ბედის კამათლები

როცა გულმოსულმა ბედს შევჩივლე, ბედმა გადმომიგდო კამათელი. რასაც გააგორებ ისე იყოს, შენგან არ მინდაო არაფერი. ხელში ძლივს ავიღე დავაწყვილე, გულში ციმციმებდა სიყვარული. მაგრამ „დუ იაქე’’ გავაგორე, ანუ არაფერი სიხარული. ღმერთმა შანსი მომცა მეორეჯერ,

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 6)

კიბეებზე რომ ჩავდიოდი დემეტრეს და უჩას ხმა გავიგონე, უჩამ რომ შესძახა „მიყვარხარ დემეო“ კინაღან იქვე ჩავიკეცე სიცილით, კი ვიცოდი რომ ჩემ ძმას ნორმალური ძმაკაცები არ ჰყავდა, მაგრამ ეგრე ცუდად თუ იყო მათი საქმე არ ვიცოდი...

ალერმუს პრაიდი, ანუ ჩემი ცხოვრების შემცვლელი

- ალერმუუუს! - ხმის ჩახლეჩვამდე დავიყვირე და დანგრეულ, ნახევრად დამწვარ ტრეილერს ამოვეფარე, რათა რაკეტა ამეცილებინა. - დეივ! გადმოაგდე! - ათიოდე მეტრით შორს, მანქანას ამოფარებულს გავძახე. მოქნილად გადმომიგდო დიდი, ორ ლულიანი იარაღი. - მიკა! -

უთარიღო დღეები (6)

არა და არ დამეძინა. შუაღამე იყო, ლოგინიდან რომ ავდექი და სალომეს ხალათით გავფრატუნდი გარეთ. საძინებლიდან გასული, პირდაპირ შევეფეთე განრიელს, უკვე მერამდენედ დავიწყევლე თავი და თვალებმოჭუტულმა ავხედე. -შენ რა, არ გეძინა? - წარბაწეულმა ჩამომხედა.

შემიყვარდი, პატარავ! (1 ნაწილი)

-იქნებ არ ღირს... -აბა ესე ვიდგეთ და ვუყუროთ როგორ ტირის?ცოდოა. -და რო მივალ რა ვუთხრა? -ჯერ კითხე რა ჭირს რა იყო პირველად აკეთებ თუ რა? ასეთ გაურკვეველ მდგომარეობაში ჩავარდა სანდრო მელიქიშვილი როდესაც, ქუჩაში მიმავალმა მისმა საძმაკაცომ სკამზე

დრო გავა და...

ზოგჯერ, რომ გადარჩე, ისიც საკმარისია, ადგე და წყლის ნაცვლად არაყი დალიო, მოკლემკლავიანი მაისურის ნაცვლად გრძელსახელოიანი ჩაიცვა, თმა აიჩეჩო, წვერი მოუშვა და ასე… უბრალოდ, რაღაც უნდა შეცვალო, ძველებურად აღარ გაგრძელდე.

ხის ძირას ვზივარ

მცხუნვარე მზის ქვეშ ჩრდილს ვაფარები ნეტავ სადა ხარ რატო არ ჩანხარ მე ხომ მზე არ ვარ რომ მემალები. მე წამოვწვები მწვანე მინდორზე ფოთლებს ავხედავ ნაზად შრიალებს მე ხომ არ ვიცი უშენოდ როგორ რით მოუარო გულის იარებს. ფოთოლმა იცის დრო მოვა თვისი მზე რო

როცა სიამაყე საკმარისი არ არის [6]

იმ ღამით ნინიმ ძლივს დაამშვიდა, ბოლოს ტირილისგან დაღლილ ანას მის კალთაში ჩაეძინა. ნაზად ეფერებოდა თმაზე და ობლად წამოსულ ცრემლს ხელის ზურგით იწმენდდა. ახლაც იცოდა, რომ დიდი ტანჯვა ელოდა წინ მის მეგობარს და ყველანაირად რომ გვერდში უნდა

წითელი ფეხსაცმელი [4]

_ ახლა კი, _ გააგრძელა ახვლედიანმა, _ შეგიძლია ეს ყველაფერი გაიხადო და საწოლში დაბრუნდე.ამის გაგონებაზე გოგონას სუნთქვა შეეკრა._ გიგი…_ გისმენ…_ ეს… ეს… არცთუ კარგი იდეაა, მე უნდა წავიდე._ იცი, რა-ა? _ მამაკაცმა მომნუსხველად გაიღიმა, _ ზუსტად იმავეს

ბედნიერების საზომი [1]

რა უსამართლოა ცხოვრება... დაუკითხავად გვაცლის ადამიანებს ხელიდან ისე ,რომ არც უფიქრდება...შეიძლება ჩვენც უმადურები ვართ და უბრალოდ ბედნიერებას ვერ ვზომავთ რადგან, ყველას თავისი "ბედნიერების საზომი" აქვს მაგრამ, ამწამს სიტყვა "ბედნიერება"...იმდენად