არ ჩერდება დრო

რამდენს ვცდილობ, უშედეგოდ ვერ ვაჩერებ დროს, საკუთარ თავს ვებრძოლები და ვერ ვუგებ ომს, და წარსული ყველაფრისთვის, პატიებას მთხოვს, ბოდიშს მიხდის იმისთვის, რომ ვეღარ ვუგებ ბრბოს

გრძნობები გამამელია

ნეტავ ლამაზო საყელოს რამდენჯერ ღილი შაგხსნია, რამდენჯერ უთქომთ მიყვარხარ რამდენ სიყვარულ აგხსნია.

გავიმარჯვოთ

სიყვარულიც კი აქციეს მწუხრის ოხვრად,მეგობრობაც გადაიქცა მწვავე ბოღმად,გაღიმებას ჩაგითვლიან გიჟურ ბოდვად,პირფერობა დაგრჩენოდეთ თქვენთვის ოხრად. ღირსეულად ვეღარ აქცევს გრძნობა ამ ხალხს,ვარდისფერიც

დრო გადიოდა

დრო გადიოდა, დრო ვეღარ სუნთქავდა ის წუხდა ამაზე და ჩუმად მოთქვამდა ცრემლები თვალებზე მღელვარედ დიოდა დრო ვეღარ ცოცხლობდა, ის მხოლოდ კიოდა.დრომ გული ატკინა ცოცხალს და დატანჯა მან მისი სული

ნეკნი დავკარგე, ხალხო, ბობოლა!

წინ მელის ჯვარი შემკული ეკლით, უკან სიკვდილი და სიმარტოვე, მინდა იცოდეთ, ასე რომ ეტრფით, ის ნეკნი გუშინ ობლად დავტოვე..

ლევან დადუნაშვილს

ლექსი ეძღვნება ჩემს მეგობარს ლევან დადუნაშვილს, 51-ე სკოლის მოსწავლეს რომელიც სულ ცოტა ხნის წინ უმოწყალოდ მოკლეს. მეგობრები დააფასეთ არ გადადოთ არა შესაძლოა ვეღარ ნახოთ, წადით მასთან ჩქარა! დამეღუპა მეგობარი, მოკლეს არაკაცებმა მსგავსი სულ

"ზეციერს"

ეს გზა თუ შორია ჩემიდან შენამდე, ოცნებით ახლოს ვარ, ვედრებაც ერთია, "მე და შენ" დღესაც და ყოველთვის იქამდე სადამდის ვსუნთქავ და ვფიქრობ რომ ერთია სიკვდილი, სიშორე, უშენოდ - ერთია.

უსათაურო

ყველგან ყვირილი, ყველგან ჩხუბია, თბილიში ჰაერსაც ბოღმის სუნიაქვს, აქ უკვე ყველგან ზიზღის ბუმია, აქ თითქმის ყველას ხის და ქვის გულიაქვს.

ლუკა კუხიანიძე - მეთერთმეტე სართულია

...ლაურეატის, ქართველი მწერლის, დრამატგურგის და პოეტის, ლუკა კუხიანიძის ლექსი.ლურჯს ვხედავ,ლურჯია, — ცას და ფერს, ასეთს.ძლიერად უჭირავს ცას წყალი,—ქუჩად ქარია, როგორც წინათგრძნობა,რომ წყალი

ღვთიური შანსი

როცა მიხვდები, რომ შანსი მოგეცა უნდა გამოიყენო!დავიკარგე,თითქოს უფსკლულს ჩავიკარგე სხვა სამყაროს აღმოვჩნდი და ავიბარგე აქ რა ხდება და რა მინდა?! თუ ვივარგე ღმერთო ჩემო დამაბრუნე, დავიკარგე!