ქარიშხალი

რითმებს შევატოვო მინდა ჩემი არეული ფიქრი.როცა ქარიშხალი დაჰქრის,რაღაცას წამართმევს ვიცი.ჩემში ზღვა იღვიძებს ზოგჯერ,ტალღებს ერთმანეთში ხლართავს, ზოგჯერ თავსხმა წვიმა ვხდები,წვეთებით მოგონება დამაქვს.

არ ვიცი

არ ვიცი, კიდევ რამდენი ვწერო, რომ ამ გრძნობების გამოჩნდეს ბოლო. შენი ღიმილით,ამოდის მზე და შენი დარდები მაღონებს მხოლოდ.

სიტყვები არევს

ვიცი რომ სიტყვები კარგავენ ფასს როდესაც თვალებში კითხულობ აზრს. როცა შემოხედვით ხვდები სათქმელს, სიტყვები დაივიწყე,ყველაფერს არევს.

სიმართლე

ო, რა რთულია მიხვდე სიმართლეს, ამ სიმართლეში, ეკლები გჩხვლეტენ, თუმცა ოცნებით ეძებ იმედებს და მოგონილი იმედები, საღ გულს გიჭ....ტენ.

იმედის ანგელოზი

როცა მეგონა გიპოვე და ჩემი არსებობა გაგრძნობინე, ბედის საჩუქარი გიწოდე და ჩემი ლექსები გასმენინე, როცა შენი სულის სტრიქონები შენივე სურათებად დაგიხატე, როცა უღმერთობის საწუთროში

ოცნება, სიყვარული, რეალობა

დრო რომ ძლიერ ჩქარა გადის, ვხვდებით ძლიერ ნელა. ოცნებას აქვს სუნი ვარდის, ვეწირებით ყველა. ოცნება არს ძლიერ ტკბილი, არს მტვრევადი, არ არს რბილი, სიყვარულთან არის თბილი, გრძნობებს აქ აქვს დიდი წვლილი!

შენ!

ისევ დაგინახე: ფიქრება წამლეკა, ჭრილობაა გამეხსა, სისხლი გაჩერდა, მზერა დახარეს შენმა თვალება, ეს გული უკვე მეორედ დანებდა, სულში კი ქაოსი ისევ გამეფდა...

შენ ვერ გაიგებ

შენ ვერ გაიგებ როგორ განვიცდი ისიც იცი,რომ ისევ დაგიცდი. შენ ვერ გაიგებ მაინც ჩემს სათქმელს მეც ტკილისგან ვიყვარებ სასმელს... ვერ დაინახავ ისევ ჩემს ცრემლებს, ვერ ნახავ ჩემს გულს,რომელიც სცემეს. ვერ გაიგონებ ტირილს და მოთქმას მე აღარ ველი,იცი, შენს

სევდა

როგორ დავიღალე ასე უმწეობით,თითქოს მიმატოვა ყველამ.დარდი არ მეშვება, ოცნება გააქრო,გულიც დარდისგან ღელავს.სული ავსებულა კვლავ მწარე ფიქრებით, თვალზე აკიაფდა ცრემლი.მწარე რეალობამ თითქმის გადამძალა,

მე აღარავის აღარ ვეკუთვნი...

მე აღარავის აღარ ვეკუთვნი,არც ვეკუთვნოდი ალბათ არასდროს და თუ ამქვეყნად ვინმეს ვუყვარდი,მსურს გავიხსენო, მაგრამ არ მახსოვს.ბევრი კაცისთვის შთაგონება ვარ და ჩემი გული მათთან კამათობს,ცარიელ სასმისს მაწვდიან