სხვისი შვილები (VI)

მართლა მთელი გულით გაუხარდა ანო რომ გააცინა. ამასობაში სანდრიც მათთან მისულიყო და ახლა ანოსთან ერთად იცინოდა. იმდენად იყო გოგონა კონცენტრირებული ბუთქოს მოსიყვარულებაზე, წამით

სტუმრობა საიქიოს თავი VII (ათანასე უკვდავს ნიშნავს)

ზოგჯერ ჩვენს გრძნობებს დარდი ახშობს, ღიმილს ცრემლები, შენს არსებობას კი დრო.- დრო თავისით მოიტანს მოსასვლელს, გრძნობებს, სევდას, ღიმილს, ოცნებებს, ვნებას. - ჩამოვჯექით, თავისუფლად ნაკლები ხალხის გარემოცვაში,

მია

-მგონი ორსულად ვარ!-რაა?-ჩვენი სახეები უნდა გენახათ.-ვისგან ლიზი? ან როგორ?-ფუ ამის... ჰო გთხოვეთ არაფერი მკითხოთ თქო- მარიამი ლიზის გერდით ჩაეშვა და ისეთი გაოცებული სახე ჰქონდა,გეგონებოდა

წარსულის კვალდაკვალ თავი 17

მოგთხოვდი.შენ უნდა გადაწყვიტო ყველაფერი.არ შეგეხვეწები,არც დაგირეკავ ზედმეტად და არც გნახავ.რადგან მე რაც უფრო მეტად შეგაწუხებ,მით უფრო გაიქცევი შენ ჩემგან,არც ხვეწნა მიყვარს,რადგან სადაც სიყვარულია

ტირანის მახეში #16

ეკრანზე გამოსახული წითელი ნიშანი,რომელიც რობაქიძის ადგილმდებარეობას დაახლოებით ორმოცი წუთის განმავლობაში ერთ ადგილას გაჩერებულს უყურებდა,მამაკაცს თვალები ელვასავით გაუნათდა,როცა ჯიპიესმა ადგილმდებაორების ცვლილება დაიწყო. - მოიცადე!!! ეს რა

ყველა გიჟია(5თავი)

სახლში მივაღწიეთ რავარც იქნა გადმოვედით მანქანიდან და ეზოში შევედით.ყველა ოთახებისკენ დაიძრა ჩემს გარდა არ მეძინებოდა და რა მექნა ამიტომ ავედი ოთახში ყურსასმენები ავიღე ჩავედი ეზოში და ჰამაკზე დავჯექი ჩავრთე მუსიკა და ჩუმად პირის მოძრაობით

მეც შემიყვარდა (თავი მეთერთმეტე)

დრომ სწრაფად გაიარა. მარიამი და დემეტრეც დაბრუნდნენ. ცივი ზამთარიც დადგა და დასასვენებლად გადავწყვიტეთ წასვლა. როგორც ყოველ ზამთარს ახლაც ბაკურიანში გავატარებთ. შუადღემდე საქმეები მოვამთავრეთ და წასასვლელად მოვემზადეთ. -სალო და ნიკაც ხომ მოდიან?

სამიზნე (3 თავი)

-გისმენთ_ნამძინარევი ხმა გაისმა ტელეფონში -ბატონო გენერალო_ომახიანი ხმით შესძახა პოლკოვნიკმა. -ანდრია?_გაკვირვება ვერ დამალა კაცმა. -ხომ მშვიდობაა? -სასწრაფოა, ხვალამდე ვერ დაიცდიდა.

გიჟი ხარ და მეც გამაგიჟე... (თავი 5)

ალექსანდრე დავინახე და გავჩუმდი, ჩემთან მოვიდა... -გოგო ნორმალური ხარ? ასე ხომ გაცივდები წამოდი სახლში წაგიყვანო... წამოდი ჩაჯექი მანქანაში.-ხელი მომკიდა და მანქანისკენ წამიყვანა... -გამიშვი.... არ მინდა... არ მინდა სახლში სეირნობა მინდა... არ

კალათბურთელები (ნაწილი 8 დასასრული)

მოკლედ მაქსიმალურად ვეცადე იმედები არ გამეცრუებინა თქვენთვის, იმედუა მოგეწონებათ და რამეს არ მიწყენთ, ამ ისტორიას ვამთავრებ თუმცა ძალიან მალე შემოგიერთდებით ახლით, რომელიც უკვე მუშაობის პროცესშია, დროებით...