მივდიოდი გზაზე

მივდიოდი გზაზე და მე დაგინახე ისევ შენ, ვიცი ფიქრობდი საერთო არაფერი გვქონდა ჩვენ.

ჯანდაბა! ისევ ეს სიზმარი

ორი თვის წინ ჩემს მეგობრებთან ერთად კაფეში ვიყავი. ჩვეულებრივი ნაცრისფერი დღე იყო, არაფრით გამორჩეული. სამსახურიდან ყავის დასალევად გამოვედით. უბრალოდ ყავას ვსვამდი და არაფერზე ვფიქრობდი, უფრო სწორად ჩემს ცარიელ,მოსაწყენ ცხოვრებაზე. ქუჩას

უშანსო სიყვარული (1თავი)

მეც მივდივარ ბლუსთან მანამდე კი გეტყვით დედაჩემი ზედმეტად კარგი ადამიანია მოსიყვარულე დედა და თბლი ბავშვობაში ჩემზე იყო ორსულად როცა მამაჩემა უარი განაცხადა ჩემზე და მისმა ოჯახმა დედაჩემის ოჯახმაც მაგრამ მაინც გამაჩინა დედამ მან ბავშვთა სახლში

აბა,აბაა...(მე-5-ნაწილი)

Ზევიდან მაყურებელ Ყიფიანს ღიმილი მოშორდა სახიდან ,თაროდან გადმოღებული ჭიქა იქვე დადო,ნარეს ეგონა ეგაა მოტყდაო,მაგრამ როცა კბილებზე ენის თამაშით პირგაპობილი ირაკლი მის ყურთან დაიხარა და სწორი თმა საჩვენებლით უკან ისე გადაუყარა ყელს თითის წვერი

მიყვარს

რთულ მომენტებში, იმის წარმოდგენა, რომ ,,ის" ჩვენთანაა, გვამშივდებს და ძალას გვაძლევს. წარმოდგენა, რომ ერთად ვართ, ეს გრძნობა ხომ ძალიან მაგარია. და ჩვენ მაინც ვიტოვებთ იმედს, რომ ოდესღაც, თუნდაც სხვა სამყაროში, ერთმანეთს გადავეკვეთებით, ვიქნებით,

ალეიტი

ფიორელა და ფლორეანი ორი ერთმანეთისთვის მოძგერალი გული, რომებმაც საკუთარი სიყვარული მოკლეს. ისტორია სიყვარულზეა რომელიც ყველაზე არასწორი იყო,მაგრამ ყველაზე სწორად დასრულდა. -Fiorella, du bist mein und ich bin dein, du stirbst für mich und ich sterbe

არ იცი

არ იცი რას ვგრძნობ ან რას განვიცდი, იქნებ მიყვარხარ და შენ არ იცი, იქნებ არასდროს მასვენებს ფიქრები, იქნებ სუნთქვაზე მეტად მჭირდები.

ჩანთქმული ხმა

დასჩემებოდათ თვალებს გადაღლა, გონმა ხომ ბრძანა გრძნობათ დამალვა... ხვაშიადს ცლიდნენ ოცნების მიღმა, სატრფოს ნაკვთებზე მზე სხივებს შლიდა...

დასასრული

ვცხოვრობ ისე რომ მივყვები დინებას, დინებას რომელსაც არ აქვს დასასრული. ველი სინათლეს ყოველდღიურად მე ბნელში მყოფი ჩუმად მალული. დაღამდა ისევ ბნელმა მომიცვა, სიბნელეს რომელსაც არ აქვს დასასრული.

უსათაურო

ალესილ ცელით, დაღლილი ხელით, ნატანჯი სახით, ნატვრა - ვით ნახვით