სადღაც შორს, ზეცაში გნახავ

კვლავ შენზე დავწერ უფერო ლექსებს ამ სტროფებს შენ ხომ ვერასდროს ნახავ შენ არასოდეს არ მაპატიებ თუმცა სადღაც შორს, ზეცაში გნახავ კვლავ მახსოვს შენი ღიმილი, ნაზი კურნოსა ცხვირი, ლურჯი თვალები ღმერთო! უბრალოდ პატარა შანსი, თუმცა შენ ისევ

წავიდეთ !

წავიდეთ, ავუყვეთ გრძნობების ხეობებს! გადავდგათ ნაბიჯი - განვუდგეთ უსისხლო მკვლელობებს! წავიდეთ - გველიან ტიტველი ვერხვები, ჩვენ ავაყვავილოთ ტუჩების მხურვალე შეხებით! წავიდეთ! ღრუბლებზე ავიდეთ ფერებით! ვამღეროთ ჩიტები მხურვალე, მაჟორულ ბგერებით!

შემომეფეთე და... პასუხი მინდა..

შემომეფეთე და კარგო, ისე გამიღიმე, ტრფობის ჩამიტარე თითქოს გაკვეთილი. სიტყვა ვერ გავბედე, მხოლოდ გავიღიმე, მიწას დავენარცხე მუხლებმოკვეთილი. მართლაც წამი იყო, ტურფავ, საოცნებო, ნეტავ რა გსურდა რომ გეთქვა, შავთვალებავ, იქნებ მიმახვედრო, რაზე

პოკერი

დღე-ღამე გადის პოკერის თამაში ცხოვრებამ მისთვის დაკარგა აზრი  დაკარგა ოჯახი ,დაკარგა ცხოვრება პოკერმა შეცვალა მისი ცხოვრება.. დიდი აზარტის, შეცვლილი ცხოვრება  თამაშის გარდა ,ცხოვრებას ვერ ხედავს მისი ცხოვრება ,პოკერმა შეცვალა უკან დაბრუნების შანსი

წარსულის სურათები

ზაფხულის გრძელი, ხასხასა დღე ილევა ტკბობით და ელის გზებს, ოცნების ფერით ნახატი ხე ფესვგადგმულია ჩემში და ძგერს! სიცილი - ლაღი, თამამი, მხნე, გრძნობებიც თამამ მოთხოვნებს კრებს და ამ ზაფხულის მზიანი დღე გაურკვევლობის სიღრმეებს კვეთს!

პირველყოფილი მშვენიერება

ბოლო ღამე... შემოდგომის ფერები... კვლავ ნაცნობი მწუხარება დაბრუნდა, იგის თვალმა იცნო მისი ხელები, გაუკვირდა, ნეტავ ჩემგან რა უნდა?! არ ესმოდა იგის მთვარის ტირილი, ღამე წუხილს ვერ აკლებდა ვერაფერს, სადღაც შიგნით ძვალს უღრღნიდა ტკივილი, ხვალე ბოლო

მინდა გახდე ჩემი ქმარი

მინდა გახდე ჩემი ქმარი, ჩემთან ერთად იყო ჭირშიც, ლხინშიც. მინდა ერთად ვიგრძნოთ ყველა წამი, ჩემთან გვერდით იყო თუნდაც ძილში. ერთი ლუკმა გავყოთ ორად, ერთი ჰაერი ვისუნთქოთ მუდამ, ბედნიერება გაგვიგდონ ჭორად, თვალებში გიყურო ჩუმად.

ლექსი-სიზმარი

საოცრად მახვილი ფიქრები, გრძნობები, ცელქი და თამამი მომავლის ცნობები, ფაქიზ ოცნებებთან ფერება, ლაციცი, როგორ მოვიგონო ის დრო, არც ვიცი! უნიღბო გულები, ფერადი მუზები, ფარფატა სულები და არა კუზები! ლაჟვარდში ჩაფლული იების სურნელი, უკვდავი სტროფები,

ტრიუმფალურ თაღის წინ

კალვადოსის სურნელი დაბარბაცებს გარშემო, და ბურანში წასული, გეძებს, თვალი სადა ხარ? პარიზული კლუბები თუ არ არის საჩემო, აკრძალული ხილივით ღამის კლუბში რადა ხარ.

წახვედი...

ერტ დროს ცრემლები, სიკვდილად გულზე რომ მწარედ გხვდებოდა, ახლა კი ალბათ უბრალოდ, ცხელ სიტხედ მოგეჩვენება. იმ თვალებს ალბათ ვერ ამჩნევ, მწარე სევდით რომ აღვსილა, აი ის, შენ რომ გიყვარდა, ყოველ დილით რომ გიცქერდა.