ნეტავ იცოდე

ნეტავ იცოდე, ისევ ვწერ შენზე, ვწერ იმ გრძნობების ძველ, ლამაზ მთებზე. მივედი დასკვნამდე, შენ არვის გავხარ! მიველ იმ ფაზამდე, მხოლოდ შენ მყავხარ! სულ ყველა და ყველაფერი წარმავალი არის. შენზე ფიქრი კი ჩემს გულში სულ მუდმივად ჰყვავის.

ერთხელ ცხადში

მაშინ, როცა ეს სამყარო გახდა თითქმის ცარიელი; მაშინ, როცა ეს დღეები მეჩვენება უფრო გრძელი; მაშინ, როცა ამერია ყველა გზა და ყველა კვალი; ..

პოეტები სიზმრად

ლეონიძე კვლავ პაემანს ელის უცხოს, ყივჩაღები კვლავ სინჯავენ იარაღს. ყორღანებში ჩამოფრინდა გნოლი უფრთო, მაგრამ ვერა... ვერა დააზიანა.

* * * * * * *

ქარში მიჰქრიან სადღაც ფიქრები,მას შემდეგ უკვე წლები გავიდა... და თუ გგონია ცუდად ვიქნები, შეცდი... ცხოვრებას ვიწყებ თავიდან...ჰო, მე გიჟი ვარ, გიჟი დიადი,და პოეტობას ვიჩემებ ისევ,გულში შემომრჩა,

ბედნიიერება სულ მალე მოვა?

ბედნიიერება სულ მალე მოვა,და ისევ მჯერა სულ მალე მოვა,და დრო მიყვება ოცნების წუთებს,და ისევ ვამბობ სულ მალე მოვა.სულ იკარგება მთელი ბავშვიბა,და კიდევ ვამბობ სულ მალე მოვა,და ისევ ვფიქრობ სადღაც

ერთადერთი ჭეშმარიტის დაბრუნება

ახლა ვიცი, ვინც კი მიცნობს, ყველა ძლიერ ძლიერ ღელავს. ალბათ მოუთმენლად ფიქრობს, ჩემი ლექსი ვისთვის ელავს. მე არ მინდა მოგახსენოთ, მისი სახელი და გვარი. მე არ მინდა მოგაბეროთ, ჩემი გულის ცეცხლი, ქარი. ვინ არს მერი შერვაშიძე, როდესაც შენ არსებობ. ჩემს

სადღაც შორს

სადღაც შორს,სადაც მუდამ დარია; სადაც მზემ დრო და დარდი არია; სადღაც შორს,სადაც შენ არ იქნები იქ წავალ,მშივიდად ჩუმი ფიქრებით. სადღაც შორს ვიცი,ბენდიერება შემოანათებს,დარჩება ჩემთან; ეს არ გეგონოთ ქედნიერება არ მიწერია ვიყო იმ ერთთან.

გაზაფხული მოვიდა! (უ-შენ-ჩემ-ოობაში...)

სიტურფეა თავხედი.. გულო, რა შორს წახვედი! რომ ზღვარსაც გადახვედი! გულო, რა შორს წახვედი.. ბევრჯერ გადავახვევდი ფიქრებს როგორ მახევდი, როგორ უმალ წახვედი, გულო, - რა შორს წახვედი..

შენი სურნელება მჭირდება...

შენი მონატრება მაგიჟებს სხეულს ტკივილები მიციებს... სიზმრად შემოსახლდი ძვირფასო... არსად არ გაგიშვებ იცოდე... ტანგოს კვლავ ვიცეკვებთ ზმანებით... ისევ რეალობა მაგიჟებს...

მ.ს.

მ.ს. არა, არ მღლის ცხოვრება, არსად მიმაქვს სიზმრები, მე გავხადე ოცნებას, შენ მალულად აცმევდი, გაზაფხულის ატმის ხის ტანით დამესიზმრები, დაიღლება როდესაც უშენობით განცდები, ტოტებს ქარი მოტეხს და მომაწყურებს სიგიჟეს, ამღვრეული მდინარის ღელვას