ბაუნტის ვალი [9 დასასრული]

რამდენიმე საათში ყველა ერთად არჩევდა კაბას, ხუთეული რასაკვირველია. დიდი კაბა უნდოდა ანის, გაშლილი, თუმცა არა ზედმეტად ფუშფუშა და გადატვირთული. თუმცა ანის კაბაზე უფრო რთული, სალომეს და ლილეს კაბების შერჩევა აღმოჩნდა.

ბაუნტის ვალი [8]

ცოტა ხანი მათთან ერთადაც გაატარა და ოთახში წავიდა დასაძინებლად. სწრაფად შეწვა საბნის ქვეშ და ბალიშს მიეხუტა. ისე დაიღალა დღეს, ჯერ ასე გვიანობამდე ეღვიძა, მერე ემოციური დაღლა, ადვილი ამბავი ხომ არ იყო გაბრიელის ოჯახის გაცნობა, თანაც ასე მოულოდნელად.

ბაუნტის ვალი [7]

სულ სხვანაირი იყო ზღვა ღამით, თითქოს უფრო მშვიდი მაგრამ, უფრო საშიშიც. შავად ლივლივებდა, აღარსად იყო ცისფერი, ლურჯი ან თუნდაც მწვანე ფერები. ფეხები დაისველა მხოლოდ, წყალი თბილი იყო, გაბრიელი კი იქვე ჩამოჯდა და დაელოდა,

ბაუნტის ვალი [6]

საშინლად ღლიდა მგზავრობა. სახლში შესულმა მოკლედ მოიკითხა ოჯახის წევრები და თავის ოთახს მიაშურა. ისე უცებ შეეპარა სიმსუბუქის შეგრძნება, ლოგინზე კარგად მოკალათდა და დაეძინა. რომ გამოეღვიძა, გარეთ უკვე სიბნელე იყო,

ბაუნტის ვალი [5]

დილაც ღიმილით დაიწყო, თუმცა ზაფხულისთვის შეუფერებელმა ამინდმა ჩააცხრო მისი აღფრთოვანება. ღრუბლიანი დღე, კოკისპირული წვიმა და განწყობაც მაშინვე გაუფუჭდა. გარეთ გამსვლელი არ იყო, ასეთ ამინდში ფეხსაც ვერ გაადგამდა.

ბაუნტის ვალი [4]

გზაში უამრავი კომპლიმენტი მოისმინეს ბიჭებისგან, კმაყოფილები იფერებდნენ. რესტორანში შესულებმა სხვები მოიკითხეს და საკუთარი ადგილები დაიკავეს. სასიამოვნო საღამო იყო, ცოტას სვამდნენ, ბევრს მხიარულობდნენ. მუსიკის ხმაზე წამოიშალნენ.

ბაუნტის ვალი [3]

დილით რომ გაიღვიძა ანიმ, გოგონები ოთახში არ დახვდნენ. ეზოდანაც არ ისმოდა ხმაური, მოწესრიგდა და გარეთ გავიდა, თუმცა არავინ დახვდა, მხოლოდ ცარიელი ეზო და ცამდე აწვდილი მთები ჩანდა. ნეტავ სად გაქრა ყველა? თვალებზე ვიღაცამ ააფარა ხელი,

ბაუნტის ვალი [2]

აფორიაქებული მიწვა ლოგინზე გოგონა. არა, მაინც რამდენად თავხედია? ისე უნდოდა იმ მოელვარე თვალების დათხრა, იმ ტუჩებსაც სიამოვნებით დაუსისხლიანებდა, იმ კბილებსაც ჩამოაძრობდა, თმებსაც ღერა-ღერა დააცლიდა და ენასაც ამოაგლეჯდა.

ბაუნტის ვალი [1]

იჯდა უმოაჯირო აივანზე და გასცქეროდა ამაყად მდგარ თეთნულდს. შუა ზაფხულში კვლავ თოვლიანი იყო მწვერვალი. თითქოს, ცაში აჭრილი კიდევ უფრო ზევით მიიწევდა, ცასთან შეერთებას ლამობდა. თითქოს ამაყი იყო იმ მშვენიერებით,