ჩემი დასტოინი ბიჭი (თავი 4)

მოულოდნელობისგან შეშინებულმა შევხედე, ვაიმე, ეხლა ამას თავში რაღაცას ვურტყავ. -დემეტრე შენ ნორმალური ხარ?გული გამისკდა იდიოტო -ვუთხარი და მხარზე ხელი მივარტყი. -შენ არიცი, რომ გვიან შენთვის უცხო ქალაქში ბოდიალი არ შეიძლება? -და შენ ვინ გეკითხება?

ბიჭი სახელად 66-33-XX (4)

კოლის საკმაოდ დიდი ყლუპი გადავუშვი პირში. ის იყო უნდა გადამეყლაპა, რომ უცნობს შევხედე და დარტყმული შემრჩა ხელთ. გაოცებისგან ჰაერი აღარ მეყო და ჩემი ძვირფასი კოკა-კოლა, კუჭში გადაშვების ნაცვლად, გარეთ გადმოვუშვი მთელი ენერგიით და დარტყმულს გადავასხი

ბიჭი სახელად 66-33-XX (3)

-ჰა , მორჩი ჩემს თვალიერებას? ეხლა შეიძლება წავიდეთ??? მომახალა და წასასვლელად შებრუნდა. მე კი ყველაზე არაორდინალური რამ ვუთხარი, რაც შეიძლებოდა, იმ წამს მეთქვა. -შენი ნომერი მითხარი რა... ამოვიხავლე უკანასაკნელი ძალით და გაშტერებული მივაჩერდი უცნობ

ჩემი დასტოინი ბიჭი (თავი 3)

-სახლის ეზოში შევედი და გავშეშდი ჩემს წინ სახლი კი არა სასახლე იდგა როგორც ჩანს ჩემი "დედიკო" და "მამიკო" მდიდრები არიან .....გაბომ ჩემი ნივთების გადმოტანა დაიწყო მე კი სახლისკენ წავედი სახლის კარი მოსამსახურემ გამიღო....შიგნით იმდენი ოთახები და

ბიჭი სიზმრიდან (თავი მეექვსე, დასასრული)

მის სითბოს ყოველ ღამით კიდევ 4 დღე ვგრძნობდი. დათას ბოლო დღეს ჩემს სკოლამდე მივაცილებინე თავი. დათა ამის გამო ბრაზობდა. ჩახუტებისას მივხვდი რომ მასთან ერთად ვეღარც გავიღვიძებდი და ვეღარც დავიძინებდი. ძალიან დავნაღვლიანდი. დათა ყველაფერს მიხვდა და

ჩემი დასტოინი ბიჭი (თავი 2)

სახლში რომ შევედი დედაჩემს დავუძახე -დეე მოვედიი ხმა რომ არავინ არ გამცა მისაღებში შევედი და დავინახე ვიღაც უცხო ქალი და ბიჭი იჯდა დედაჩემა რომ დამინახა დაბნეული და ცრემლიანი თალებით შემომხედა.... -გამარჯობათ :)) დე სტუმრები თუ აპირებდნენ მოსვლას

ბიჭი სახელად 66-33-XX (2)

ხშირად გამიგონია ბავშვობაში, როგორ ამბობდნენ :“ქალებს კარგი წინათგრძნობა აქვთო“... დაახლოებით 18 წლის ასაკში კი ეს ჩემს თავზეც გამოვცადე და მივხვდი რა გრძნობაც იყო... მთელი დღე აფორიაქებული დავდიოდი. გული გამალებით მიცემდა. ვფიქრობდი , რომ ეს

ბიჭი სახელად 66-33-XX

23 წლის ისე გავხდი, შეყვარებული არ მყოლია. არა , განა იმიტომ, რომ არავინ არ მომწონებია, ან არავის არ მოვწონებივარ. პირველ რიგში დამნაშავე ჩემი ჯუჯღუნა დედიკოა, რომელიც სულ ჩამჩიჩინებდა : „დედიკო, სიყვარულის დრო არ არის, ჯერ სწავლას მიხედეო“, ამიტომ

''ბიჭი სიზმრიდან" (თავი მეხუთე)

დათა ძალიან ზრუნავდა ჩემზე. მთელი დღე თავს დამტრიალებდა და მეფერებოდა. კვლავ თავის თავს ადანაშაულევდა და ჩემ მხარს რო დახედავდა სახეზე ტკივილი და გაბრაზება ერთად ეხატებოდა,მისი სახის შემყურე გული მტკიოდა. სულ არ ვჩიოდი ჩემს მხარს უბრალოდ ჩემს გამო

ჩემი დასტოინი ბიჭი (თავი 1)

-გამარჯობათ მე ლიზა ყოფიანი ვარ,ვცხოვრობ ქუთაისში ვარ 17წლის მაღალი სუსტი პატარა კურნოსა ცხვირით და დიდი ტუჩებით.მყავს და ანა 19 წლის და ძმა გიორგი 25 წლის ,ანა თბილისშია სასწავლებლად და სახლში თავისუფლებამაქვს...დღეს სკოლის ბოლო დღეა და არც კიი