დაუჯერებელიც კი არაა დაუჯერებელი (1თავი)

პირველი თავი ისტორიისა'' დაუჯერებელიც კი არაა დაუჯერებელი" , ეს არის ახალგაზრდა გოგონას ისტორია, რომლისთვისაც ფიზიკური შრომა, საკუთარი შრომით და წვალებით მოპოვებული ცხოვრება ყველაზე უფრო მნიშვნელოვანია ვიდრე სხვა დანარჩენი. მისი ერთადერთი სურვილია

ცარიელი ვარ ...

ვერ მოგიყვები ჩემს შესახებ, რა ვთქვა არ ვიცი... შენი ხილვის დრო გულს მიჩქარებს ( რომ არ დამდგარა ), სხვისი სურნელი თავხედურად ისევ ჩავიცვი, შენი სუნთქვის და არსებობის გადასამალად.

შემიყვარებ! 12 თავი

ალექსანდრე დიდხანს უყურებდა თვალებში თავგზააბნეულ გოგონას, რომელიც მის დაჟინებულ და გამომწვევ მზერას მალევე გაექცა და თავი დახარა

თანახმა ხარ?(6)

ადა შიგნით არც შესულა, ისე გაბრუნდა უკან, სახლში წავიდა, ბარგი ჩაალაგა და იქაურობა დატოვა. მეორე დღეს ერთი სიტყვით, დიმიტრიმ ლამის მთელი შსს ჩართო საქმეში,ადას საპოვნელად.

მემკვიდრეობითი ცოდვა (თავი 9)

მე თვითონ გავურბოდი ბათუმში ჩამოსვლასა და მათში გარევას, მაგრამ თითქოს რაღაც ჩამწყდა. წყლით სავსე ჭიქაში ჩავარდნილ ცხიმის წვეთს ვგავდი. მარტო ვტივტივებდი და გამუდმებით ცდილობდნენ ჩემს მოშორებას.

ვნების სურნელი #5

ნელნელა ვხვდებოდი, რომ ნანუ ანჯაფარიძის ეშხი ჩემნაირ უმწეო აჩრდილსაც კი ატყვევებდა, რადგან ცხოვრეაბამ რომელიც ყოველთვის უაზრო მეგონა არსი შეიძინა არსი იმისა მისი მომაჯადოვებელი სურნელი მეგრძნო. სწორედ ეს იყო აჩრდილობის უდიდესი ნაკლი, ყველას ამ

ლეგენდა მზეზე♡

მე მინდა ასე ყვებოდნენ ჩვენზე! ჩვენი გრძნობების მოგონებებზე, მინდა დაწრონ, ლეგენდა მზეზე და არაფრის მქნელ, ჩამქრალ მთვარეზე.

ნანო #4

- გამოგვივა, ნანო, - ცარიელ ოთახში ექოდ გაისმა გიგას ხმა, რომელსაც გოგოს სურნელი ჯერ კიდევ შერჩენოდა და ხარბად ისუნთქავდა. არც ჰქონდა გააზრებული რას აკეთებდა. - დღეს მე დავლევ და დაგირეკავ. უნდა მიცნო “ორი სიტყვით”.

მანდარინი

ნოემბრის დილაა, არაფერს განვიცდი, ცარიელი, გარინდული და გაცრეცილი ვარ. ინტუიცია ყოველთვის დიდი მქონდა დღეს კი რატომღაც არაფერს განიცდიდა ჩემი მე... ხასიათი გაღვიძებიდანვე ცუდი დამყვა. სარკეში ჩავიხედე და ჩემს „მეს“ გავუღიმე,თუმცა ღიმილიც კი უნიათო

შემიყვარებ! 11 თავი

მარიამი კარგა ხანს ვერ ახერხებდა აზრზე მოსვლას და შეშინებული შეჰყურებდა ლაშას, რომელიც ნელ-ნელა ფარავდა მათ შორის არსებულ მანძილს და მომღიმარი სახით