გაყინული სული

ცივ დეკემბერში გარდაცვლილ ხელებს სულის კანკალით დააყრი მიწას და მოიგონებ იმ უხეშ ყმაწვილს, ბოლო სუნთქვამდე მუდამ რომ გიცავს.

ვიღაცა

ვიღაცას ვიღაცა ჩუმად უყვარდა ვიღაცა სიტყვებს უბრალიდ ფანტავდა ვიღაცა მხოლოდ სიყვარულს ნატრობდა ვიღაცა საჭმელს სხვას არ უყოფთდა

სიყვარულით უაზროდ შეშლილს!

და მითხრეს ასე, სიყვარულით ამევსო ლექსი, გადამეფრინა ოცნებებით ეს დედამიწა, ტირილი მინდა.. ამ გრძნობებით უაზროდ შეშლილს

სიყვარულის ახსნა

ფიქრებში როცა მომაწვა სევდა და როცა გულში ჰკიოდა ქარი, თავჩახრილმა და სევდით აღვსილმა მე ეკლესიის შევაღე კარი, ღვთისმშობლის ხატთან მკრთალად მოსჩანდა თითქოს ნათელი, ნელი ნაბიჯით მივედი ხატთან და შენს სახელზე დავანთე სანთელი,

ასე უყვართ ვარდებს

და როცა ვარდს შეუყვარდა მისი თვალის ბრწყინვალება თავდახრილი ეს ცხოვრება მხოლოდ იმ ერთს მიანება. როცა იგრძნო დატანჯულმა მისი სითბოს მხურვალება ტუჩი დაშრა და მოუნდა მისი ბაგის მწყურვალება.

* * *

ლამაზ ფერების უბრალოებამ ჩვენ ხალხს მოგვიგდო წუთისოფელი. და მოგვაძახა, მოუარეთო! ის კი არ გვითხრა?! ყველაფერ ცუდ აზრს, ერთად ადგილი მოუყარეთო. მან დაგვიტოვა დედამიწა ცუდად მყოფელი. და ხალხის ფიქრად გადაიქცა,

პატივისცემით გალაქტიონს

"ოჰ , როგორ მიყვარს იისფერ თოვლის ქალწულებივით ხიდიდან ფენა" ჩამონაქროლი მუზის სხივების დილით, სარკმლიდან ანკესით ჭერა.

უსაშველოდ მოიღრუბლა ღამე..!

უსაშველოდ მოიღრუბლა ღამე და მე ვხვდები ვერ გაგიშვებ ისევ, არ წახვიდე გთხოვ მითხარი რამე, მე უშენოდ ვეღარ გაძლებ ვიცი.

მთელი ცხოვრებაა გეძებ

მთელი ცხოვრებაა გეძებ, მთელი ცხოვრებაა გნატრობ, იცი?!… შემეშალე ერთხელ, ახლა მოგაგენი ვატყობ. აი, ის ღიმილი სადაც ერთ დროს დავიკარგე უკვე, ჟამის გარდახდომის დროდან, ახლა სიგიჟისკენ ვუხვევ. აი… გაწვიმებას იწყებს, ხალხიც მოეფარა კედლებს, მე კი

მე უბრალოდ მომინდა და ასე!

მე უბრალოდ მომინდა და ასე, პოეტობა ავიჩემე ვითომ, ვწერდი ლექსებს, მეც არ ვიცი რაზე, ჩემს თავს ისევ ტაშს ვუკრავდი თვითონ, ვიღრიალებ ახლა ბოლო ხმაზე!