მზე მინდა

ქარი ფლეთს აფრებად გაფენილ ოცნებებს. გაფრენილ წამებსაც სცოდნიათ წუხილი.

მე პოეზია არ მინდა მერქვას

მე პოეზია არ მინდა მერქვას ამბიცია მაქვს წერის მაღალი, სანთელი კალამს მადლიერ ერწყმის ვგონებ, მრავლად მაქვს გზები სავალი

***

დროს ვიმსხვრევ თითებში, როგორც წვრილ ლოლოებს ზამთარში ვამსხვრევდი.

შეშლილი ფიქრის ხმა

არ ვარ სამკურნალო, მინდა და გიჟი ვარ! ჯერ არ შევშლილვარ, ჯერ მახსოვს ვინცა ვარ! მინდა ამნეზია, დროებით სიგიჟე, ეს მინდა მხოლოდ და რატომ მთხოვთ სიდინჯეს?!

ქალი

...შეჰყვარებიათ ერთხელ ის ქალი, მაგრამ ლოდინად არ ღირებულა... რადგან სიცივე - სამარის კარი, გაღებულა და კვლავ დახურულა.

და ქრება ქალი

და ქრება ქალი... ქრება უკვალოდ მივიწყებულ დღეებთან ერთად როს უკანასკნელ საყვარელსაც კუბო მიითვლის... და სასაფლაოს შფოთიანი წყეულ სიმშვიდით ქალის ლეგენდაც უსულგულოდ ცისკენ მიილტვის.

ვერ დაგიცავ

არ ვიცოდი რა მეთქვა შენი დანახვის წამიდან, ჩემთვის ვკრეფდი მაგ ყვავილებს?! შენთვის ვკრეფდი ვინაიდან

ყოველი დანახვა

ყოველი დანახვა შენი სხეულის ჩვენი შეხვედრის იმედს მიტოვებს და უსამანო ფიქრად გცეული გაუსაძლისად კვლავაც ითოვებს

შენ თუ იცი

იცი ღამე რაზე ვფიქრობ როცა მთვარეს ვუზივარ, ჩუმად, ჩემთვის გულით გიხმობ მაგრამ ახლოს გიფრთხივარ.

მთვარიან ღამეს

მთვარეს მოვუხმობ,შეხვედრის ღამეს