მე არ მინატრია

მე არ მდომებია მწვერვალს გატოლება მე არ მინატრია ჩემი ეს ცხოვრება მე არ მითხოვია თქვენი დედამიწა მე არც მიცხოვრია ისე როგორც მინდა

დედა მაპატიებს...

შენ და საკუთარ თავს ერთად დაგცილდებით, ცაზე დაგიტოვებ წითელ ნაფეხურებს… მარტი ”მივულოცე” დედას სამძიმრებით, წუხელ ტკივილიან სიზმრად გავეხურე.

ლუკა კუხიანიძე - წვავს ლამპიონი სველ გრძნობებს, და...

არა წვიმს, დნება. მე წინანდელივით მინდება გაშლილ ხელის გულებში შენი მხრები დავტიო, ტუჩები გავშალო... მერე ძველეუბრად წვრილი ტუჩები

ნაიარევი

ნაიარევი გახსოვს რომ წვიმდა? გაწვიმდება იცი, ამაღამ, ნესტიან წუთებს შემოდგომის სუნი აუვა, მე კი დასასრულს ვერ ვუპოვნი ვიცი ამ საგას და ჩემს ოთახში ჩასახლებულ უცხო აურას,

რეალობას გავუსწოროთ თვალი

როცა უცხო ქალს გვერდით უდგები როცა შენ მისთვის მუდამ წუხდები უნდა დაფიქრდე და დარწმუნდები რომ ყველაფერი არის ტყუილი

დეე გათოვდაო ...

მე ვითამაშებ - შენ კვლავ დაკრეფ ჩემთვის ლიანებს ავტირდები და მოგატყუებ რომ კვლავ დავეცი. თოთო ბავშვივით დამიამებ მტკივან იარებს მამის ბავშვური მონატრება ვერსად გავეცი.

სადღაც, იქ...

იდგა სადღაც იქ, რომ დაესვა დიდი წერტილი იმ დასასრულის დასაწყისი როცა დამთავრდა, სითბო მზის სხივთა კონებისგან გამოძერწილი, რომ გაყვითლდა და მერე უცებ შემოზამთარდა.

ბავშვობა..

ვდგავარ და სევდიანი თვალებით ვიმზირები.. სადრაც ფანჯრებს მიღმა ბავშვებმა ჩაიარეს; ვუცქერ და თვალებში ცრემლები ჩამიგუბდნენ, იმათ სიცილში კი სულ ვერ დამინახეს!

მიყვარს!

მიყვარს როდესაც მიღიმი, როცა მისრულებ ოცნებებს, როცა თვალების ციმციმი შენს ჩახუტებას მანდომებს.

შენ ხარ...

შენ ხარ სულიდან ამოსული ჩემი დუმილი, შენ ხარ ოთახში ანთებული სინათლის სხივი , მიმოფანტილი გონების მიღმა , შენ ხარ ამბორი უმწიკლო წლების შემორჩენილი ოცნების ბოლო ! შენ ხარ ტკიბილო გლოვა და დარდი!