კუბიდონი ციხის კართან

თითქოს დრო არ მიდის წყდება, თითქოს ტკივილს აღარ უჩანს ბოლო თითქოს ყველაფერი მორჩა თითქოს აღარახარ მარტო...

უსათაურო

შენი სახის ანარეკლი ჩემი გულის ყოველ წერტილს. შენი სულის ანარეკლი ჩემი გულის ყოველ წერტილს. გულის წყვეტა სულის ტანჯვა მონატრების ყოველ წამსაც. ვერ ვუყურებ ვეღარც სხვასაც, ვერ გავუგე ვეღარც თავსაც.

ჩემო ადამიანო

როცა ადამი დანაღვლიანდა ღმერთმა შეუქმნა ადამიანი, რომელმაც იგი განადიადა, ევასთან გახდა სულით მთლიანი.

დათოვლილი მთები.

მზის ამოსვლა შუა გზაზე დაემსგავსა მხატვრის ტილოს გარემო კი თუა მწვანე მთები არ იმჩმევენ თითქოს

რა გჭირს

ადამიანს თუ უყვარხარ უნდა გენდობოდეს და შენც უნდა ენდობოდე არ აქვს მნიშვნელობა სხვა დანარჩენს უპირველეს ყოვლისა სიყვარულში ნდობა მთავარი

რად გაჩნდი

მითხარ ვინა ხარ? – რომ მომიცავი? ბადე თევზების თუ მონადირე? ან მე რად მოველ ამ ქვეყანაზე, ან შენ ამოთქვი, რად დაიბადე?

უცხო

თამაში უცხოდ იწყება ნელა, სევდიან გვიმრად ივსება მიწა, თამამი ძგერით იფრქვევა ხვეწნა, დარდიან დილად იქცევა ზეცა.

ამქვეყნად

და ამქვეყნად რაც კი ხდება, ვფიცავ, სული სხეულს შეხვდა, დიდი არის არსი ჩვენი, დაკარგულის ხმას ვეჩვევი,

შუა ზაფხულში.

შუა ზაფხულის დღეებში ვისვენებ დასიცხულ ხეებში, და მოახლოვდა ივლისის ბოლო, შეიქმნა დღეები მთლად უთავბოლო…

თუ შემცივდება შენ სიყვარულს მივეფიცხები

სანამდის ვცოცხლობ, სანამ მკერდში ცეცხლი მინთია თუ შემცივდება შენ სიყვარულს მივეფიცხები!