მარტივად მოგელი

შემოეჩვია ჩემს ფიქრებს უარავისობა,თოვლი და სიცივე. შემოეჩვია მეხსიერებას და ფანტაზიას ათასი გაუგებარი სიგიჟე. მინდა, რომ უცებ აღმოვჩნდე კუნძულზე,სანაპიროზე ზღვასთან. ფიქრებს და ოცნებებს ვაზიარებდე, ვყოფდე სხვასთან. მინდა, რომ დრო ჩერდებოდეს, ისმოდეს

ჯარისკაცი ვარ, მე, ჩემო, უფლის...

ჯარისკაცი ვარ მე, ჩემო, უფლის, უნდა ვიბრძოლო როცაა ომი, მამას საყვედურს არავინ უთვლის, და მით უმეტეს არ უთვლის ლომი... მე ხომ მეფე ვარ ბოეტიისა, და რომც არ ეყოს ღამეს საცინლად, ლუღამი ვიყო პოეზიისა, ბოლოწერტილად ბედმა დასძინა...

გალაკტიონ ტაბიძე - მე და ღამე

ეხლა, როცა ამ სტრიქონს ვწერ, შუაღამე იწვის, დნება, სიო, სარკმლით მონაქროლი, ველთა ზღაპარს მეუბნება. მთვარით ნაფენს არემარე ვერ იცილებს ვერცხლის საბანს, სიო არხევს და ატოკებს ჩემს სარკმლის წინ იასამანს.

ყოველ ღამე

ყოველ ღამე მონდომებით გაკოწიწებ ქარში, თანდათან კი მეპარება მღელვარება ხმაში; გაწყობ ჩემში წვიმის მკრთალი მოგონების მძივით და დაგყვები მე მზეების უხვი, ნაზი სხივით! ყოველ ღამე იწვერება ეს ჭაღარა მთვარე, დამცინის და მეკითხება: დღეს რატომ არ ნახე?

მ ო მ ე ნ ა ტ რ ე

მომენატრე, იცი როგორ მომენატრე? ტკივილამდე და უღმერთოდ მომენატრე. ყოველი დღე უშენობით ნატვრად მექცა და ეს ცრემლი მგონი უკვე აღარც შრება. მომენატრე, სიგიჟემდე მომენატრე,

მე აღარ მჭირდები

და ისევ ისე, კვლავ ისევ მტკივა და ისევ ისე, კვლავ ისე მიყვარს და სადღაც შორს, ის ჩემგან მიდის გაქრა წავიდა, ჰორიზონტს იქით.. წვიმის წვეთები, ისევ მასველებს ცრემლებს მიმალავს, სხეულს ასველებს გულის ყვირილი, გონებას ესმის გონება კიდევ, ჩემ სხეულს

ჰო... იცეკვე...

ჰო... იცეკვე, ბობოქარო ჩემო სულის ნაწილო, შემოუნთე სხეულს ალი უდაბნოთა მშვენებავ, სიყვარულის სიტკბოება მინდა გაგინაწილო, შარბათით და ვნების ალით დავთვრეთ შეუსვენებლად.

წვიმაში ცეკვავს პატარა ქალი ...

წვიმაში ცეკვავს უცნაური პატარა ქალი, სურვილი იწვის მის მოთეთრო, ვიწრო კაბაში... ფარული ვნება, მოგიზგიზე, ეული წამი - ეს სასურველი და საოცრად ლაღი თამაში! და სითამამის თითოეულ მოზომილ რხევას მოსდევს უჩუმრად, უცნაურად რღვეული ზღვარი და თითოეულ

მე შენთან მოვალ...

შენს ფანჯარასთან, გარიჟრაჟზე, მზის სხივად მოვალ, ღამის წყვდიადში შემოსეულ შევმუსრავ ეჭვებს, სანამ ბნელეთის ლეგეონით დაისი მოვა, მინდა სითბოს და ნატვრას შუა თვალებში გეწვე.

და იყო ასე ...

უცებ რომ გნახე პირველად, მივხვდი, რა და რატომ მაკლდა და რომ უშენობით დაღლა არ მომიწევდა, მწამდა! ასე ვვოცნებობდი შენზე, გელოდი სანატრელ ვარსკვლავს! ისე არ მინდოდა წასვლა, რომ არ გავურბოდი ამ ხმას! და მზე ჩაიღვარა წუთში, როცა შემომხედე ახლა! გრძნობა