ბუხარში ალი გიზგიზებს

მოგიზგიზე ალი,რომელიც ბუხარში ანთია.ირგვლივ სიჩუმეა მხოლოდ ალში დამწვარი შეშის ხმა ისმის,რომელიც ყურს არ სიამოვნებს. ცაში ვარსკვლავები,რომლებიც არ ჩანან.დიდი მთვარე,რომელსაც ღრუბლები ფარავენ და არც ის ჩანს.არც ეს სიამოვნებს თვალს,მაგრამ მაინც

ჩემი აკო

გამარჯობათ მე ვარ მარიამ ჯინჭარაძე 18 წლის საშვალო სიმაღლის ყავისფერი თვალებით და ყავისფერი მოკლე თმით , ვცხოვრობ ბათუმში მყავს დედა- ანა და მამა- ლაშა სამწუხაროდ ვარ დედის ერთა,ყოველთვის მინდოდა მყოლოდა დედმამიშვილი რომელიც ჩემთან ერთად

მეტი ვიდრე სიყვარული 10

ბარში მივედით როგორც ყოველთვის ჩემთვის ფორთოხლის წვენი მოაქვს მაგრამ თავისთვის რაღაც მუქ სითხეს ირჩევს ყინულით.რაა ნეტა ეს? ალბათ სახეზე მაწერია...ან,ჩემს აზრებს კითხულობს,არც გამიკვირდება ის ხომ ჩემს თვალებსაც კითხულობს...

1+1! (სრულად)

უკმაყოფილოდ გავახილე თვალები და „მოცეკვავე“ ტელეფონს დავხედე. დიდი სიამოვნებით მოვკლავდი მაგდას ჩემი გაღვიძებისთვის -ხოო -ძილისგან დაბოხებული და უკმაყოფილო ხმით დავიწყე საუბარი -რა იყო გეძინა? -კი სხვათაშორის... -რა დროს ძილია გოგო 4 საათია

პირადი მცველი [10]

უკვე დიდი ხანია ანასტასია ჭავჭავაძეს ადევნებს თვალს ალეკო მაკაბელი.თბილისში მუდამ უკან დაჰყვებოდა და რამოდენიმეჯერ ქალის ხელში ჩაგდების შანსებიც დიდი ჰქონდა,თუმცა დვალის გამოჩენამ გეგმები შეუცვალა და ბევრჯერ ჩაუშალა კიდეც.მამაკაცი ზუსტად იმ დროს,იმ

ჩემი ლამბერსექსუალი [9]

მთელი დღის ემოცია ნელ-ნელა გროვდებოდა ჩემს გულში და ვხვდებოდი,რომ მალე ამოხეთქავდა.ძლივს მოშუშებული იარები ისევ იხსნებოდა.თავში მხოლოდ და მხოლოდ მამას სახე მიტრიალებდა,მიუხედავად ამ ყველაფრისა მაინც ტირილით მახსნებდა თავს,მაგრამ ალბათ დრომ და

გარიგება ეშმაკთან (თავი 15)

ზეინს თან სურს წაიკიტხოს ტან არა მაგრამ ცნობისმოყარეობამ თვისიქნა და კიტხა დაიწყო „ 15 ოქტომბერი ზეინმა თავისთან წამიყვანა .. ჯოჯოხეტში , მართალი საშინლად ჟრერს , ამადროულად უცნაურად მაგრამ აქ არც ისე ცუდადა საქმე , აქ არის კრისი რომელიც დამიცავს ,

გამოიგაზაფხულებს

ცამ ჩამორეცხა ნისლიანი მოლოდინები, ჩემი ფიქრები ხშირად ფაფუკ ღრუბლებს მაგონებს, ოცნების ჩრდილქვეშ დამეკარგა მზისფერი ზეცა, ბევრი ვეცადე, ვერ დავეწიე წარსულ ვაგონებს . . . არის ცდა ფუჭი,უსასრულო და უნაპირო, აბობოქრებულ, აქაფებულ ტალღებს ამდორებს,

ამბები#14 (1)

ყველა ნუცუბიძეზე ცხოვრობდა , ყველას მაგარი პატრონი და მაგარი მანქანა ჰყავდა , თაობა იყო ეს, სხვა თაობა იყო ერთამენთისაც, რომ არ ესმოდათ და ღრუბლებში, რომ დაფრინავდნენ იქნებ და ამ ყველფრისგან ამოსულ ყოფაში რაღაც ჭეშმარიტი მაინც ეპოვათ .

სულელი მე 7

უკვე მერამდენე კრუგზე ვარ აღარ ვიცი, რაც მოვედი სახლში ერთი გოგოებს დავურეკე და იმის მერე ჩემ ოთახს ნერვიულად კრუგებს ვურტყავმ , მარცხენა ხელის ცერათი ტუჩებზე მაქ მიბჯენილი , იდაყვი მარჯვენა ხელით მიჭირავს და დავდივარ ესე ჩაფიქრებული ,