მითოლოგია, პოეზია და შენ

მივდივარ, მივაპობ ცხოვრების ზვირთებს... ვუყურებ უწყვეტად შენს ლამაზ თითებს. მე ვფიქრობ ეს გრძნობა ჰგავს მხოლოდ მითებს, მაგრამ კვლავ გაჩუქებ მშვენიერ ტიტებს... ვიტყოდი რომ შენში არის აფროდიტე, ქალღმერთი

მღელვარე ღამე

მღელვარე ღამე ათასთა შორის, უმთვაროდ იწვის ბედის კიდეზე, შენი ღიმილი მიმიძღვის მნათად, გული კი ვარდნას თავიდან იწყებს. არ უშინდები ცხოვრების ბორბალს, რომელიც გვისვრის უფსკრულის გზაზე...

მკვლელი ფიქრები

სიცხეა, მე მკლავს შენზე ფიქრები, მე შენ არასდროს არ მავიწყდები. შენთვის მე სულ მაქვს თბილი სიტყვები, ვშიშობ რომ შენით მე დავიწვები. შენს სულს მოვყავარ მე შენთან ახლოს, მე აზრს არ ვკითხავ ამ სამოსახლოს. თვალდახუჭული მოვალ შენამდე,

დამაყრის ტანზე გვირილების სითეთრე მერე

ადრე მიწაში ავურევდი პატარა ხელებს, მალე კი ალბათ მთელი ტანით მომიწევს ძერწვა. არ ვარ პოეტი და ხანდახან ისიც მახელებს, რომ ჩემს საფლავზე მომტირალი ამოვა ძეწნა. შეისხამს ფოთლებს,უფერული ფესვების ფონზე, ზამთარიც მოვა,დაგვიფარავს სხეულებს სეტყვით...

ერთად ვუყვებით ცხოვრების ბილიკს

ერთად ვუყვებით ცხოვრების ბილიკს, საერთო მიზანს და გზას დაეკვლულს, არ უშინდები ჩავარდნას ხრამში, მის ტყვეობაში არ მტოვებ მარტოს. მე გგუობ ფარად და ძალას ვიძენ, შენით ვარსებობ და ვსუნთქავ, ატყობ ?

შენ მოხვალ როცა ამინდებიც ატირდებიან

შენ მოხვალ როცა ამინდებიც ატირდებიან და გრძნობის ჭილობს გადავფინავთ ერთურთის მხრებზე... მოხვალ და მაშინ შეგაწუხებს სინდისის ქენჯნა, აწრიალდება ყველაფერი შენში ერთბაშად... ვერ დაგპირდები, რომ ვიქნები ისევ იგივე, ვერც იმას რომ მე გაპატიებ ყველა

მე და გალაკტიონი

ღამით, როდესაც ყველამ დამტოვა, გალაკტიონი დადგა ჩემს გვერდით. იმ ღამით იყო წვიმა და თოვა და მე ვტკბებოდი ბახით და ვერდით! გალაკტიონი ერთადერთია, ვინც გამიგებდა ახლა მალულად... ის პოეზიის ერთი ღმერთია, ვინც ამ ტკივილებს ხედავს ფარულად!

იოანე

ასე'ა როცა ტკივილებს ებრძვი... ცხოვრება_კიდევ გიბრუნებს ხურდას, და შენი(ალბათ,არავის ესმის) ღმერთოო მე მხოლოდ_ სიცოცხლე მსურდა! ნაცრისფერ ღრუბლებს გადაყრის სიო... და ვეღარ მოვალ, გამიგე დედი.

ლოთი პოეტი

გალოთებულა ის პოეტი შენ რომ გეტრფოდა... სიყვარულს, ალერსს, თავდავიწყებას შენ რომ გეტყოდა. შენ ის ვერასდროს, ვერადავერ, ის შენ ვერ გთმობდა. მკვლელი ისარი მას შენი სახით ისევ შემოხვდა. გალოთებულა ის პოეტი

ბავშვი ვიყავი სიყვარული კოცნა მეგონა

ბავშვი ვიყავი,სიყვარული კოცნა მეგონა, მუხუც ბაბუას დამჭკნარ სახეს დავუკოცნიდი, სადღაც წასული მონატრებულს უნდა მეპოვნა, ჩემთვის ბაბუა კაცი იყო მუდამ მოცლილი. მაკოცებდა და მეტყოდა რომ მომირჩებოდა, თუ კი სულელი უნებლიედ წავიქცეოდი...