რეალობასა და ზღაპარს შორის... (15) დასასრული.

-დედა ხო მოვა? - კითხა თორნიკემ და გეგამ იგრძნო როგორ დანაღვლიანდა მისი პატარაც , ხმაც შეეცვალა -მამიკო დედა არამგონია რომ მოვიდეს , მაგრამ მე მოვალ და მოგიყვან დედასთან - გეგამ ცადა მისი ხმა შეეცვალა მაგრამ არ გამოუვიდა -მამა წამიყვანე დედასთან -

ჟურნალისტი ერთი თვით (5)

სიამოვნებით , - გამიღიმა და მისი ძლიერი თითები ჩამკიდა. ძალიან ნელა ვმოძრაობდით, გული ამოვარდნას მქონდა, რატომღაც ვგრძნობდი ,რომ არანაკლებ დღეში იყო ილიაც. სუნთქვა გახშირებოდა , მერე ისე უცებ მოხდა ყველაფერი გააზრებაც ვერ მოვასწარი...

სვანის შეყვარება შარია

ყველაფერი კარგად მიდიოდა სანამ კლუბის კარებში გამოსულს თავით ვიღაც არ შემასკდა -აუ .წინ ვერ იყურები? -მე ?წინ შნ ვერ იყურები .ამხელა ბიჭი ვერ დამინახე? -კიდევ აქეთ გაქვს პრეტენზიები ?მაგხელა თავი მატაკე და სიმწრისგან მაყვირე და აქეთ მეჩხუბები? -ენა

''ორმაგი ცხოვრება'' (მესამე ნაწილი)

თეონას ყავა მოედუღებინა და თიკოსთან ერთად მაგიდას მოჯდომოდა. ორივე ჩუმად იყო თუმცა ბევრი ჰქონდათ სათქმელი. დამალვას და უარყოფას რაღა აზრი ჰქონდა ყველაფერი ცხადი იყო. თამუნას ქმარმა დაასვა დაღი ანას ცხოვრებას.

იასამნის სურნელი..

მხოლოდ ცხოვრება ვერ შეიცვლებოდა, ეს ყველას მოგვიწია! ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს იმ გოგოს ვჭირდები რომელსაც პირობა მივეცი რომ უკან აღარასდროს დავაბრუნებდი! თითქოს მინდა რომ ჩემს გვერდით იყოს, ერთობოდეს, უყვარდეს, გიჟდებოდეს ძველებურად! მე ის

ოცნების მამაკაცი ოცნების ქალაქში?! (დასასრული)

ვცდილობდი გამეხსენებინა რატომ მოვხვდი აქ და რა დამემართა. უკვე პანიკამ მომიცვა. ვერ ვინძრეოდი საერთოდ. დიდი ძალისხმევით მხოლოდ ხელის თითები გავამოძრავე. ინვალიდი ვარ?

უთქმელი სიტყვები (თავი 5)

გვინდა თანაც ძალიან. ჯერ იყო და გაიქეცი როდესაც გითხარი რო მიყვარხარ, გაიქეცი ესპანეთში და რვა წელი არ ჩამოხვედი. მერე რვა წლის მერე გამომეცხადე და ისარგებლე იმით რომ ვერ გიცაი და ჩემთვის თავის მოწონება დაიწყე.

გალავანი

მოგონებები ცოცხლობენ და უკვდავებით იწონებენ თავს. მკითხველო,ახლა გარეთ იწვის მთვარე და მე ჩემს სამყაროს გალავანს ვუგებ

ბედის ბრალია!(10)

-რა ხდება რა ხმაურია აქ?თან ვამთქნარებდი და თვალებს ვიფშვნეტდი. დავინახე კიბის თავში მიშო და ლია იდგა,ლია არ უშვებდა მიშო კიდე ეწინააღმდეგებოდა ანა უნდა ვნახოო,მემგონი გაბრაზებული ჩანდა.კიბეებზე ნარნარით დავეშვი,ლიას ხელი დავადე და შემოვძახე.

სიზმრის ქურდი (თავი XXII)

გაბრიელმა სახლამდე. -ხვალამდე! -ხვალამდე!-ვუთხარი და კარებისკენ შევტრიალდი, რომ სახლში შევსულიყავი, თუმცა გაბრიელი ხელს არ მიშვებდა. -დამშვიდობება?!-მითხრა ღიმილით.