გიჟი სხვისი გულისცემით [სრულად]

გიჟი ვარ მე. გიჟი,რომელიც არ საუბრობს და დაკარგულ სიყვარულს მისტირის. გიჟი,რომლის გულისცემა მას არ ეკუთნის. გიჟი,რომელის სულიც დამპალია,მაგრამ გულია სუფთა.

მდიდარი'ც ადამიანია (თავი 4)

ალბათ იკამათეს და ცუდ დროს მოვედი... იმ წამს გამობრუნებაც ვიფიქრე, მაგრამ შემრცხვა. არ მინდოდა მიმხვდარიყვნენ, რომ მე ანას ეს მდგომარეობა შევნიშნე. სახლში ნივთები ისე იყო განლაგებული, რომ გესიამოვნებოდა...

ნინი

-მშლ...იოშ...ლ...-სანდრო გადაყლაპე ეგ ლუკმა!-ლამის ფინჯანი ვესროლე.-ბიჭო, ამ ბარში ნინი მუშაობს-ჩემი გაოცება, მალევე შენიშნა იოანემ- ის ბარმენი ნინია. კვლავ ბარმენის მიმართულებით გავიხედე. შავი, სწორი

მაგალითად, როგორც მე (თავი IV)

დაწყევლილ იყოს ეს დღე, როდესაც ჩემმა თვალებმა 28 წლის კაცი დაინახა და მაინც აპატია, აპატია ის სიგარყვნილე, სითავხედე,სისაძაგლე, სიბინძურე, რაც მის სულში ხდებოდა.

FBI-ს თანამშრომელი 1 თავი

მანქანები დაიძრნენ და რამოდენიმე ათეული წუთის მერე კლუბთან გაჩნდნენ.როგორც აღმოჩნდა ბოლოები ყოფილან ამიტომ მათმა შესვლამ ნამდვილი ფურორი მოახდინა ყველა მათ უყურებდა რითაც ზედმეტად გახერებულები

უნებლიე შეცდომა (12 თავი)

დილით გოგი ჭურჭლის რახუნმა გამოაღვიძა, რაღაც მთელი ძალით დაიმსხვრა და ისიც შეშინებული გავარდა სამზარეულოსკენ, ისეთი სცენა დახვდა იქვე მდგომ სკამზე მოწყვეტით დაეცა და აცრემლებამდე იცინა.

სიბნელე (თავი 2)

- წარმომიდგენია რა დღეში იქნებოდი- სიცილით დადო ჩანთა მელიტამ მეერხზე და ელი გადაკოცნა- რა დღეში? რა დღეში კიარა ჩემი კივილი მთელ უბანს ესმოდა, ეგ კიარა მანონი შემოვარდა ჩემს კივილზე ბავშვზე ესეთი

გიჟური დღეები (თავი 14)

-აქ ლიზა ხარხიანი მოიყვანეს ცოტა ხნის წინ! -ანერვიულებულმა მიშომ მიმართა თეთრებში გამოწყობილ გოგონას.-ერთი წუთით! - თქვა და კომპიუტერში მოქექა რაღაც. -დიახ, ის ამჟამად საოპერაციო ოთახშია. მეორე სართულზე,

სიბნელე (თავი 1)

ხელებს ვეღარ აკავებდა, კბილებს ერთმანეთს აჭერდა რომ კანკალი შეეჩერებინა, მაგრამ არც ეს ადარდებდა, ონკანი მოკეტა, დაპირსახოცი შემოიხვია, თვალები სულ მთლად ჩასწითლებოდა, სწრაფად გაიმშრალა

იღბლიანი შეცდომა (თავი მეთექვსმეტე)

კარგა ხანს გამყვა ის დადებითი მუხტი, დაბადების დღეზე რომ მივიღე გარშემო მყოფებისგან. როცა სოფოსა და მის საჩუქარს ვიხსენებდი, მადლობელი ვიყავი ბედის, რომ იმ თითქოს და ჩვეულებრივ, მაგრამ, ამავდროულად,