თეოდოსია (თავი 4)

"- ჩემს ვაჟკაცობას შეურაცხყოფას ნუ მიაყენებთ. ისეთი სულმდაბარი არ ვარ, რომ მარტოხელა ქალით ვისარგებლო და სარეცელი გავინაწილო! უმჯობესი იქნება თუ დაუკვირდებით, ბატონო სიტყვებს.- ანთებული თვალებით, მაგრამ ამავდროულად გაწონასწორებული ტონით მიუგო სემმა

ცხოვრება მოულოდნელობებით (ნაწილი 3)

ქუჩაში გასულმა ტაქსი გააჩერა და მისამართი უთხრა, ჯერ კიდე ვერ იჯერებდა იმას, რაც მის თავს ხდებოდა, გათიშული იყო, ცუდ სიზმარს ჰგავდა ეს ყველაფერი, რომლიდანაც ვერა და ვერ ახერხებდა გამოღვიძებას და თავის დახსნას, ცხოვრება მწარედ დასცინოდა.

გიჟივით შეყვარებული(თავი 1;დასაწყისი)

მე დეა წიკლაური გახლავართ,19 წლის, საშუალო სიმაღლის, წელამდე თმით.ბარში ვმუშაობ ღამის ცლაში და ვარ მედიცინის სტუდენტი, დღეს ჩემი სამუშაო ღამე სადაც მეტად ცუდი სიტუაცია შემექმნა , ჩხუბი იყო და გამოჩნდა ჩემი მხსნელი რომელიც ასე თუ ისე ჩემი უფროსია,

ჩემს საფლავზე

ვიცი, რომ ჩემს საფლავზე აწი არვინ არ მოვა და ბალახი ეკლებით ხვალ სულ მალე ამოვა. ვიცი, რომ ჩემს საფლავზე სულ იქნება სიჩუმე, რადგან მე დიდი ხნის წინ კარი გამოვიხურე. ვიცი, რომ მე მოვკვდები მხოლოდ ჩემს მსგავს ამინდში, სიკვდილს მე კი არ ვეტყვი:"შენ

სიცრუის სადგური 1

ადგილი, რომელიც სოფის მომავლის ყველაზე დიდ იმედად ესახებოდა, სადღესასწაულოდ მორთული მასპინძლობდა მუსიკის მოყვარულებს. ამ კონკურსისთვის მთელი ექვსი თვით ადრე დაიწყო მომზადება და თავიდანვე სერიოზულად მიუდგა.

დედას

და სადღაც საზღვრებს იქეთ, სული ეწვებათ ემიგრანტ დედებს, და სადღაც საზღვრებს აქეთ, უხმოდ ტირიან მათი შვილები.

მოსაღამოვდა.

ჩემსა და შენს შორის არისს რაღაც რაც არასდროს გაგვაერთიანებს და არც არასდროს დაგვაშორებს, ჩემსა და შენს შორის არის რაღაც რაც ვერ გახდება ჩვენ. ღამეები იმაზე ფიქრში დამთენებია, როგორ შეიძლება გიყვარდეს და არუყვარდე ან პირიქით????

ღამე

აივანზე ვდგავარ, სიგარეტით ხელში და არ ვფიქრობ. ვუყურებ ტაქსის მძღოლს რომელიც უიმედოდ ზის მანქანაში და ელოდება კლიენტს რომელიც არ მოვა. რატომ? იმიტომ რომ ღამეა. ვუყურებ როგორ უიმედოდ უკიდებს სიგარეტს და ფიქრების მორევში ღრმად ეშვება. ფიქრობს

პანდემია და ადამიანები

სრულიად მოულოდნელად, რაღაც ერთ წამში შეიცვალა ჩვენი ყოველდღიურობა და ამის მიზეზი ვერაგი ვირუსია.როგორი უცნაურია არა, სამყარო? როცა არ ველოდებოდით, მაშინ მოხდა ყველაფერი და დაირღვა ყოველდღიური, გადატვირთული, ენერგიით სავსე რუტინა.

ბაბუაწვერას სინდრომი

"ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ თითქოს ეშმაკებმა მომავალი ამიკრძალეს. სულის კედლებზე აბსტრაქტულ ნამუშევრებს ქმნიდნენ და შიგადაშიგ, რაღაც რიტუალის მაგვარად ჰღაღადებდნენ. ნუგეშის გრძნობა კი სადღაც ბნელ კუთხეშია მიგდებული, რომელსაც უკვე აღარავინ აქცევს