დათო გვარამია - წერტილი.

გარეთ წვიმს ახლა,დარდიანად,სევდასთან ერთად, ყველა ტკივილი ჩამორეცხა წვიმის წვეთებმა, და მე დამტოვა უსათუოდ უღმერთოდ კენტად, ჩემი სულისთვის დროულია მოპირკეთება.

დათო გვარამია - ნაცნობი კაცის წერილები (ნაწილი I)

არვიცი როგორ დავიწყო წერა, არვიცი რადგან არმინდა რაიმე ისეთი წამომცდეს რომელიც კითხვის დროს შენს არაამქვეყნიურ ღიმილს შეცვლის და ისევ არაამქვეყნიურ წარბებს ზემოთ აგაწევინებს, მინდა დავწერო ის რასაც ვერასდროს გეტყვი, ვერასდროს გეტყვი რადგან სუსტი

დათო გვარამია - ნაცნობი კაცის წერილები (ნაწილი I)

ვწერ ამ რაღაცას რომელიც მარტომ შენს ოთახში სარკის წინ დამჯდარმა და შესვენებებით უნდა წაიკითხო, წაიკითხო და დაწვა მაგრამ, არ დაგავიწყდეს გონებიდან და გულიდან, მეხსიერების ბარათის გასუფთავება.

უბედური მე თავი მეორე

ჩანთა კი არ წამიღია ისედაც მხოლოდ ხურდები მეყარა. სკოლაში რამდენიმე წუთში მივედი.არდამგვიანებია საბედნიეროდ რადგან ბიოლოგია მქონდა და ერთი წუთითაც კირომ დამგვიანებოდა ქალბატონი დარეჯანი არას დამიწერდა, სულFეხებზე მაგრამ ერთიფაქტი ის რომ ჩემზე

სიძულვილიდან სიყვარულამდე ბევრია (თავი 9)

_რა გინდა, რატომ არ მანებებ თავს, გაბრაზებული შენ კი არა მე... _მასთან მისვლამდე ამის თქმას ვასწრებ მხოლოდ. უეცრად ბრუნდება, ხელს მკიდებს, უხეშად მისკენ მიზიდავს და მკოცნის.

ლურჯი ფანჯრები (სრულად)

,,არავინ ფიქრობს, რომ ცუდი ადამიანია, მაგრამ მე ვიცი, რომ კარგი არ ვარ”. სტოქჰოლმში დიდთოვლობამ რამდენიმე დღით ტრანსპორტი და შესაბამისად ქალაქის მოსახლეობაც მნიშვნელოვნად შეაფერხა.

მდინარეში ასახული ცხოვრება

ეს მდინარე მიდის, მიდის და მე მუდამ მას მივყვები... ხშირად ვხვდებით, ძლიერ მიქრის და საქმე არს ეს სიტყვები. ზოგი მდინარე არს გრძელი, ზოგი მოკლე მრავლის მთქმელი, ყველა არის დარდის მქმნელი, სიხარულს კი მე სულ ველი... ამ მდინარეში გრნობების, შენ უნდა

დვალი და დადიანი? არ მჯერა?! (თავი 10)

ალექსანდრე გაქვევბული იდგა, რა უნდა ექნა?! ის დათანხმდა! ის ბავშვი ხომ მისი შვილი იყო! დათანხმდა თაკოს! წაიყვანდა ბაკურიანში! -კარგი! წაგიყვან ბაკურიანში, მხოლოდ ორი დღით!-მკაცრად უთხრა ალექსანდრემ თაკოს. -აუუუ, კარგი ხო-მოწყენილმა თქვა თაკომ და

დვალი და დადიანი? არ მჯერა?! (თავი 9)

მეორე დღე გათენდა, გათენდა წვიმიანი დღე. ისეთი წვიმა იყო გეგონებოდათ ცა ჩამოიქცევაო. თითქოს სამყარო რაღაცას გრძნობდა, რაღაცა ისეთს გვაუწყებდა. ელენეს და ალექსანდრეს კი ამ დროს ტკბილად ეძინათ, ერთმანეთზე ჩახუტებულებს. ალექსანდრე გულაღმა იწვა დიდ

დვალი და დადიანი? არ მჯერა?! (თავი 7)

ქორწილის შემდეგ ელენე და ალექსანდრე სახლისკენ წავიდნენ. ორივე დაღლილები ყვნენ, ამიტომ სახლში შესვლა და ორივე თავიანთ ოთახებში გაეშურა. ელენე ოთახში შევიდა და "ბო" ყეფა-ყეფით გამოემართა მისკენ, ელენესაც მეტი რა უნდოდა და ეგრევე დაუწყო ფერება ძაღლს.