ედგარ პო – ულალუმი

ცა იყო მკრთალი და ნაცრისფერი,ფოთლები იყო წითელი, მჭკნარი,ფოთლები იყო ხმელი და მჭკნარი,მეფობდა ღამე და ოქტომბერი,გულზე ახლაც მაქვს იმ დროის კვალი,მახსოვს შავბნელი მთის ტბა ობერი და ნისლიანი მხარე ვეარი,ეს იყო სწორედ მთის ტბა

თუ უშენობა ჩვევად დამჩემდა

და თუ წამზომმა შეწყვიტა რეკვა და მოიცილა ფერები დღემაც, თუ დავივიწყე ნაცნობი ცეკვა და თუ ნათება შეწყვიტა მზემაც, თუ შევეგუე მარტივ დასასრულს და თუ გრძნობებში სხვა დღე გათენდა, დაველოდები გრძნობის აღსასრულს, თუ უშენობა ჩვევად დამჩემდა!

მოდი!..

მოდი, ვიცოცხლოთ ერთად!.. ჩვენ ხომ აქამდეც ერთად მოვედით.. ცალ-ცალკე გთხოვ აღარ გვინდა.. ვიცოცხლოთ ერთად, სანამ მოვკვდებით!.. მოდი, აღარ გვინდა ზედმეტი დრამა.. არც ეს დაშორება მომწონს ძალიან..

ჩემო ირა

გაღიმებაც ვერ მოსაწრო ტკივილსგან ვერც იყვირა როგორც თოვლი შემომადნა ხელში ჩემი ციცქნა ირა ჩემთვის უნდა დაიწყევლოს აღდგომა და ყველა კვირა მე მიწაში უნდა ვეგდო შენ ცოცხლობდე ჩემო ირა

მგოსნებიდან არც კი ვიცი ვის მივბაძო

მგოსნებიდან არც კი ვიცი ვის მივბაძო შოთას შრომა, აკაკი თუ ვაჟა ვაქო ბარათაშვილს და ჩვენს ჭკვიან გალაქტიონს როგორ ვკადრო და სიტყვები მათ მოვპარო ვწვალობ ვეძებ სააქაოს მე სამყაროს

ქალი

დაჩაგრული, სულელი, უსარგებლო ! თუმცა მაინც ყველაფერი მისია ილუზიით შენახული სატანჯველი წლები, დარდი, მოლოდინის სხივია !! უფრთხილდება, ეფერება, ენატრება ბოლოს სულში ჩაადნება სანთელი ცრემლის კვალი ლოყებზე რომ დასთამაშებს ეს წვიმაა, თბილი წვიმა

ტუჩების სიქალწულე...

აქ თუკი ვერა მომავალში შევხვდებით მაინც, მე შენთან ყოფნას ვერ ვუწოდებ შეცდომის კიბეს, ჰო! ამ კიბიდან აუსვლელად ჩამოვხტი, მაგრამ მახსოვს... ტუჩების სიქალწულე შემოგაფლითე. ნეტავ ვინ თქვა, რომ სძულდებათო რადგან ტოვებენ, ან მიტოვებულს დამტოვებლის

..სიმართლე ჩემი!

მე თანამგზავრად სიმართლე მახლავს.. სიმართლე, ყოველთვის ყველაფრის მთქმელი!.. როცა ცხოვრება მძიმედ მაწვება და არავინ მყავს ნუგეშის მცემი.. როცა გავურბი ჩემს ბედს ან წერას და არავინ მყავს რაიმის მთქმელი...

ღიმილი გთხოვე

ლურჯი მთებიდან მოჩუხჩუხე წყარო ანკარა, ნუ გეგონებათ ის სწორფერი ნაზი პირიმზე, სანამ თვის სახელს მაჩუქებდა დღე-ღამ მატარა, ჰეფესტიონის ნაქანდაკებ მუზათ ბილიკზე...

შენი თვალები

ის - მაცდურივით, დამაბნეველს მისვამდა კითხვებს...მე - "ყოვლის-მცოდნე", სიამაყით ვცემდი პასუხებს...-და სიბრალულზე რაღას იტყვი ფერფლად, რომ იქცა?-მეფე, რომ ვიყო ავაზაკსაც შევიწყალებდი..!-რომელი უფრო შორი არის, ზეცა თუ მიწა?-მე