თითქმის არაფერი უკვე არ მახარებს

თითქმის არაფერი უკვე არ მახარებს, უკან რომ მოგყვება ეშმაკის გვარდია, დღევანდელ სამყაროს არავინ ანაღვლებს, ფეხზე რომ დადის მაგრამ, მაინც რომ მკვდარია.

ვინ ვარ?

მორიგი ღამე, და ისევ ყინვა. ისევ კითხვა საკუთარ თავთან, ვინ ვარ?

ვნება ლექსად

მინდა რომ დილამდე გკოცნო დილით კი მოგიძღვნა ლექსი. გულში კვლავ მინთიხარ ცეცხლად, ნუთუ უკვე ჩავქრი შენში?!

მხატვართა... გძნობები...

გუშინ დავიბადე, უცოდველი მარტის ამინდში ვხატავ სამყაროს, შეშლილს, არეულს როგორც დავინჩი ნაცრისფერ ქალაქს ვხედავ, უსიტყვოდ აბიჯებს ქალი ამ სილამაზეს ვერ აღწერდა თვით, სალვადორ დალი.

მომენატრე

შენი კოცნა ალერსით გაგიჟებულ- შეშლილი, მეც ადამიანი ვარ უფლის ხატად შექმნილი!

დედა

ქალი ბევრია ამ ქვეყანაზე, მაგრამ დედა კი - მხოლოდ ერთია. დედა ერთია ვით მზის ამოსვლა. ვით უკდავება, დედა ერთია,

გაყინული სული

ცივ დეკემბერში გარდაცვლილ ხელებს სულის კანკალით დააყრი მიწას და მოიგონებ იმ უხეშ ყმაწვილს, ბოლო სუნთქვამდე მუდამ რომ გიცავს.

ვიღაცა

ვიღაცას ვიღაცა ჩუმად უყვარდა ვიღაცა სიტყვებს უბრალიდ ფანტავდა ვიღაცა მხოლოდ სიყვარულს ნატრობდა ვიღაცა საჭმელს სხვას არ უყოფთდა

სიყვარულით უაზროდ შეშლილს!

და მითხრეს ასე, სიყვარულით ამევსო ლექსი, გადამეფრინა ოცნებებით ეს დედამიწა, ტირილი მინდა.. ამ გრძნობებით უაზროდ შეშლილს

სიყვარულის ახსნა

ფიქრებში როცა მომაწვა სევდა და როცა გულში ჰკიოდა ქარი, თავჩახრილმა და სევდით აღვსილმა მე ეკლესიის შევაღე კარი, ღვთისმშობლის ხატთან მკრთალად მოსჩანდა თითქოს ნათელი, ნელი ნაბიჯით მივედი ხატთან და შენს სახელზე დავანთე სანთელი,