არაფერი

ღმერთო, გთხოვ აიძულო ჩემს თავს ამიხსნას რატომ მოვწიე პირველი სიგარეტი თხუთმეტი წლის ასაკში, რატომ ვიპარავდი მამაჩემის ლუდს, რატომ ვუსმენდი ლანა დელ რეის ისე, როგორც არ უსმენდნენ სხვა გოგონები მამის პრობლემებით და რატომ ვკითხულობდი დოსტოევსკის ასე

შეუძლებელია {სრულად}

„შეუძლებელია!“ არის ისტორია,რომელსაც სიმბოლურად დავწერე არა სულ’არეულის, არამედ ძველებურად, sameone crazy girl -ის ჩვეული სტილით . გამოვიდა ზუსტად ისეთი როგორიც მინდოდა , იმ რეალური შტრიხებით რაც მსურდა რომ გამომეყენებინა. დავასრულე იმ ეტაპზე,

ეგ არაფერი მამა

ეგ არაფერი მამა ეგ არაფერი მამა ნახე შენი ხმა მაქ ნახე შენი თმა მაქ შენ ბიკიკებს სანთლით ვკვალავ

თითქოს არაფერი

- ვგრძნობ , რომ დავილიე, გავჩერდი! ყველაფერს ერთად მოუყრია თავი და იმ სარკიდან მიყურებენ სადაც ყოველთვის ვიხედები, ყოველთვის ვიცოდი, რომ ყველაფერს შევძლებდი და მართლაც ყველაფერი ადვილად გამომდიოდა ალბათ იმიტომ, რომ შემეძლო ასე უბრალოდ ყველა

არაფერი

ბევრი ფიქრისგან და ჩხუბისგან გადაღლილი, ფეხზე ვდგები, ჩემს ნივთებს ვიღებ და შავ NASA-ს ჩანთაში ერთიანად ვტენი. არ მეგონა ასეთი რთული თუ იქნებოდა, ამ გადაწყვეტილების მიღება. ჩემს სკეიტს ზურგჩანთაზე ვაბამ და სახლიდან ისე გავდივარ, რომ უკანაც კი არ

"მე არაფერი მიჭირს "

ალბათ თითებზე დასათვლელია ისეთი ადამიანები რომლებიც გულწრფელად წარმოსთქვავენ ამ ფრაზას. სინამდვილეში ნაკლებად მჯერა, რომ ასეთი ადამიანები მართლა არსებობენ. ისინი სხედან ბედნიერები, მშობლებთან, დაძმასთან ერთად,

წინასწარ არაფერი თქვა (სრულად)

ქალი რომელიც უღმერთოდ უყვარდა, რომელიც ყველაფერს ერჩივნა და არავითარ შემთხვევაში არ გაუშვებდა ხელიდან. მთლიანად მისი იყო, გულით, სულით, გონებით და სხეულით. მისი იყო, მაგრამ მაინც არ ჰყოფნიდან. იმდენად უყვარდა მის გარეშე ერთი წუთითაც აღარ უნდოდა

ან ყველაფერი ან არაფერი (სრულად)

-შენ ჩემთან არ იძინებ. -ბებია წკაპ - გადაჭრით მითხრა და საჯდომზე ხელი მომარტყა - შეცუნცულდი. -ვირო, შე ჰორმონებ დამონებულო კაცო- ვუთხარი ვითომ და გამწარებულმა. ამ სიტყვების გაჟღერება და ხელში ატაცება ერთი იყო, როგორც ცოტა ხნის წინ ისევ შემისვა

არაფერი მნიშვნელოვანი

საკუთარი თავით კმაყოფილი არასდროს ვყოფილვარ. როდესაც რაღაც კარგად გამომდიოდა, ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ შემეძლო უკეთესად გამომსვლოდა. ეს ფიქრები თავს არ მანებებდა და საბოლოოდ თავს უბედურად ვგრძნობდი.

მოსიარულე აისბერგის მახეში {7 თავი}

ადამიანს ისე არაფერი აქველებს,როგორ შრომით მოპოვებული სიამაყე. ურთიერთობაში მთავარი ნდობა და ურთიერთპატივისცემა. და მაინც, რა განსხვავებულად ძგერს ორი ერთმანეთზე შეყვარებული ადამიანის გული.