მე არ ვაპირებ უშენოდ ვიცხოვრო< 14 თავი

ქალის გაცნობას რომ შეეცადო,ის ჩაგითრევს,ჩაგძირავს და მაინც ვერ ამოიცნობ მის შინაგან თვისებებს.ისინი ასე ამოუცნობი დარჩებიან ჩვენში,მაგრამ მე ერთს ვფიქრობ და იცით რას? მამაკაცები ვიბადებით და ვიზრდებით,მაგრამ მაინც ბავშვებად ვრჩებით.ქალი?ქალი

არ მინდა ჩემი შვილი მე რომ დამემსგავსოს

ვერ შევძლებ ვუყურო, როგორ შეწყვეტს ჩემთან ლაპარაკს მაშინ, როცა ეს ყველაზე მეტად დასჭირდება. ვერ ავიტან მოვისმინო კედლის მეორე მხრიდან ჩუმი ტირილი და მითხრას, რომ ცუდი სიზმარი ნახა, ან, ემოციურ ფილმს უყურა. ვერ ავიტან ვუყურო, როგორ მშორდება და

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი17)

-რაო? როგორაა? -ვკითხე ანერვიულებულმა. -საუბარმა წარმატებუთ ჩაიარა - ამოისუნთქა - ძალიან ნერვიულობს და ამავდროულად, გაცეცხლებულია... არ ვიცი ლუკა ხომ იცი როგორია, ასე ადვილად არ დათმობს...

მე არ ვაპირებ უშენოდ ვიცხოვრო< 13 თავი

ნანამ ნინიკოს მოუარა,დააწვინა და უკვე კარგად დაღამებული იყო მირიანს რომ შეაკითხა და გაიგონა როგორ ბორგავდა ძილში. ---უშენოდ ტკივილია გულში,სულში კი ბინდია.დავეხეტები ამ დაბინდულ ლაბირინთებში და სინათლეს დავეძებ.ვიპოვნე,მე ვიპოვნე ჩემი სინათლე და ის

მე არ ვაპირებ უშენოდ ვიცხოვრო< 12 თავი

ნანუჩი წადი დაისვენე,უკვე გვიანია სადაცაა გათენდება.უთხრა მირიანმა და თავისი ხმა თავადაც ვერ იცნო.კიდევ ერთხელ შეისუნთქა მისი სუნი და ნანამ უკან-უკან ხევით წავიდა და გულამოვარდნილი შევარდა საძინებელში.სამივე ერთ ტახტზე იწვა და სამივე გემრიელად

მე არ ვაპირებ უშენოდ ვიცხოვრო< 11 თავი

--გულო გრძნობების წყარო ხარ დაუშრობელი,გულის სიცოცხლე მის სიცოცხლის წყაროდ ქცეულა, გულის სისხლძარღვებს ამოძრავებს კაპილარები, სისხლი მჩქეფარე ნაკადულად ამოხეთქილა.სასიყვარულო სიტყვით გამოვიდა გეგი და შემდეგ სათითაოდ გადახედა ყველას და ისევ თქვა;

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი16)

ნია, ჩემო საყვარელო, გთხოვ დამშვიდდი, დამშვიდდი და ისე მომიყევი ყველაფერი... - სახეზე ცრემლებს მწმენდდა და მეფერებოდა. ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი, მიყურებდა და ვერ ვხვდებოდი რას ფიქრობდა, ამიტომ მის საუბარს ველოდებოდი. განა იმისთვის ვბრაზდები

რატომ არ შეიძლება ბედნიერება გტკიდოდეს?!

ბევრი რამ შეიცვალა. ამას წინათ ნახსენები სიტყვები საამურად ტივტივებს გონებაში "არასოდეს დანებდე, ტკივილი დროებითია ტრიუმფი კი სამუდამო." ტკივილი? და რას შეიძლება ვუწოდოთ ტკივილი? ეს მგონი ის გრძნობაა როცა ორგანიზმში ყველაფერი იკუმშება, სუნთქვა

არ ვიცი რა ქვია ამას!!!

სიკვდილზე ბევრი არასდროს მიფიქრია, ან რა უნდა იყოს ს სიცოცხლეზე უარესი, ახლა ვფიქრობ რა დავწერო და არაფერი მაგონდება, განა იმიტომ რომ არ ვიცი რაზე უნდა დავწერო, არამედ მიტომ რომ არ მინდა ისე დავწერო როგორც თითქმის ყოველთვის ვწერ,

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი15)

ლუკას დანახვაზე წამოდგომა ვცადე, მაგრამ სანდრომ ამის საშუალება არ მომცა, -დიახ... -ამაყად უპასუხა სანდრომ, მე კი დამორცხვებული აღარ ვიცი რა მექნა... -ხელს ხომ არ გიშლით? - ირონიული ღიმილით იყურებოდა... -სულაც არა, შეგიძლია გაიარო... -იქნებ აქ