დედას

მე შენი ყველა ნაწილი მიყვარს, ყველა ჩვევა და ყველა წადილი... შენი გული ხომ ყოველდღე მიტანს, არ გენანება თეთრი მანდილი! მიყვარს ის სხივი, თაფლისფერ თვალებს სიხარულით რომ აფორიაქებს, როცა მიითვლი ლოდინის წამებს და სიხარული მოლოდინს აქებს!

მოდი გალაკტიონ!..

მოდი გალაკტიონ!.. ცოტა მომისმინე, ვცდი და განვიხილავ მე შენს "მესაფლავე"_ს. როგორც ლექსში ბრძანებ - მე ვერ გეთანხმები, მიწა ადამიანს სულ, რომ ასამარებს.

ლექსი "მარმარილო"

ჩვენ დაგვაშორებს მარმარილოს შავი ქვის ლოდი ცივ სამარეში მე სიჩუმით მოვიკლავ გრძნობას, ტირიფის ხესაც შევეცოდები და ტოტოებს დახრის , გულში ჩამიკრავს გაციებულს დარჩენილს კენტად..მომენატრები უსაშველოდ მომენატრები სიზმარში მოვალ ჩაგეხუტები როგორც

იქ, სადაც

იქ, სადაც წამი წამდაუწუმ წამით იცვლება და სადაც უტყვი მოგონებაც წამად იღვრება, აკორდებს აშლის მომღიმარი, ანცი გონება... ამ დღის ოცნება შენ მარტივი ნუ გეგონება და როცა უცებ გაიღვიძებს ჩუმი აკორდი და როცა უცებ წამომცდება, რასაც ვამბობდი,

"ქეთი და ტყლაპი სამარადისოდ"

მე მოგიყვებით უცნაურ ამბავს, ეს ისტორია გავიგე სახლში თურმე რა აღარ მომხდარა ორ მეშვიდე და მერვე ბ კლასში, სკოლის მთავარი ჭორიკნები

ისევ ფიქრები "მასზე"

ისევ ფიქრები "მასზე"დიდხანს ვიყავი ბოგემა სარკის მე – საიქიოს მთვარით ნაბური. და მომენატრა ცის უფრო კარგის მზე ოქროსფერი და უდაბური.

მე უშენოდ ძალიან მიჩირს

დღეს ყველაფერი მინდა წარსულით, ისევ ამაო ხდება ოცნება, დღეს მონატრება მაწევს ლოდივით, დღეს მინდა ღმერთო მე შეცოდება.

ვერ მოგიტევებ . . .

ვერ მოგიტევებ ჩემო კარგო გრძნობებს გამხელილს, ვერც შენს სურვილებს ვერ შეუკრავ საზღვრების ღობეს. თუ ჩემზე ფიქრობ და ამ ფიქრებს შეცდომებს აწერ, რაღატომ მიწერ გრძნობა სავსე ლექსების სტროფებს.

მზე ანათებს, გულში ისე ცხელა - 31 ივლისი

მზე ანათებს გულში ისე ცხელა კოცნები კი დამაცხუნებს ყელამდე გუგუნს იწყებს ფაიტონი მწველად მახსოვს ნაცნობ ქუჩას, გული მე დავდე. შეჩვეული ამ ბნელ ქუჩას, მახსოვს ჩაივლი სადაც ყოველთვის დარბოდი ნაღველს ვტევ შავ ყუთში, თავიც მართობს სიხარული მოდის

გრძნობის ხიდი . . .

გახსოვს გრძნობის ხიდი ჩატყდა ჩვენ ორს შორის, დღეს მე შევამთელე და შენ გელოდები. მერცხლებს გავუმხილე ჩვენი საიდუმლო, ის, რომ არავიში შენ არ მეორდები. გახსოვს ვაშენებდით ჩვენთვის გრძნობის ბუდეს, ეხლა გრძნობები მაქვს თითქოს შემოცლილი. ვიცი ვერ გნახავ