აღდგომის ღამეს…

ჩემში ნისლია და ქარიშხალი, ღამით ფანჯრებთან ცივად რომ გიხმობს…

უსახელო

დგახარ დარდით გადაღლილი უტყვი მახე. მე, ფარვანას უკან მიხმობს შენი ალი...

თეთრი სისხლი

შენი ხელები ჩემი თეთრი სისხლით გასვრილა ზეცა დამტირის, ჩემი ცრემლი თვალებს არ ცვივა სიცივე მომეც, მიწას მაყრის მე დედაჩემი მისი ცრემლები ჩემს ცივ სხეულს როგორ აცვივა!? და რა გინდოდა ?! ცოდვად დაგრჩეს ეს ყველაფერი.

ნოსტალგია

შენს კანს ვეხები, რა საოცრად მომხიბვლელია, ზურგზე გაშლილი გრძელი თმები, საკვირველია;

მიფრინავს დრო. გაუფრთხილდით დროს.

გამარჯობა. ცხოვრება არის ფერფლი და გოდება. მე ვტირი შენს მკლავზე, სიხარულისგან. რომ აქ ვართ. ჯერ კიდევ შეგვწევს ერთი ჰაერის ერთურთად გამოზოგვა, ჯერ კიდევ თბილნი ვართ (ცხელნიც კი!), და ქარი გვივლის აქეთ-იქიდან... სამუდამოა ამ სილაში ჩვენი თამაში!

ჯერ არასდროს

ჯერ არასდროს არ ყოფილა მთვარე ასე წყნარი, მის გრძნობებში ჩაფლობილა ჩემი გული მცდარი, მისი სუნთქვა შევიგრძენი, მისი სუნთქვაც მკვდარი, მზის სხივებმა სულ გააქრო მისი სუსტი კვალი.

ჩუმად ვარ ისევ

მენატრები და ჩუმად ვარ ისევ, მინდა ეს გრძნობა დავმარხო ძირ-ფესვ, მენატრები და გიყურებ ისევ, სიცარიელეს ფიქრებით ვივსებ...

ხარება

"ნუ გეშინინ, მარიამ, რამეთუ ჰპოვე მადლი წინაშე ღმრთისაჲ და მეუფებდეს სახლსა ზედა იაკობისსა საუკუნოდ და სუფევისა მისისაჲ არა იყოს დასასრულ“.

ღმერთი

ცაზე მასკის ჰომალდი მიცურავს იმიტორო ასე მინდა მე და მასკს ჰგონია რო ღმერთია იმიტორო ასე უნდა ღმერთს და ეშმაკი გამანადგურებს იმიტორო ასე მინდა მე

აღარ ვიცი რას ვეწიო

აღარ ვიცი რას ვეწიო, რას დავადგა ცა და მთვარე, შენი ტრფობით მომღიმარემ მერამდენე ცრემლი ვღვარე..