ბარბარეს

სამი წლის წინ სექტემბერში მეგობარი შევიძინე. და მალევე დეკემბერში ერთგულებით მე ვიცინე. ჩემს ცხოვრებას შეემატა სიმართლის და ერთგულების, მგონი კიდევ ნდობის ღმერთი! გონება არ მეკამათა, ჭეშმარიტი მეგობარი ვამბობ, რომ ხარ მხოლოდ ერთი!

შენი სახელი და სიყვარული

დახშულ სივრცეში კიაფობს განცდა, განცდა, სრულიად ამოუცნობი. ვნებათა ღელვა სულშიც იჭრება და ეს გონებაც სრულიად ქრება. წამში ათასჯერ მახსენებს შენ თავს, გული სულელი და რეტდასხმული,

,,ილუზია"

დავწერე 2014 წლის სექტემბერში, დილით გამთენიისას, ილუზიით გაღვიძებულმა.გამეღვიძა... ბედნიერი... ღიმილიანს...ფანჯრიდან ჩანს ცხელი ქუჩა,ისე გრილა ჩემს ფიქრებში ნეტა სულ არც გამეღვიძა...!

მითოლოგია, პოეზია და შენ

მივდივარ, მივაპობ ცხოვრების ზვირთებს... ვუყურებ უწყვეტად შენს ლამაზ თითებს. მე ვფიქრობ ეს გრძნობა ჰგავს მხოლოდ მითებს, მაგრამ კვლავ გაჩუქებ მშვენიერ ტიტებს... ვიტყოდი რომ შენში არის აფროდიტე, ქალღმერთი

მღელვარე ღამე

მღელვარე ღამე ათასთა შორის, უმთვაროდ იწვის ბედის კიდეზე, შენი ღიმილი მიმიძღვის მნათად, გული კი ვარდნას თავიდან იწყებს. არ უშინდები ცხოვრების ბორბალს, რომელიც გვისვრის უფსკრულის გზაზე...

მკვლელი ფიქრები

სიცხეა, მე მკლავს შენზე ფიქრები, მე შენ არასდროს არ მავიწყდები. შენთვის მე სულ მაქვს თბილი სიტყვები, ვშიშობ რომ შენით მე დავიწვები. შენს სულს მოვყავარ მე შენთან ახლოს, მე აზრს არ ვკითხავ ამ სამოსახლოს. თვალდახუჭული მოვალ შენამდე,

დამაყრის ტანზე გვირილების სითეთრე მერე

ადრე მიწაში ავურევდი პატარა ხელებს, მალე კი ალბათ მთელი ტანით მომიწევს ძერწვა. არ ვარ პოეტი და ხანდახან ისიც მახელებს, რომ ჩემს საფლავზე მომტირალი ამოვა ძეწნა. შეისხამს ფოთლებს,უფერული ფესვების ფონზე, ზამთარიც მოვა,დაგვიფარავს სხეულებს სეტყვით...

ერთად ვუყვებით ცხოვრების ბილიკს

ერთად ვუყვებით ცხოვრების ბილიკს, საერთო მიზანს და გზას დაეკვლულს, არ უშინდები ჩავარდნას ხრამში, მის ტყვეობაში არ მტოვებ მარტოს. მე გგუობ ფარად და ძალას ვიძენ, შენით ვარსებობ და ვსუნთქავ, ატყობ ?

შენ მოხვალ როცა ამინდებიც ატირდებიან

შენ მოხვალ როცა ამინდებიც ატირდებიან და გრძნობის ჭილობს გადავფინავთ ერთურთის მხრებზე... მოხვალ და მაშინ შეგაწუხებს სინდისის ქენჯნა, აწრიალდება ყველაფერი შენში ერთბაშად... ვერ დაგპირდები, რომ ვიქნები ისევ იგივე, ვერც იმას რომ მე გაპატიებ ყველა

მე და გალაკტიონი

ღამით, როდესაც ყველამ დამტოვა, გალაკტიონი დადგა ჩემს გვერდით. იმ ღამით იყო წვიმა და თოვა და მე ვტკბებოდი ბახით და ვერდით! გალაკტიონი ერთადერთია, ვინც გამიგებდა ახლა მალულად... ის პოეზიის ერთი ღმერთია, ვინც ამ ტკივილებს ხედავს ფარულად!