და თუ გგონია არ მენატრები

ამაოდ ვზივარ რაფასთან ისევ ამაოდ მოველი მერცხლის მოფრენას იის ამოსვლას და შროშნებს კიდევ ამ ქვეყანაზე სხივის მოვლენას

ისევ ჩემი თემო..

სიკვდილის მოსვლა შენი წასვლის მსგავსი იქნება, მე მოვკვდი შენში და გრძნობები სხეულს უვლიან ნურავინ მეტყვის რომ ამ ლექსის ტკივილს მიხვდება, თუ განშორების ცრემლები არ გამოუცდია. ახლა სიყვარულს აღარავინ აღარ პატიობს, ჭრელი ფოთლებიც აპირებენ

მთელ სამყაროს შეგიფუთავ სიყვარულით

მთელ სამყაროს შეგიფუთავ სიყვარულით, გრძნობის ლენტებს სასაჩუქრედ შემოვახვევ, ცას შევხედავ ვარსკვლავების აღმაფრენით, ხელგაშლილი შენს თბილ სახელს დავიძახებ.

ნიღაბი

ზოგისთვის რა უცხოა, ნდობა და გატანა მე კი,ო როგორ,როგორ მჭირდება. თუ მოგვერია ხალხნო სატანა, ქვეყნად ცხოვრება გაგვიჭირდება.

თემო შენგელაია

შენ წახვალ შორს და ამინდებიც აირევიან და მე დავრჩები, როგორც შორი, გაღმა ნაპირი, გამიჭირდება, გეფიცები, თანაც ძალიან, მაგრამ არაფერს გაგრძნობინებ, როგორც დაგპირდი... აქეთ ზამთარი შემოდგომის გარეშე დადგა

შენ მოგწონს

შენ მოგწონს მზე, რომელიც არ წვავს, შენ მოგწონს დილა, ღამეზე ნაზი, შენ მოგწონს ლექსი რომელიც ამ წამს ჩემს ფიქრებს როგორც ეშმაკი აზის,

სხვაა სიყვარული...სულ სხვა

წვიმის წვეთებად გადამდნარა ყველა კლავიში და როიალზე წვიმა უკრავს კოკისპირულად... ვუყურებ...ვუცდი დო..."რე,მი,ფა"-ს როდის დაიხსნის! გარდაიცვალა ბოლო ნოტი შემოწირულა...

წავიდა

აჩქარებული გულისცემა და გამძაფრებულად სისხლი ჩქეფს მასში მახსოვს ის ღამე დედამ მაკოცა და გაიხურა კარები მარტში წავიდა,მოსწყდა მშობლიურ მიწას ,დატოვა თავის პატარა,სახლში

გაცალე ცხოვრება

დილა გათენდა ,ისეთი რომ მზემ სიკაიფით ჩემთვის ისევ ჩამოაღამა, სიცხემ ,თავხედმა უსაქმურად ღვინო გაცალა, ბახუს მორეულს ,მომელანდე ვითომ დამაშვრალს? ღვინომ კი არა შენ თვალებმა დამაავადა. ნუ შეგაშინებს, წამი მარტოდ განატარები

შტორმი

პატარა ქალაქს დასჩემდა წვიმები ფერად ცისარტყელას შავ-თეთრი ფერები მიწასაც შესცივდა ახურავს ფოთლები