წვიმაში ცეკვავს პატარა ქალი ...

წვიმაში ცეკვავს უცნაური პატარა ქალი, სურვილი იწვის მის მოთეთრო, ვიწრო კაბაში... ფარული ვნება, მოგიზგიზე, ეული წამი - ეს სასურველი და საოცრად ლაღი თამაში! და სითამამის თითოეულ მოზომილ რხევას მოსდევს უჩუმრად, უცნაურად რღვეული ზღვარი და თითოეულ

მე შენთან მოვალ...

შენს ფანჯარასთან, გარიჟრაჟზე, მზის სხივად მოვალ, ღამის წყვდიადში შემოსეულ შევმუსრავ ეჭვებს, სანამ ბნელეთის ლეგეონით დაისი მოვა, მინდა სითბოს და ნატვრას შუა თვალებში გეწვე.

და იყო ასე ...

უცებ რომ გნახე პირველად, მივხვდი, რა და რატომ მაკლდა და რომ უშენობით დაღლა არ მომიწევდა, მწამდა! ასე ვვოცნებობდი შენზე, გელოდი სანატრელ ვარსკვლავს! ისე არ მინდოდა წასვლა, რომ არ გავურბოდი ამ ხმას! და მზე ჩაიღვარა წუთში, როცა შემომხედე ახლა! გრძნობა

მაიმასკო

დედაჩემი ავადაა . ექიმებმა დიაგნოზი დაუსვეს. სამედიცინო ტერმინებს ვერ ვიმახსოვრებ და რა ჰქვია ზუსტად ვერ გეტყვი, ცოტა უცნაური და გრძელი სახელი აქვს, შენი სახელისგან განსხვავებით, ჰარი. სიცხეს შუბლზე ტუჩებით ვუზომავ . როცა ვხვდები რომ მხოლოდ ასეთ

შარიშურობენ... მოგონებები

შარიშურობენ გაცრეცილი ძველი ფურცლები,გახუნებულან საუკუნის უაზრო წლები,მეჩხერ აზრებში უცაბედად დაიწყო თოვა...არ გაიკვირვო უნებლიედ შექმნილი გლოვა!ჩუმად გიწერ მონატრების უცხო შესანდობარს,ცრემლს გიმალავ უაზრობის უკეთ შესაცნობად

ცხოვრების გზა

იფიქრე... სანამ ვაშლს ამბორჰყოფ ტუჩებით,სანამ მზე ჩაქრება, მანამდე იფიქრე..დაცარიელდება საღამოს ქუჩები,და გული ზეცისკენ გაჰყვება იმ ფიქრებს. იფიქრე... ღირს ასე წარსულის გაწირვა?დრო რომ მოიტანდა, ამას ხომ ხვდებოდი,იფიქრე და ნურას მიიღებ დაცინვად

მტკივა

ღამე დასეირნოს ქარიანი გულით დიდი ლოდი მიკავის არც ამინდი არის დარიანი ხეებს შორის სევდის გრიგალია სისხლი მიდუღდება ძარღვებში და პირშე სული ხელით მიკავია ახლა ამ სამყაროს ნეტავ რატომ სძინავს როცა არაფერი მიხარია მოდი დავიყვირებ

მარტოობას მივყავდი

ზოგმა დამიკიდა, ზოგმა დამივიწყა. ვიღაცას ვუყვარდი და უცებ გადავუყვარდი. მე ვტიროდი, შენ იცინოდი. მე გელოდი, შენ კი არ ჩნდებოდი.

თუ ოდესმე დაგივიწყო...

შენითღა ვცოცხლობ, ქვეყანაზე არვინ მჭირდება, თუნდ ამ ღამითვე თავს დამადგეს შავი მცელავი, მკვდრეთით აღმდგარი ოდისეას თუკი გპირდება, მენდე პირობა შეასრულოს უკეთ ვერავინ. მე ხომ სიკვდილის გვირაბები გამოვიარე, უკან დავბრუნდი, აგისრულო რათა ოცნება, ტატო

ეს ჩემი ქალაქია და აქ აღარაფერია ჩემი

ეს ჩემი ქალაქია და აქ არაფერია ჩემი. ვდგავარ და ლექსებს ღერებზე ვყიდი, იქ სადაც არ ეწევიან, იქ სადაც ზუსტად იციან, რომ მოწევა კლავს. არ მჯერა სახურავების, ხიდების, ღრუბლების, საიდანაც არავინ გადმომხტარა. არც მდინარეების, ზღვების, ოკეანეების,