ასე

როგორ მეშინოდა კითხვების დასმის, ეხლა პასუხებს, მოველი შიშით.

მე არ ვარ მარტოსული, უბრალოდ ასე მეგონა...

ისევ მინდება, სადღაც ბნელ კუთხეში ვეგდო იატაკზე, მიყუჩული, მთვარის შუქით განათებულ გარემოს გადავხედო და ამით ჩემი სული გათავისუფლდება, აივსება დამშრალი, აყვავდება, ატმის ყვავილივით გაიფურჩქნება და ვიგრძნობ იმ ნირვანას რომელსაც ვერავინ და ვერაფერი

მე ასე მწამს!♡

მე ასე მიყვარხარ და ასე მწამს! რომ არ გაეჩინე... შეგქმნიდი მსგავსს!..

მე რომ გელი იცოდე ასე არსად გელიან

-ტორტი მოგიტანე მაგრამ წვიმისგან დასველდა - ახლაღა შევამჩნიე ხელში ტორტი - სანთელს აგინთებდი მაგრამ აზრი არ აქვს სველია, გილოცავ დაბადების დღეს ჩემო დედოფალო - დაიხარა და რევერანსი გააკეთა, ზუსტად ისე როგორც ბაღში... - წვიმს... სველდები... - ხმის

ასე ძლიერად ჯერ არასოდეს მყვარებია

ნუცა პირველად, როდის გავიცანი არ მახსოვს, მაშინ პატარა ბავშვები ვიყავით. გავიდა წლები და დიდი ხნის შემდეგ ნუცას კიდევ ერთხელ შევხვდი ახლა ნუცა უკვე 17 წლისაა. პირველად დავინახე ამდენი წლის შემდეგ და პირველი რაც გავიფიქრე ის იყო რომ ნუცა ძალიან

შენი სუნთქვა ასე შორია...

ბნელი ფიქრები თავს გვესმის ღამით და ჩვენი სული კვლავ ტოვებს ფეთქვას "ნუთუ ვერ გნახავ სულ ერთი წამით ნუთუ ვერ დავთვლი ისევ შენს სუნთქვას

ასე მგონია

ერთხელ გნახე და უკვე მიყვარხარ ასე მგონია ასეთი გრძნობა გულში არასდროს ჯერ არ მქონია უხმოდ უსიტყვოდ გიყურებდი თხუთმეტი წუთი შენი თვალები მე დავიპყარი მაგრამ შენ დუმდი

მჭირდებითთთ..

მოკლედ გადმოვიდა კლასში ახალი მოსწავლე (ლიზი) და ნუუ ბესთს ვეძAხი და უკვე მეგობრობის ფიციც დავდეთ მაგრამ ერთი მოსწავლეა კლასში გოგო (ელენე) რომელიც ყველაფერს მართემვს პირველ დღეს ვთქვი რომ ჩემი

ორეული(სრულად)

ამბობენ ცხოვრებაში ყველაფერი ზედმეტი მავნებელიაო. ეს მცნება სიყვარულსაც ეხება, რადგან ზედმეტად ძვირფასი ადამიანის დაკარგვისგან გამოწვეული ტკივილის განკურნება შეუძლებელია, მეტიც სამუდამო სატანჯველისკენ გიკვალს გზას. სწორედ იგივეს გამოცდა მოუწევს

ხატია

მაღვიძარის დარეკვამდე გამეღვიძა, ყოველთვის ასე ხდება მასზე ადრე მეღვიძება, თვალებს არც კი ვახელ ისე ველოდები როდის მაცნობებს ადგომის დროს. ამ დილითაც ვერ ვუღალატე ჩვეულებას, იქამდე არ ავდგები სანამ