- შეიცვლები? -მოიცა რა ! 4

- ხო მეტისმეტად მაგარი ხარ რომ ვინმე მოგერიოს არა? - ზუსტად! - რა გინდა ჩემგან? - ამ წამს მინდა რომ ჩემს მანქანაში ჩაჯდე! - არა !ორი წამის წინ ელემ ალბათ გაინტერესებთ რა მითხრა, გახსოვთ ბიჭი რომელმაც იმ ქუჩაზე გაიარა სწრაფად სადაც ჩვენ ვიდექით? ის

მზეც კი ვერ ანათებდა ისე, როგორც ადრე (სრულად)

-როდემდე უნდა იყო ასე? შეიგნე რო არასოდეს დაგირეკავს!!! -კარგი რა თამო შემეშვი, უარესად ნუღარ მიმატებ... -ვერ ხვდები, რომ შენთვის კარგი მინდა? -ვხვდები, ვხვდები, მაგრამ რა ვქნა?-თავს ძალა დაატანე და გამოდი ამ მდგომარეობიდა. უნივერსიტეტში წადი,

კალათბურთელის გოგო ხარ!(8)

ანიკა ფიქრობდა,ძალიან ბევრს ფიქრობდა.ახლა გეგასთვის რომ ეთქვა უკან დამაბრუნეო იცოდა როგორ ატკენდა გულს იმ ადამიანს რომელიც ერთადერთ ნათელ წერტილად ქცეულიყო მის ცხოვრებაში. მაგრამ დედა?ის ხომ მისი სამყაროა,მისი მთელი ცხოვრებაა.როგორ უღალატოს

ბავშვობიდან დანგრეული ცხოვრება-ანუ გავხდი მეძავი (თავი 4)

გოგონაზე რომელმაც არასწორი გზა აირჩია ბავშობიდან.და აი დადგა ის მომენტი როდესაც გამოცდებისათვის ტვინი უნდა გვეჭყლიტა, მე-9 კლასი მეტად სანერვიულო და რთული აღმოჩნდა, ნუ თუ არ ცავთვლით იმას რომ ბიჭები ისევ თავისას აგრძელებდნენ,ანი გადარეული ყავდათ..

მისაკუთრებული ბედნიერება

ცოტახანში ვიგრძენი დავითს ჩასძინებოდა,დავიხარე ნაზად ვაკოცე და ოთახიდან გავედი,სამზარეულოს მივაშურე და ეზოს გადავხედე,მზე უკვე ჩადიოდა,ძალა გამოცლილი სხივებით ეფერებოდა დედამიწას,თითქოს არ ეთმობოდა უცბად მამაკაცის სასოწარკვეთილი ხმა გამახსენდა

ავტოპორტრეტი- ირაკლი ჩარკვიანი

მე ვდგავარ დიდი, როგორც ხეოფსი არ ველოდები არაფერს. მსახური ცათა, პრომეთეოსი, ვინც მოუტანა ცეცხლი ქალაქებს. მე ვესალმები მძინარე მთვარეს, ვემშვიდობები ცისფერ განთიადს, უმძიმეს ლოდებს ცისკენ მივათრევ, როგორც სიზიფმა ძველად ათრია.

შემიყვარდი სულელო(ოცდამეხუთე თავი)

ჩემს წინ ზის ლაიკას პატარა ლეკვი ყელზე წითელი ბანტით.კინაღამ გავგიჟდი მე ხომ ასე ძალიან მინდოდა ძაღლი და ლაიკებზე მითუმეტეს ვჭედავ ისე მიყვარს.თვალები რამდენჯერმე დავახამხამე,დავხუჭე გავახილე დავხუჭე გავახილე და ჩემი ცუგა ისევ იქ ომ დამხვდა მივხვდი

როდესაც მარტო რჩები (1)

ძვირფასო დღიურო! მე ანა მონდგომერი ვარ და ეს ჩემი პირველი დღეა ბავშთა თავშესაფარში .რამოდენიმე კვირა გავიდა რაც ჩემი მშობლები დაიღუპნენ და უკვე მენატრებიან. ჩემი პატარა ძმა გაბრიელი წაიყვანეს, ქალბატონი ნესტანი

სუიციდი

მწვანე ყდაში გახვეული წიგნი გულზე მივიხუტე თითქოს გამძვინვარებული ქარისგან ვიცავდი ,რომელიც ცივი ჰაერის მასას დაუნდობლად ატრიალებდა,მივდიოდი ქუჩაში ყურსასმენებით წვიმდა დახრილად და ძალიან ციოდა ფეხებში სიცივე მეპარებოდა და ვგრძნობდი როგორ მასობდა

როცა სიამაყე საკმარისი არ არის [3]

-არა!რაც არ უნდა იყოს მე მას ისე ვერ შევიყვარებ, როგორც საჭიროა და ნამდვილად არ მინდა მერე სინანული._ბიჭებმა ხმა ვეღარ ამოიღეს.... ის საღამო აღარ იყო ისეთი მხიარული, როგორც ჩვეულებრივ...2-3 საათის შემდეგ დემეტრე სახლში წავიდა და ამ დროის