და როდესაც...

და როდესაც მთის ხეობას , ბობოქრობდა რიონი კაკლის ჩრდილში უდიერად , ლექსებს წერდა გალაკტიონი

ჭკნება ყვავილები

ჭკნება ყვავილები, ქარი რომ დაჰკრავს, ფურცლებს უშვებენ მიწისკენ ნელა, დრო არ იბრალებს, თუნდაც უყვარდეს, ის მაინც მიდის და არ ჩერდება.

რევერსი

ცხოვრებასა ხდება წამი, დაგვიდგება დრო და ჟამი, აირევა ცა და მიწა, ბალახს აღარ ფარავს ნამი,

"ჩრდილების მანიფესტი"

"ბნელში შობილს ვერ შთანთქავს სიბნელე, ვერც სინათლე დაიმორჩილებს – ის თავადაა ზღვარი მათ შორის."

ამბობენ

ამბობენ გამოიდარებს სიტყვას ჩაგიქსოვს ხელადა მაგრამ გრძნობას რა დააოკებს! მითხარ თუ შეძლებ მდუმარემ.

***

“ტკივილით დაღლილს განსაცდელი სიკვდილი დამრჩა”, დაისით ჩემს ტახტსს გადათელავს დროის ყორანი. რადგან სიყვარულს შესაფერი ტანჯვაღა დარჩა, რადგან ვერ იცავს გმობის ძალას სიტყვით მორანი.

***

მაგ შავ თვალებში ვიძირები, ჟამთასვლის ბოლოს, როცა ვიწამე სიყვარული და შენ არ მყავდი, მე უშენობა მოვიხადე თალხად, საჩემოდ, როცა დრო იყო შუაღამე შენთან შეხვედრის

დაკარგული მზეები

ამაღამ მიმღერე გთხოვ. ამაღამ არ გამიშვა ხელები.... ცხოვრება სიმღერას ჰგავს, სიმღერას დაკარგული მზეების.

მთაწმინდა

ეს ლექსია სიყვარულზე ... ერთგულებაზე...და მრავალ რაღაცაზე ... მთაწმინდაზე ...სიყვარულზე.

უსახელო

მე შეპყრობილი შენით მოგიხდი, როგორც სახადს... გადაგივიწყებ მერე სულ დაგივიწყებ... ნახავ.