მე უბრალოდ მომინდა და ასე!

მე უბრალოდ მომინდა და ასე, პოეტობა ავიჩემე ვითომ, ვწერდი ლექსებს, მეც არ ვიცი რაზე, ჩემს თავს ისევ ტაშს ვუკრავდი თვითონ, ვიღრიალებ ახლა ბოლო ხმაზე!

ყველაფერი დაიწო ასე... (5 თავი)

მოდი სანამ თხრობას გავაგრძელებდე გეტყვით რომ ეს ისტორია ჩემს დაზეა ყველანაირად რეალურია ყველანაირი ჩამატების და გაზვიადების გარეშე ვწერ ... ბევრს გაუჩნდა შეკითხვა რატომ არის მია ასეთი ბანალური ? სადაა მისი სიამაყე ? მოდიერთ რაღაცას გაგიმხელთ

ყველაფერი დაიწყო ასე... თავი 4

როგორც კი საძინებელში შევედით შიშმა ამიტანა მაგრამ ვერ ვხვდებოდი რისი მეშნოდა ბიჭი რომელიც იდუმალებით იყო მოცული ? არა თუ ბიჭი რომელიც ყველას შინებდა ? არა არა . თუ ბიჭი რომელმაც გადამარჩინა ? არა არც ეგ მაშინ კითხვა ასეთა რისი მმეშინოდა მე ? მე

ყველაფერი დაიწყო ასე ( თავი 3)

დილით კარგ ხასიათზე წამოვდექი გარეთ გავიხედე და თეთრად მოფენილი არე-მარე რომ დავინახე გული სიხარულით ამევსო ... ტელეფონის ხმა გავიგე სიხარულსაც აღარ გაცლიან გავიფიქრე და დაღვრემილი სახით წავედი ტელეფონისკენ - მიაააა როგორ ხარ ? -კარგად ნინ შენ?

ყველაფერი დაიწყო ასე... (2 თავი)

იდი ნა*უი სხვის საქმეში არ უნდა ჩაერიო შენთვის არ უსწავლებიათ? ვინ ხარ რო დაგემორჩილოთ აჰაჰაჰა ერთი გამო**ევებული ბოხი ხმით პატრონმა ცინიკურად ჩაიცინა ბიჭებს ახლოს მოუახლოვდა - სანდრო დავითური ვარ გეცნობით ? ამ სახელის გაგონებაზე ბი

ყველაფერი დაიწყო ასე...

რა არის ფული? მას მოაქვს ბედნიერება? ფულით კარგ ბინას, მანქანას , ტანსაცმელს იყიდი მაგრამ ეს ბედნიერებაა? და რა არის ბედნიერება? სად არის ? ან როგორ უნდა ვიპოვოთ ? მოდით დავიწყოთ მე მია ვარ 19 წლის . ფულიანი მამიკოს გოგო.

ასე,უთქმელად

რადგან ჩემი ყველა ჩანახატი თუ მოთხრობა ეძღვება საზოგადოების ლანძღვა-გინებას,რატომღაც გადავწყვიტე მხოლოდ ორ ადამიანზე დავწერო. გიამბობთ იმას,რაც არასდროს მომხდარა,მოგიყვებით იმაზე რისიც ყველას ეშინია.

ნუთუ ასე ძნელია დავიწყება (II იმედი)

მივიდა ელენა მათ სახლში და დაამტვრია ვაზები, ჭურჭელი. ამოაყირავა სკამები, ტელევიზორი,კომპიუტერი, მაგიდა,გადმოყარა ტანსაცმელი, რაც კი კარადაში იყო,დატეხა სარკეები, მაგრამ ვერ შეეხო ფოტოებს, სადაც ის და გიო იყვნენ. შემდეგ ამოიღო ყველა სურათი და

ნუთუ ასე ძნელია დავიწყება

ჰეილი გეიდის უნივერსიტეტში მხოლოდ უცნაურ ბავშვებს იღებენ. აქ არიან მომავალი მსახიობები, მწერლები, მოცეკვავეები, არქიტექტორები, მეცნიერები. ეს ის უნივერსიტეტია სადაც თითქმის მთელ სასუალო სკოლის მეათე კლასს უნდა ჩაბარება. -გიო,აბა რაზე აპირებ

რაგბისტის ღიმილი(ყველაფერი ასე დაიწყო)

-შემაშინე,აქ საიდან შემოხვედი?-იმის მაგივრად რომ პასუხი გაეცა მომიახლოვდა,უკან დავიწიე და კედელს ავეკარი,გული საშინლად ამიჩქარდა,იმდენად ახლოს მმოვიდა მისი სუნთქვა სახეზე მეფრქვეოდა,მეგონა მაკოცებდა იმდენად ახლოსიყო,აღარაფერზე აღარ შემეძლო