომღაც იფიქრა , რომ კარგი აზრი იქნებოდა თუ შუალედურების წინ კალათბურთს ვუყურებდით , გაგვამხნევებს და უფრო გულმოდგინედ ვიმეცადინებთო , მაგრამ განა არ ვიცი , რომ აქ მხოლოდ იმიტომ ვზივარ, რომ თავის საყვარელ მოთამაშეს უყუროს? ყოველ ჯერზე , როდესაც

ზიზღნარევი სიყვარული (თავი3)

ანა მარიამთან მივიდა, საწოლზწ ჩამოჯდა და თმაზე მოეფერა -გთხოვ ნუ ტირი თორემ მეც ვიტირევბ-ასლუკუნდა ის, ამიტომ მარიამმა თავი მოთოკა და გაჩუმდა ცრემლებიც შეიშრო და საწოლზე წამოჯდა. -ხვალვე გიყიდი ახალ ფეხსაცმელს-გაეცინათ ორივეს და ჩახუტებულებმა

დღემდე აგვიანებ

როგორც ყოველთვის ისევ შეშინებული ვიღვიძებ ,ისევ და ისევ კოშმარი. ისტორია რომელიც არც ჩემი სიზმრებიდან და არც ჩემი წარსულიდან არ ქრება, ისტორია რომელიც ყოველ დღე თავს მახსენებს და ყოველი დილა ჩემი ტანვჯით იწყება. ვდგები და მოსაწესრიგებლად, აბაზანაში

გზა აბნეული (4 თავი)

რთულია უყურო როგორ გეცლება სიყვარული ხელიდან,როგორ მიდის შენგან და სხვის მკლავებში ეშვება.ამბობენ როცა გიყვარს ყველაფერი ფერადია და ცხოვრება გიხარიაო,მაგრამ ალბათ ეს ორმხრივ სიყვარულზეა ნათქვამი.მიყვარს,ისევ მიყვარს,თავდავიწყებამდე,მისი სახელის

იზაბელა +18 {2}

იზაბელას ცხოვრებაში წარსულის აჩრდილი არ ჩერდება. თვითონ რაცარუნდა ეცადოს დავიწყებას ბოროტი ადამიანები მაინც არ აცდიან მშვიდად ცხოვრებას.იკა ყველანაირად ცდილობს წარსული დაავიწყოს და გვერდით დაუდგეს..

შენ რას გრძნობ?!(15)

-ულამაზესი ხარ.-მითხრა და ლოყაზე მაკოცა. -მადლობა.-მორცხვად ვუთხარი და ბანწიკი გავუსწორე.-შენც არაგიშავს.-ცალყბად ჩაეცინა და მერე მანქანის წინა კარი გამომიღო. მანქანასი მისი სურნელი იყო გამეფებული და მეც გაბადრულმა ჩავისუნთქე საყვარელი სურნელი.

სამიზნე || (თავი 12) დასასრული

-არ გგონია, რომ ზედმეტად ფილმის სცენარს გავს?_უხეშად გაეცინა ყოფილ მოადგილეს. -არამგონია მაგისთვის გეცალოს, უბრალოდ უთხარი აღარ ისროლონ და აქვე დაგტოვებ. -დავიჯერე როგორ არა_ხელი აუქნია კაცმა.

ხუთი დღე სიკვდილამდე და შემდეგ

სწორედ მაშინ დავიწყე ყველაფერზე ფიქრი.ნუთუ სულ მცირე წამები არ სჭირდება იმას,რომ ადამიანი სიცოცხლეს გამოასალმო?ხუთი დღე ზედმეტად მომეჩვენა,არ ვარ ღირსი ხუთი დღე მოვკვდე ან პირიქით.ხუთი დღე შორიდან ვუყურებდი როგორ ვკვდებოდი