რა ფერის არის შენი თვალები[4]

საკმაოდ დიდ ხანს ისხდნენ ჩუმად.სიჩუმე ალექსანდრეს ხმამ დაარღვია. -გჯერა რომ ახალ წელს სასწაულები ხდება? -მჯერა. -იქნები ჩემი სასწაული? ყველა მისი ქცევა აბნევდა მარიამს,და ახლა სრულიად გაიფანტა,ვერაფერი გაიაზრა.

რა ფერის არის შენი თვალები[2,3]

-რა ჯანდაბას აკეთებ,ბავშვი ხომ არ ვარ.-ბრაზნარევი ტონით ვუთხარი და წარბშეკრულმა გავხედე.მიუხედავად იმისა რომ საშინლად მსიამოვნებდა მისი ეს ქცევა. -კი ბატონო,პირადად ჩემი ბავშვი ხარ.-ძალიან,ძლიან თბილად მითხრა

ის აქ არის !(სრულად)

რამდენადაც მახსოვს ყოველთვის მოხიბლული ვიყავი ბუნებით, ველური სასწაულებით... ხშირად დავდიოდით მე და ჩემი მეგობრები ლაშქრობებში, ლამაზი ბუნების სანახავად და დასათვალიერებლად, ყოვეთვის როდესაც დრო გვქონდა არასდროა ვტოვებდით შესაძლებლობას და თავს

რა ფერის არის შენი თვალები?(1)

„სიყვარულს ისეთი სათვალე უკეთია რომლითაც სპილენძი ოქროდ გვეჩვენება,სიღარიბე-სიმდიდრე,ხოლო ცეცხლის ნაპერწკლები-მარგალიტებად.“ ნეტავ მათაც იგივე დაემართებათ?არვიცი,ვნახოთ,ყველაფერს დრო გვიჩვენებს,მისი საშუალებით გავიგებთ რა მოხდება.

"ამ ქვეყნად რაც კი ხდება შემთხვევით, მარადიული ის არის მხოლოდ!"(4)

იმ საღამოს აივანს ახლოსაც არ გავკარებიბარ...საერთოდაც, მთელი საღამო მოცარტს ვუსმენდი......საცხოვრებელი გარემოს შეცვლა ნაკლებადმტკივნეული რომ ყოფილიყო ჩემთვის, განგებამ 6 საუკეთესო გოგო გამომიგზავნა მეგობრად. საუკეთესოს თქმა

"ამ ქვეყნად რაც კი ხდება შემთხვევით, მარადიული ის არის მხოლოდ!" (3)

ჩემ წინ "ბატონი ავტოკატასტროფა იდგა", ისევ იმ სულელური სიცილითა და ასე ნაცნობი, თითქმის ახლობელი სურნელით.-სახლიდან გამოგაგდეს? - მითხრა ზედმეტად შინაურულად და ჩაიცინა. არა, არა, ვიცი, მითვალთვალებდი და ჩამოგეძინა.

"ამ ქვეყნად რაც კი ხდება შემთხვევით, მარადიული ის არის მხოლოდ!" 2

სტუდენტური ცხოვრების პირველი თვეები ერთმანეთზე სწრაფად გავიდა. ხანდახან მეჩვენება, რომ დროის აღვირი დიდი ხანია ნებას მივუშვი, ან ხელიდან დამისხლტა და ვეღარადა ვეღარ ვაკონტროლებ.

"ამ ქვეყნად რაც კი ხდება შემთხვევით, მარადიული ის არის მხოლოდ!"

ყველაზე მეტად ის უამრავი ნივთი მეცოდებოდა ჩემოდნებში მთელი გულით რომ მქონდა ჩატენილი და რომელთაც ყველაზე რთული მისია ჰქონდათ დაკისრებული. თითქმის შეუძლებელს ვითხოვდი მათგან. მინდოდა ჩემი სახლი აქ

შენნაირი არავინ არის [სრულად]

როცა უმწეოა ფიქრი.. გული დაჭრილივით ბორგავს.. უცებ მოდიხარ და ირგვლივ.. მზე და გაზაფხული მოგყავს..

"ჩვენ" აღარ არის ჩვენ

იქნებ მხოლოდ მე მიყვარდი ასე ძალიან და შენთვის უბრალოდ ვიყავი.. ჩვეულებრვი გოგო ვიყავი.. შენ შემცვალე.. შენ მაიძულლე მეცოცხლა და ვყოფილიყავი ასეთი მაგრამ ყველაფერი შენთან ერთად იყო საინტერესო და სასიამოვნო. შენ კი აღარ ხარ. მაშინ რაღა ვაკეთ მე?!