სიზმარი რეალობაში

მითხარით ადამიანი რომელიც ნიღაბს არ ატარებს თუ კი თქვენ ამას მეტყვით ვშიშობ მოტყუებული დარჩით თუნდაც საკუთარ თავთან

ვუყვარვარ - არ ვუყვარვარ

სევდა და სევდიანი ღიმილები, ზაფხულის უფერული სურათია, უგულოდ გავაფუჭე გვირილები, ვუყვარვარ - არ ვუყვარვარ, სულ ერთია..

შენი გაშვება!

შენი გაშვება დაძალებულ სუიციდს ჰგავდა და ნაბიჯები, გადადგმული ანუ შენიდან,უკიდეგანო სიმაღლიდან მეძახდა დაბლა,რომ საბოლოოდ წამეშალე ჩემი გზებიდან.შენი გაშვება ჩემად ყოფნას უსვამდა ხაზებს,ყველა ოცნებას არ ახდენილს და ნაჯერს ფიქრით,

გალაკტიონი ყოფილა სტუმრად

როდესაც ღამე იმეფებს ცაზე, როდესაც ფიქრები ცდება აზრებს, როდესაც ვარაკვლავები ჩნდებიან ცაზე, მაშინ იწყება აზრების ბრძოლა, რომელასაც მოჰყვება უაზრო რითმა, დიდ პოეთა ტიტანური ორთაბრძოლა,

სამიდან ორი საათი გადის

მე დღეს ამ ლექსს ვწერ მე ახლა შოპენს ვუსმენ დაბალ ხმაზე მომწონს სიმარტოვის სიტკბოება თუმცა ეს ცუდია მგონია ეს მხოლოდ დღეს ხდება არვიცი ხვალ დავწერ რამეს ?სამიდან ორი საათი გადის ორიდან ერთი ერთდან ნული

თრიალეთი

მოხვეული თრიალეთი მიგზავნის კოცნას კორპუსები დგანან,უყურებენ ჩუმ სცენას ფრთხიან აივნები,უჭირთ ნდობა საცა ავფეთქდები,როგორც ბომბა

ყურმილის ბოლოს

დამათრო შენმა უვნებელმა სახის ტრფობამ და შენი გული ხომ ეკლიანი მწარე ვარდია ისევ ვურეკავ მთვარეს შენი ამბის სათხრობად ეს ამბავი კი ყურმილის ბოლოს აგდია

***

სიყვარულია ის, რაც არ გვესმის ადამიანებს, სიყვარულია ის, რაც გულს გვტკენს და თან გვიამებს, სიყვარულია ტკივილი, ტანჯვა, დიდი სიავე,

ბაღი

მე ვდგავარ მარადისობის ბაღში მაქ ტოტი მოტეხილი მხარში არსად არ ჩანს მტრედი დამიდია ბაღში გვერდი

უშენოდ გატარებულ დროს ვერ ავიტან !

შემომერია გულზე პულსის მაღალი ფონი, შენი მოკლული შვილებიდან ერთერთს რომ ვგავარ. ჩემი სხეულის მასას უკვე მეასედ ვწონი და ტრაგედიის საფლავზე მდგარი ურყევი ქვა ვარ.