თვითმფრინავის ბიჭები

–გაფრენა ყოველთვის მინდოდა ახლაც მინდა და გავფრინდები კიდეც, ოღონდ არა თვითმფრინავით. –რომ ვერ გაფრინდეთ? –მაშნ ზღვას გადავცურავ. –რას? –ზღვას. –როგორ? –სიმღერით

ცოდვილი მამაკაცი XIV

დილით ადრე გავიღვიძე, რადგან მაინტერესებდა ამ სახლის ბაღი . როდესაც საწოლიდან წამოვდექი ლაურას გადავხედე და ეძინა , სახეზე დაღლილობა ეტყობოდა . შემდეგ კარადიდან ახალი სამოსი გამოვიღე და ჩავიცვი . სააბაზანოში თავი მოვიწესრიგე და კარები გავაღე . ამ

შემიყვარდი..არ დამტოვო (3თავი)

მეორე დღეს სახლში გამოგვწერეს. სახლში მისულს ძილი მომინდა, მომინდა დიდი ხნით მოვშორებულიყავი ყველაფერს.. თვალები დავხუჭე... თუმცა სიბნელის ნაცვლას მხოლოდ რატის ვხედავდი... ის არ იღიმოდა..გაუნძრევლად იდგა... არ მახსოვს რამდენ ხანს ვიყავი მასზე

დედა უმწიკვლო და უმანკო ვარდია!

ქვეყნად დედის ღიმილი მიყვარს მისი სიტყვები მინათებს წყვდიადს მას ჩემი ცხოვრება ნათელში მიაქვს დედას შევადარებ მხოლოდ განთიადს!

სველი იასამანი [3]

სასტუმროში გვიან ღამით ვბრუნდებით. ჩემს ოთახამდე მაცილებს და კარების წინ ვდგებით. ვუყურებთ ერთმანეთს და ჩუმად ვართ, ან იქნებ ვერ ვხვდებით რა უნდა ვთქვათ, იქნებ სიტყვები ზედმეტია. კისერზე მკიდებს ხელს, მიახლოვდება და ძალიან, ძალიან ნაზად მეხება

ლოგინის გოგოები (თავი მეორე)

ის ნამდვილად კარგი გოგო ჩანდა. ერთი შეხედვით მასში მხოლოდ დადებითის დანახვა შეიძლებოდა, ვერავინ წარმოიდგენდა აღვირახსნილად მის შერაცხვას, თუმცა უნდა ვაღიარო რომ რამდენჯერმე მეც გამეპარა თვალი,როცა პარარელულ კურსელებთან ერთად ცარიელ

ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეერთე თავი)

ფსიქოლოგიურზე სწავლა იმაზე საინტერესო გამოდგა ვიდრე წარმოიდგენდა ელენე. იმდენად შეუყვარდა საკუთარი პროფესია, წარმოდგენაც კი არ უნდოდა, რომ შეიძლებოდა სხვაგვარი არჩევანი გაეკეთებინა. ვერასოდეს იფიქრებდა უბრალო ტესტებით, კითხვა-პასუხის რეჟიმში, ერთი

მოგონება

რაც დედაჩემი წავიდა მას შემდეგ, ჩემს ,,ნამდვილ სახლში" ნორმალურად არ შევსულვარ. სულ რაღაც 6 წელია. ახლა ვზივარ ჩემს ოთახში და ყველაფერს ვიმახსოვრებ რომ, არასდროს დამავიწყდეს. ჩემი ბავშვობის ნივთები, თოჯინები, აკვარიუმი, დათუნიები და დღიურები

სანდრა ლიპარტელიანი (თავი 4)

მთელი გზა ჩუმად მივდიოდით,არც სამარშრუტო ტაქსს არ გავყევით და ასე ფეხით,ჩუმად და აფორიაქებულებმა ვიარეთ დიდხანს. არვიცი ზუსტად რამდენი,თუმცა ერთხელ,როდესაც ფული დავკარგე და ამიტომ ფეხით სიარული მომიწია,დრო დავინიშნე და 43 წუთი დამჭირდა

მუქი ჩაი და რძე ჩვეულებრივი. (სრულად)

წვიმს... გადაუღებლად წვიმს... ნოემბრისეული სიცივეა. ნოემბრისეულად ცრის და ნოემბერსისეულად ერთდროულად თბილა და სცივა თბილისს.