სიყვარულის მოგონება

ამ ლექსს მივუძღვნი თათიას ამ სიყვარულის გალიას ჩემი სიცოცხლის წყალს, ნიავს ჩემი ცხოვრების აზრს, ნიაზს

დილით წვიმის სუნს

მარადისობის სიცივეა, გადის ზამთარი, მე კი კვლავ აქ ვწერ, უზარმაზარი გრძნობით გამთბარი. მარადისობის სიცივეა, მოდის ზამთარი, მე კი კვლავ აქ ვწერ, უზარმაზარი გრძნობით გამთბარი

ანდერძი

მე დაგიტოვეთ ქონება ჩემი, ამისთვის დაღვარეთ ამდენი ცრემლი, ეჰ, მაინც ამისთვით გაჰყვირით დღისით და მოთქვამთ: „როგორ გვიყვარდა იგი“.

დავიგვიანე

ირგვლივ არის ხმაური, ცა კი მოღრუბრულია და ასეთი გარემო, არის ჩემი მეგზური ჩემი გული ტანჯული, კვლავაც მოღუშულია სხეული კი მიხდება, უგულო და ველური

მე მინდა

მე მინდა გულით ნაჩუქარი თეთრი ვარდები მთაში ახსნილი სიყვარული სვანი ვაჟკაცი

მენატრები!

სიყვარულშია დიადი შვება და სიხარულსაც ავნებს იმწამსვე შენზე თუ არ ვიფიქრე, დღე გადაიცმევს შავებს.

"მოდი, დავქორწინდეთ.

ღმერთმა დაგვლოცოს, თუ რაღაც ასე." მე, არც ისე მხევალი ღვთისა, ვდგავარ შენ წინ და პირობას ვდებ, რომ არ ვიქნები შენთან ერთად არც ჭირში და არც ლხინში

რაღა დამრჩა, სხვა?!

ისევ დავმარცხდი და საკუთარ თავს ვტოვებ წლებია და მე მრცხვენია, რომ უფრო მეტი არ შეგვძლებია.. ალბათ დროსთან ერთად შენც წახვალ და მიენდობი ქარებს, თუმცა გიცდი და იცი რომ ძალა არ დამრჩენია..

,,ზეცის მონა"

თქვენ არ იცით რა გრძნობაა, რომ ერთს ელი ათას კაცში, თქვენ არ იცით რა გრძნობაა, როცა ელი მთაშიც, ბარშიც, თქვენ არ იცით, რას განვიცდი, როცა რჩება სული მარტო, ამ დროს ისევ სევდას ვუხმობ და ვეუბნები გნატრობ! ვერ იგრძენი სიმარტოვე ან არ იცი მისი ფასი,

ჯერ ისევ ბავშვი ვარ.

ჯერ ისევ ბავშვი.სულით არა,გონებით უკმაყოფილო სიბერის და წლების გამოგონებით ამას ვიტყვი სიბერეში სევდიან მოგონებით მოვინდომებ ბავშვობას და მოვკვდები ამ მონდომებით