სულში მარტოობა ისევ დაწანწალებს...

სულში მარტოობა ისევ დაწანწალებს ღამეს უშენობა თეთრად დამჩნევია... ზოგჯერ ისე მინდა წამით რომ შეგიგრძნო მზად ვარ მთელი სამყარო მტრად მოვიკიდო... მაგრამ მაფხიზლებს კვლავ რეალობა და ვხვდები ოცნება ამაო ხდება... რამდენი ღამე ფიქრში გავატარე რამდენჯერ

როგორც ყაყაჩოს ფურცლები ქარში

როგორც ყაყაჩოს ფურცლები ქარში, ჩვენი გრძნობები იფანტებოდა ძველი სიყვარული, ტკბილი მოგონება წარსულის ფიქრში იკარგებოდა.

სიზმარი

ზოგჯერ სიყვარულს სიტყვებით ხსნიან ზოგჯერ თვალებიც ბევრის მქმელია მე შევიყვარე შენი ღიმილი და ეგ თვალებიც უკვე ჩემია

ჩემი გული ხომ შენ გეკუთვნის

ჩემი გული ხომ შენ გეკუთვნის, "აჰა" გითხარი "სულ შენ წაიგე" თავიდან კიო რატომ მითხარი, ხოლო შემდეგ კი გადაიფიქრე.

მილიგანი

შენ აღარ ხარ აქ, მე კი მარტო ლაბირინთში დავრჩი. დავეძებ ყველგან სითბოს, და დღემდე ვერსად გავთბი. გეძებ შენ , ვპოულობ არაფერს და სად ხარ, ახლა, ნეტა დღეს?

დაზამთრდა

დაზამთრდა ჩემთან... შიგნით და გარეთ სიცივე ატანს... არ ვიცი რატომ,

შენ ცოცხალი ხარ ძვირფასო დედა?

შენ ცოცხალი ხარ ძვირფასო დედა? მეც ცოცხალი ვარ და გითვლი სალამს, შენ პატარა ქოხს ზღაპრული სხივი, ყოველ საღამოს ანთებდეს მარად.

თითქმის არაფერი უკვე არ მახარებს

თითქმის არაფერი უკვე არ მახარებს, უკან რომ მოგყვება ეშმაკის გვარდია, დღევანდელ სამყაროს არავინ ანაღვლებს, ფეხზე რომ დადის მაგრამ, მაინც რომ მკვდარია.

ვინ ვარ?

მორიგი ღამე, და ისევ ყინვა. ისევ კითხვა საკუთარ თავთან, ვინ ვარ?

ვნება ლექსად

მინდა რომ დილამდე გკოცნო დილით კი მოგიძღვნა ლექსი. გულში კვლავ მინთიხარ ცეცხლად, ნუთუ უკვე ჩავქრი შენში?!