ყურმილის ბოლოს

დამათრო შენმა უვნებელმა სახის ტრფობამ და შენი გული ხომ ეკლიანი მწარე ვარდია ისევ ვურეკავ მთვარეს შენი ამბის სათხრობად ეს ამბავი კი ყურმილის ბოლოს აგდია

***

სიყვარულია ის, რაც არ გვესმის ადამიანებს, სიყვარულია ის, რაც გულს გვტკენს და თან გვიამებს, სიყვარულია ტკივილი, ტანჯვა, დიდი სიავე,

ბაღი

მე ვდგავარ მარადისობის ბაღში მაქ ტოტი მოტეხილი მხარში არსად არ ჩანს მტრედი დამიდია ბაღში გვერდი

უშენოდ გატარებულ დროს ვერ ავიტან !

შემომერია გულზე პულსის მაღალი ფონი, შენი მოკლული შვილებიდან ერთერთს რომ ვგავარ. ჩემი სხეულის მასას უკვე მეასედ ვწონი და ტრაგედიის საფლავზე მდგარი ურყევი ქვა ვარ.

გაუგზავნელი წერილი

მაპატიეთ, მეკადრება, ბოდიშს გიხდით, მომიტევეთ, მომიტევეთ ქალბატონო. მომიტევეთ თუკი მახსოვს თქვენი თმები, მომიტევეთ თუკი ისევ დამესიზმრეთ, დამიჯერეთ, ყველა წმინდანს გეფიცებით, დაგივიწყებთ, მეც ოდესმე დაგივიწყებთ.

რატომღაც ბოლო დროს დუმილი დამჩემდა...

გულზე რომ დამაწვა გრძნობების ლოდები მარტო ვარ ღამეში,ისევ გელოდები რატომღაც ბოლო დროს დუმილი დამჩემდა ამას კი უბრალოდ ვერავინ ამჩნევდა...

შენ

გარდამავალი ფერები დასციცინებენ საწმყსოს არეულია ფიქრები აღარაფერი მახსოვს თრთოლვით დაღლილი თითები მასში ხედავენ საქმროს

ღალატი

საუცხოოა ახლა შენი სახის ყოველი, ნიღაბი როცა მოიხსნი და მაინც გამშვენებს. შენი სხეულის ნაწილების ნეტა რომელი ... მიყვარდა ასე, მაგრამ ყველა მოსპე, გათელე.

ნაბიჯი ნელი

ღამით პოეტურ რითმას რომ იმახსოვრებ, არ გინდა გაქრეს და ინიშნავ სადმე, არ გინდა გავქრე და მინიშნავ სადმე. დილით პოეტურ რითმას რომ აფრქვევ,

მორჩი !

მორჩი ! ცრემლების უსაფუძვლოდ დაღვრას, დაცემას, თორემ ეგ გუბე შენს ფეხებთან იქცევა ზღვებად... დასერილ ხელებს, დღეებს წყევლი და შენს გაჩენას, მივდივარ ! მინდა ეგ ცრემლები გიქციო შვებად.