თვალი არ მომაშორო.! (თავი 7)

ანდრიაძის დანამულ მუცელზე ედო თავი და ფეხებზე დააცოცებდა ძლიერ ხელს..არცერთს ხმა არ ამოუღიათ, ორივე დიდ ბედნიერებას გრძნობდნენ! იმაზე კარგი და სასიამოვნო რა არის როცა იმ კაცს ეკუთვნი ვინც გიყვარს, ან ის ქალი გეკუთვნის რომლის გამოც შეგიძლია მთელი

სტაჟიორი პირველი თავი

და ლაშა ვინ არის? აქამდე არ გიხსენებია ჩემთან? -სულ ტყუილად იცინი ეგრე, ჩემი სტაჟიორია, ეგეც რომ არ იყოს ჩემზე ოთხი წლით პატარაა, 21 წლის არის, ასე რომ უნდა გაგაწბილო.

მიენდე გრძნობებს...თავი 4

დილით ადრიანად გაიღვიძეს, მოემზადნენ და უკან გამოემგზავრნენ. გულდაწყვეტილი და მოწყენილი ტოვებდა ვენეციას ტატიანა,თითქოს რაღაც საუკეთესო დასრულდა და ახლა კიდევ რაღაც უფრო სხვა რამისკენ მიიწევდა.მთელი გზა ჩუმად იყო,მხოლოდ აუცილებელი პასუხებით

სიზმარი თუ რეალობა? (თავი 1)

ეწაფება. ვგრძნობ როგორ მიმძაფრდება გულისცემა, თმაში ხელებს ვუცურებ და ტუჩზე შეუჩნევლად ვკბენ. ეცინება და ხელში მიტაცებს, მატრიალებს და შუბლზე მკოცნის...

შავია მთვარე

ჩვენი პირველი შეხვედრის მერე მარიამი გაქრა, თითქოს მიწამ ჩაყლაპაო, ვერსად ვპოულობდი.. ასე გრძელდებოდა რამდენიმე თვის მანძილზე, მენატრებოდა . მის ნახვას ითხოვდა გული, სიახლოე სჭირდებოდა სულს. მარამის გარეშე ცარიელი გავხდი, არავინ გავხდი.. ვხვდებოდი

მეზობელი 3 თავი

-მოიცა ჩემ უნახავად აპირებდი წასვლას ? -მეგონა არ გეცალა და არ შევაწუხო თქო -ეს ჩემი ტელეფონის ნომერი გამომართვი თუ დაგჭირდესრამე დამირეკე რადროც არ უნდა იყოს

ცისფერთვალება ლამაზმანი (1)

-გისმენ ლილე. დილით როგორც ყოველთვის ლილეს ზარმა გამაღვიძა. -მარიამ ძალიან ცხელა და სადმე წავიდეთ რაა. დაიწყო წუწუნი. -გოგო ნორმალური ხარ? დილის 8 საათზე მირეკავ მაღვიძებ და რს გამო? დავიწყე ხმამაღლა ყვირილი. -ოოო ნუ წიკვინებ შემაწუხა სიცხემ და

სამიზნე (26 თავი) დასასრული

-ანდრია, უკან_დაჩის ხმა მოესმადა და არც გაუხედავს ისე მოარტყა მხოლოდ იარაღის გატრიალებით, კიდევ ორი წააქცია და მანქანას ამოეფერა. -ტყვიები გამითავდა_გაეცინა სიმწრისგან -ტვიები გამითავდა ამის დედაც, გაბრიელამდე ვერ მივდივარ.

ნაძვის ხის ქურდი (სრულად)

-გოგო,შენ რა,ნაძვის ხე არ გაქვს?-აღშფოთებული მიმოდიოდა ერთი ბეწო ოთახში და საახალწლო მოსართავს ამაოდ ეძებდა. -მაგაში ფულს არ დავხარჯავ-მტკიცედ გავიქნიე თავი და მარიამს მივუბრუნდი-რა საჭიროა? -ხო,რავიცი. მთავარია,ერთად ვართ,ნაძვის ხე რად გვინდა?-ორი

კოცნის ვალი (7)

-რას თამაშობ სოფი?-გამჭოლი მზერით დამაკვირდა და ოდნავ გამიღიმა. ვეცადე, არაფერი დამტყობოდა სახეზე და რაც შემეძლო, უდარდელად ვუპასუხე: -რასაც შენ თამაშობ ალექსანდრე. გაიცინა და თავი გააქნია. მისგან გამოვტრიალდი და სანამ ოთახიდან გამოვიდოდი ლამპით