გალაკტიონი

მე სული ვარ შემოქმედი, შეუზღუდველ სულთა თანა, სამუდამო როგორც ღმერთი, და უძლევი ვით სატანა... გალაკტიონი.

საცდელი კურდღელი IV

არაუშავს,თუ სასიკვდილო ხარ,ისეც მოკვდები. -გონებამახვილური სისულელე წამოვროშე და ბედნიერების მორევში უსასრულოდ გადავეშვი.

კორონავირუსის მიღმიერი ისტერია

ბოლოს ისე გამოვიფიტე ემოციების სრულად დახარჯვითა და ჩემი უბედურების ტრაგიკული გამოტირებით, რომ სიკვდილიც გადავიფიქრე. წერილი გადავიკითხე და მივხვდი - საკმარისად დამთრგუნველი არ იქნებოდა, სიცოცხლეს რომ გამოვსალმებოდი.

ზღვარგადასული [სრულად]

არავინ იცის სხვისი დარდი... სხვისი კი არა უკვე საკუთარიც აღარ ვიცით, საკუთარსაც გავურბივართ და ვემალებით. და რა მოხდება ადამიანებს ერთმანეთისთვის ყველაფერი რომ გვქონდეს ნათქვამი და არ დაგვრჩეს არაფერი უთქმელი?!

არ მინდა რომ ჩემი შვილი მე დამემსგავსოს!

არ მინდა თავისი განცდები ფურცკებზე წეროს, და შემდეგ საგულდაგულოდ შეინახოს ან დსაწვას. რადგან ვიცი, რომ ყველაფერი ჩემი ბრალი იქნება. მე არ მინდა რომ ჩემი შვილი მე დამემსგავსოს!

არ შეგიყვარებ. 11თავი

ჰეი რას დალევ? -ლონგ აილენდი გაქვთ? -კი, მაგრმა ასეთი ძლიერი შენთვის? -ნუ მიყურებ თუძმა ხარ ეგრე თვი 11წლის ორჭიქიანი გოგო მგონია.

ცეკვა სიკვდილთან (სრულად!!!!)

" სიცოცხლის ხაზი ყველაზე წამიერია, თვით საათის პატარა ისარზეც კი. რამდენი წლისაც არ უნდა იყო... რამდენი ჭაღარაც არ უნდა შემოგეპაროს ყმაწვილობისდროინდელ თმების ერთობლიობაში, მაინც გული ისეთივე ლაღი დარჩება"

-ესე იგი, შეიძლება შეგიყვარდე კიდეც? -უკვე მიყვარხარ 7 თავი

მთელ ღამეს კერვაში ვატარებ და გამთენიისას დასრულებულ კაბას რომ ვხედავ კმაყოფილს მეღიმება -ესეც ასე-ვამბობ და დაღლილს დივანზე მეძინება...

ვიწამე გრძნობისა

„...ვარდნი უეკლოდ არავის მოუკრებიან...!“ შოთა რუსთაველი ამ მწვანე ბალდახინს ვერა გზით შორდება, უეკლოდ მოკრეფილ ვარდების მოცვენა. ვიწამე გრძნობისა და მაინც გარდავედ,

ნიღაბი (ნაწილი1)

_ დილის შვიდი საათია ვცდილობ მოვირგო ბედნიერება. ძალიან ძნელია გაუსაძლისია ტკივილით სავსე თვალები ბედნიერებით ბრწყინვალე თვალებად გადააქციო.