"ჯვრისწერა"

მთვარემ დაიწერა ჯვარი სევდასთან და ისევ ამოევსო დარდით ღამეები. ეხლა ისე მინდა ახლოს დაგიგულო, თითქოს სულ არ მტკივა ღამე ნათენები. მთვარემ დაიწერა ჯვარი სევდასთან და მე ჩემს წმინდა გრძნობას ტანზე შემოვიცმევ, ქარში მოვიხურავ ჩვენს ძველს მოგონებებს

და დღეს...

დამტვრეულ სახლის ფიცრებს ვადარებ გრძნობას, გრძნობას, რომელსაც სულ, ყველა დღე ფიცარს აკლებდი. "სიყვარულისთვის" იგონებდი ათას სიცრუეს და ფუჭ ოცნებებს რეალობის სახელს არქმევდი...

დღეს დაამხე.. საქართველო ხვალ ფერფლიდან აღდგება!

ჯერაც სისხლი მოთქრიალებს შენგრეული მკერდიდან, და ღიაა ნატყვიარი კვლავაც მკერდის არეში, ჯერ შუბი არ გამოეღოთ უგნურთ ქრისტეს ფერდიდან, უკვე სისხლი იღვრებოდა დედის წილხვედრ მხარეში. მესვეურნი გადაღლილან მოსისხარის ფერებით, შესჩუხჩუხებს, ძმათა სისხლი

მე შენ გადარებ მთვარეს

უბრალოდ ვუცქერი ზეცას ჩუმად გადარებ მთვარეს უბრალოდ გიკოცნი ტუჩებს და ნაზად გიკბენ სახეს უბრალოდ მიყვარხარ გეტყვი შენით შევიგრძნობ წამებს ჩემს შეხებაზე თრთიხარ რაც მე მაგიჟებს ვაფრენ ნაზად შეგიხსნი ღილებს და ლავიწებზე დაგკბენ

ჩემი დაბადების დღე!

ყოველთვის ყველას ლექსით ვულოცავ ხოლმე დაბადების დღეს, ვისაც შეძლებისდაგვარად ვიცნობ, რადგან დამეთანხმებით ალბათ, მას დაუწერო ლექსი, ვისზეც არაფერი იცი და ერთხელაც არ გისაუბრია მასთან, ან ერთხელ იყო და მეტი არა, შეუძლებელია დაუწერო ლექსი თან რაიმე

ვიცი, რომ გიყვარვარ! (თ.ჯ)

ვიცი. რომ გიყვარვარ... ვიცი, რომ გიყვარვარ... ვიცი რომ გიყვარვარ და თანაც ძალიან... არის ოცნებები, რომლებიც მაცოცხლებს, არის ოცნებები, რომლებიც მკვდარია!

მხოლოდ შენზე... (თ.ჯ)

მხოლოდ შენზე არეული ფიქრები, მხოლოდ შენი უჩემობა მკლავს... და რა გინდა? და ვინ გინდა ჩემს მეტი? მე არავის არ ვეკუთვნი სხვას... მხოლოდ შენით დაწყებული საღამო, შენზე ფიქრით ანთებული ცა...

* * *

შენს სუნთქვას ისევ ვიგრძნობ სხეულზე შენს მკლავებში ხომ ბედნიერი ვარ შენს ბაგეს ვიგრძნობ ისევ კისერზე რომელიც ჩუმად ჩუმად მეკვრიან შენს თვალებში მე ვხედავ სიგიჟეს ისევ მეხები შენი ხელებით

რადგან წარსულში ვერ დაგტოვებ... ასე უბრალოდ!

და ეს დღე რადგან უჩვეულო დასასრულია და ეს სიტყვები უდარდელი სიკვდილის მახე, შენი გაშვება ჩემთვის ალბათ აღსასრულია - ერთხელ ნაცნობი უკვდავების ეული სახე

დაკარგული სამოთხე (ნაწყვეტი)

მთელი ლაშქარი, უბადლო და ძლევამოსილი, უხმოდ უჭვრეტდა შეუპოვარ, მრისხანე სარდალს. ისიც ამაყი, ახოვანი, სწორუპოვარი აღმართულიყო მებრძოლთ შორის მაღალ კოშკივით.