ალალ მართალს

კარგად მოვირგებ დაკერილ პიჯაკს, კარგად მოვირგებ გაცვეთილ შარვალს/

არგამქრალ ოცნებას

გაზაფხულიან ვერანდებზე შემოვიღამე თოვდა ... თეთრ-ვარდისფერად მაგნოლის ფურცელთა ქარი... ისევ იმგვარად, როგორც ადრე

მიყვარს შენი დანახვა

მიყვარს შენი დანახვა და მიყვარს შენ რომ გხედავ, მე ამ გრძნობის მოყოლას ხომ ჩემი ლექსით ვბედავ. მიყვარს შენი ღიმილი და მინდა ჩემთან მყავდე და მე მინდა შენთან ერთად ჭიქა ღვინოს ვსვამდე. მიყვარს შენი დანახვა და ეს დანახვა მადნობს, თითქოს მე რაღაც სხვა

ერთხელ

ათოვდა ხეებს, ქუჩებს ,აივნებს ათოვდა ჩემს გულს მძიმედ ათოვდა.

ჩვენთან არს ღმერთი

ძალზედ ცოტა ვართ და ამ ცოტაშიც, მოღალატე გვყავს, რამდენი ერთი, ჩვენ გავიმარჯვებთ, არ დავმარცხდებით, თუ დავიჯერებთ, ჩვენთან არს ღმერთი.

ნიავი

სურნელი მოაქვს *ნიავს და მიაქვს... ალბათ აქვს მიზეზი ბრაზის და წყრომის . გულის კედლებს შიგნიდან ბზარიაქვს... დაიმსხვრა...!

მარტო'სული

ვინ მოსთვლის, რამდენჯერ ვინატრე სიკვდილი შავძაძებმოსილი ხანდახან, ვფიქრობ ტყუილია გრძნობები თავშემოხვეულნი

მოდი ჩემთან

მოდი ჩემთან, არასდროს არ დაშრება ეს ზღვა, მხოლოდ შენი ერთგულების ამ გულმა შესვა, არ დაეძებს ის არავის, არ უნდა დღეს სხვა მას "ზედმეტი" სიყვარულის მემგონი შერცხვა. მოდი ჩემთან, არასდროს არ გაგიშვებ მე ხელს, ეს პოეტი მხოლოდ შენთვის დილით თვალს ახელს.

დაგთმე

სამუდამოდ გაგიშვი და ბოლოს რითმების გარეშე მინდა გავიხსენო ის სიტყვები აც შენ მითხარი მაშინ როცა მე საკუთარ თავს არ ვეკუთვნოდი :დღეს ისეთი საშინელი ცხოვრებაა არავის არავინ არაფერში სჭირდება თუ მისგან სარგებელი არნახა დადებითად ან უარყოფითად,რადგან

მე ძლიერ მცივა,მეც ვეღარ მათბობს...

აღარ ჩქეფს სისხლი, ჩემი ვენები ჩვენს ისტორიას რომც ვერ ველევი, მე ძლიერ მცივა,მზეც ვეღარ მათბობს გთხოვ დამიბრუნდე,მე მუდამ მათოვს...