გლეხი ქალი

ჩემში გარდატეხა ხდება, სულის გაორებას მე ვგრძნობ. როგორც დღეს, ღამე მოსდევს სულიც ამდაგვარად ბნელობს.

ძველი ლამაზი ჩუმი სიზმარი

ძველი ლამაზი ჩუმი სიზმარი რაღაც საიდუმლოს ისევ ინახავს თითქოს არ უნდა ფარდა ახადონ მხოლოდ მან იცის ვინცკი ის ნახა გიჟი მჩქეფარე დიდი ლურჯი ზღვა არამიწიერ სიზმარს მაგონებს იგი მთვარის ქვეშ

რატომ?!

წახვედი მთებში და დამტოვე მარტო, ხეს ვეჭიდები და ვყვირი: „რატომ?!“ ექო მიბრუნებს შეკითხვას უკან, მე გულიც მტოვებს და ვტირი, „რატომ?!“.

მენატრები ახლაც

თუმცა ცხოვრება შენით მეწყება და დასასრულიც შენა ხარ მისი თუმც მონატრება შენს მოლოდინში წუთებს და წამებს მშფოთვარედ ითვლის

თუ შეგიყვარდები?!

მე, რომ გაჩუქო სიტყვები, მე, რომ გაჩუქო ვარდები, მე, რომ გაჩუქო სიცოცხლე რას იტყვი, შეგიყვარდები?

ყოველ დღე ერთი წლით ვბერდები

უკვალოდ ქრებიან ფოთლები, დავეძებ, ვეღარსად ვპოულობ, ყოველ დღე ერთი წლით ვბერდები, სიცოცხლედ შენს თვალებს ვთხოულობ...

ფიქრები

გიქრებში გართული, მეასე სართული, ფეხით დავდივარ ვარ გადართული, არ აქვს დასაწყისი არც დასასრული, ამ სამყაროდან მე ვარ გასული.

აღარ შეგრჩა, ხსოვნა სიცოცხლის

სევდიან ქარებს წვიმიანი ზეცა აყუჩებს და ლელიანის მინდვრებისკენ ირღვევა გზები, ჩაახშეთ ფიქრი, გარდაცვლილთა სუნთქვა მდარაჯობს და მიორმაგებს იოტის განცდას წარსულის ხმები. დამპალ ჭაობში დაღალული სხეული გმინავს, და სუნთქვის კვალსაც უქრობს რწმენის გაყოფა

მხოლოდ შენ იცი...

სიკვდილი მაინც ყველასთან მოვა გაგვიტაცებს და ჩაგვმარხავს ზღვაში და ჩვენი ცრემლიც ზღვას შეერევა უკიდეგანო სიმარტოვეში.

მინდა რომ გავქრე

მინდა გავქრე და აღარ ვჩანდე მინდა სამყაროს მე საზღვრებს გავცდე შორს რომ წავიდე კოსმოსის იქით მარტო ყოფნისთვის ვილტვი და ვიბრძვი ზეცას რომ გავცდე ჰაერსო რომ ჩავწვდე ქარს გავაყოლო მე ჩემი სახე.