ის, რაზეც არავინ საუბრობს თავი 12

-გააკეთებთ სვლას თუ დიდხანს გელოდოთ ქალბატონო?-მეკითხება ალექსანდრე წარბაწეული გამომეტყველებით.მიყვარს ჭადრაკის თამაში რაღაც ძალაუფლებას მანიჭებს, აქ ხომ ყველაფერს შენ წყვეტ და განაგებ ყოველ შენ

როცა სიყვარული მარტივია.... (თავი 20)

-ცოლი დედა, სამ თქვეში ჯვარი უნდა დაგვეწერა, ჩემ გარეშე გავუშვა? საერთოდ როგორ აზროვნებ? იცი რა? შევცდი, აქ შენი ადგილი არაა, მხოლოდ ოჯახის წევრები უნდა ვიყოთ და ფაქტია შენ ერთ-ერთი მათგანი არ ხარ.

ჯანდაბა! ჩემი უფროსი შემიყვარდა. (თავი IX)

ისააკი კარში დგას გახევებულ და წარბ შეკრული მაკვირდება.-ეიი,მოკვდი? რამ გაგაშეშა გოგო?- ხელებს აფრიალებს ჩემი და.-უნდა წავიდე დაო..საღამოს შეგეხმიანები. გკოცნი. -კი მაგრამ... - წინადადების დასრულებას

სისხლიანი თოვლი

რეალურად, მართლა არაფერი მახსოვდა, კადრები თანდათან მეორდებოდა და რაღაც ნაფლეთებად იფანტებოდნენ ჩემს გონებაში..მეგონა ეს ყველაფერი საათები გრძელდებოდა, ტკივილი მემატებოდა, ხმასაც ვერ ვიღებდი

ჩაი და სიყვარული...

-დიდი მადლობა, გავთბი-გამიღიმე ისე, როგორც არავის შეეძლო გაეღიმა. გიბრწყინავდა თვალები ისე, რომ სიკაშკაშით, მზესაც კი აჭარბებდა. მე შენი თვალების სიღრმეში ვიძირებოდი და ვიკარგებოდი...

სასრულეთი (თავი 15) +18

დილით მაღვიძარას ხმამ გამომაფხიზლა. ჯანდაბა, მაგვიანდება.... საჩქაროდ დავიწყე ჩაცმა, თან ვერაფერს ვაგნებდი და ყველაფერი ძირს მივარდებოდა. სულ ასე მემართება, როცა ნერვიულობას ვიწყებ, არაფერი გამომდის და ყველაფერს ვაფუჭებ. აფორიაქებული გული მხოლოდ

მე შენ და ცხოვრება (თავი 17)

კომპიუტერიდან ავდექი, მეორე კარი შევაღე,ჩემი ტყავის ტანსაცმელი ჩავიცვი,თავზე ჩაფხუტი ჩამოვიცვი, მოტიციკლი დავქოქე და წავედი იმ მისამართზე ,რომელიც მათეუსმა მომწერა.მცხეთაში იყო უზარმაზარი, სამ სართულიანი სახლი.სიგნალიზაცია გამოვრთე და სახლში

წითელი ფერი (ნაწილი 9)

გამარჯობა, მელო, დათა ვარ, ძველ ნომერზე გწერდი მაგრამ ახლა გავიგე რომ გამოცვალე.. ძალიან მენატრები, მთელი გულით.. ყველა დღე, ყველა საღამო, საშინელებაა, როცა ვიღაც გენატრება და ვერ ეუბნები, მაგრამ იმდენად მენატრებოდი რომ ვიცი, იგრძნობდი.. ახლა

ამერიკა

ალბათ მალე გეტყვი მენატრები ამერიკა. ვეცდები,რომ არ დავიწყო უცებ დიდი ისტერიკა. ალბათ ხშირად წავალ მე მორფეოსისვსასახლეში. და იქაც ვეცდები,რომ არ ვიძახო ამერიკა.

მკვლელი ანგელოზები. (4)

-ჩრდილებს არ შეხედო.და აი მომესმა ფრედერიკის ხმაც ,რომელზეც არაამქვეყნიურად ვიყავი მიკრობილი.-რა არსებები არიან ესენი?ვიკითხე ჩურჩულით,რაზეც უბრალოდ ქვემოთ ჩამომხედა და მიპასუხა.-ესენი აჩრდილები არიან.