დაგისაკუთრე ანგელოზო(თავი1)

და აი დადგა მომენტი როდესაც მიწევს ჩემი მშობლიური მხარიდან, ჩემი უსაყვარლესი სოფლიდან წავიდე ხმაურიან და მოძრავ ქალაქში თბილისში სასწავლებლად...როგორ არ მინდოდა რომ ეს დღე მალე მოსულიყო და იძულებული გავმხდარიყავი უნივერსიტეტის გამო ჩემო იჯახი

ჩაეხუტე გაურკვევლობას II

-ისევ ის რაც შენ გითხრა. ბიჭებს უთხარი შეამოწმონ ეს თორნიკე ვინ არის. მემგონი ეს აქამდეც უნდა მომფიქრებოდა მაგრამ არც მიფიქრია რომ შეიძლებოდა რამეში გარეული იყოს. ახლა როდესაც ასე ახლოს ვართ ყველაფრის გარკვევასთან და საზღვარსაც ჩვენ ვაკონტროლებთ, არ

16 წესი მეგობრობისთვის

ორი ადამიანი ბიოლოგიის გაკვეთილზე გაიცნობენ ერთმანეთს,მაგრამ აღმოჩნდება რომ ბიჭს ჰყავს შეყვარებული და მისი გოგო დაიწყებს შურისძიებას მელიზე...

გვამებიც იცინიან ცრემლებამდე !

ვინ სთქვა ,დრო ყველაფრის მკურნალიაო? ვინ იტყუებდა ასე თავს ? ვის სურდა სხვისთვის ,იმის დამტკიცებას რისიც თვითონაც არ სჯეროდა ? ვინ ცდილობდა ამ ტყუილით ტკივილის დამალვას ?

რაც გინდა ის დამიძახე (4)

-პირველად აქ ექვსი თვის წინ დაგინახე, მის დაბადების დღეზე ვიყავით, მოსაცმელი დამრჩა და ამოვბრუნდი. ქვასთან იჯექი, თავიდან საყვარელი მეგონე. ახალგაზრდა, ქარაფშუტა გოგო, რომელიც ჩასაფრებული ელოდა ყველას წასვლას მკვდართან პაემანისთვის, ბინძური ცრემლის

შავები არ გინდათ

შავები არ გინდათ თეთრები ჩაიცვით მე მოვკვდი, ხომ მაგრამ ცხოვრება გრძელდება, თვალებზე რაც გინდათ ის გრიმი წაისვით, ბოლომდე გჯეროდეთ ცხოვრება გრძელდება, სიყვარულს არ გინდათ მეტს ნუღარ ამიხსნით ისედაც ვიცი ვის როგორ გიყვარვართ, წავედი და ერთხელ სულ

საიდუმლოს ფარდა მალავს.თავი 1.

-ქარიშხალი ამოვარდა დღეს ჩვენს სახლში და რასაც კი მიწვდა ყველაფერი ნამსხვრევებად აქცია,ვფიქრობ დაცხრება ნელა ნელა ქარიშხლის სიბრაზე,რადგან ყველა შეაშინა მისმა ღმუილმა.

ვინ ვართ ჩვენ?

მიტოვებულ, სუსხიან და ცივ შენობაში ცხოვრობდა ადამიანი.სულ მარტოხელა იყო, ახლო არავინ არ ჰყავდა მხოლოდ ის და თავის ეგო.ირგვლივ ნისლით მოცული სიცარიელე, სიცივე ისეთი სიცივე რომელიც ადამიანს კანკალს დააწყებინებს.ყვიროდა, წიოდა დახმარებას ითხოვდა

ჩაეხუტე გაურკვევლობას I

-თუ მორჩით ჭორაობას გამოსვლის დროა ქალბატობენო. -გოგონების საუბარში პაკო ჩაერია და მათ გარეგნობაში ბოლო შტრიხები შეიტანა. ზოგს თმა გაუსწორა, ზოგს მაკიაჟი და ზოგსაც ბიუსჰალტერი. პაკო ერთადერთი „მამაკაცი“ იყო ვისთანაც გოგონები არაფერს მალავდნენ,

სანი

ჩამოვედი. მივაბიჯებ დიდი სიამაყით, ჩემი მოკლე, მთლიანი კაბითა და გადღაბნილი სახით. სწორი შეხედულება დაგრჩა პაემანი. ანდაც არა, სიტყვა პაემანი არ გვინდა. მოდი მას ვუწოდოთ ,,ოცნების ბიჭთან” შეხვედრა. ოცნებაში გოგო ან ბიჭი არ შეგიქმნიათ? ვიღიმი,