მთვარიან ღამეს

მთვარეს მოვუხმობ,შეხვედრის ღამეს

გარდაცვალებას ველი!

ლექსში აღწერილია ბედისგან გაწირული ადამიანის მოთქმა.

უძრაობა

გარინდულან ხენი და მე ვეღარ ვხვდები, შეიცვალე გეზი, თუ ზურგსუკან ცდები... აკინძულან დღენი როგორც განაჩენი, აღასრულებს სასჯელს ვიღაც არ დამრჩენი...

ცრემლი

ვიწექ მარტოკა ცის თაღის გულზე და წვიმის წვეთი მძიმედ დამჩემდა, შენზე ფიქრების ველურ ოცნებას შეესხა ფრთები და გადარჩება.

სიკვდილის ღმერთი

უწინ ბიჭუნა წიგნებით ხელში, ომმა გახადა,სიკვდილის ღმერთი. სასხლეტს გამოჰკრა გავარდა მეხი, ნისლში უეცრად,დაეცა ერთი.

მთვარედ შობილი

თვით განსხვიბულ მარადის იყოს .. მთვარედ შობილი, მზედ გარდმოსული სიცოცხლის დარაჯი მიჰყო მას ღმერთმა ანგელოზი ცით ჩამოსული..

ფიცი შავნაბადაზე

არ ვიცი რატომ გაცივდა სული, ან რად მომიკალ პატარა გული, ო როგორ მახსოვს,მითხარი მაშინ, აღარ მიყვარხარ,ვბრუნდები სახლში.

არ მსურს..

არ მსურს გაგანდო ჩემი ფიქრები, მაგრამ ვიცი რომ მაინც მიხვდები, ის რომ მიყვარხარ, ძლიერ მჭირდები, რას გრძნობ მითხარი ნუ დაფიქრდები.

მე ვტკენ

მე ჩემს თავს ვტკენ, ვერ ვიტან, მძულს, თითქოს და მინდა რომ გაქრეს სულ... მე ჩემს თავს ვტკენ, იარებს ვძენ, მინდა რომ გრძნობებს ფარავდეს ეს...

ორივე ვაგებთ ...

ორივე ვაგებთ, შენ მე მკარგავ _ მე ჩემს იმედებს, არაფერია ღამის ფონზე დილის დადგომა. რისთვის იბრძოდი ასე მძიმედ თუკი მიმეტებ, ყოველი სიტყვა გულს მიცივებს, რაც კი წამოგცდა.