ბიჭი სახელად 66-33-XX

-ლილე... -ბატონო? შევბრუნდი მისკენ. მაგრამ ის ისევ იმავე პოზაში , ანუ ჩემკენ ზურგით იდგა და ცას აჰყურებდა. -მადლობა, რომ შენი ოჯახი გამაცანი და მადლობა, რომ აქ წამომიყვანე. ესეთი ბედნიერი ბოლოს როდის ვიყავი აღარ მახსოვს. ისეთი სევდა და სითბო

ჩემი დასტოინი ბიჭი (თავი 6)

დილით,როგორც კი ავდექი ჩემ დას დავურეკე: -ანუშკ,როგორ ხარ? -ოჰო ,თვით ლიზა ყიფიანს გავახსენდი,რაპატივია. -ხოდა დააფასე-ვუთხარი და გადავიკისკისე.

ბიჭი სახელად 66-33-XX (6)

-მიდი ახლა შენ დაიძინე, თორემ დიდი გზაა და შეიძლება კიდე რამე სურვილი გამიჩნდეს, ასე რომ არ გირჩევ ფხიზლად ყოფნას. მეც შეშინებულმა თავი მაშინვე საქარე მინაზე მივდე, ფანჯარას ოდნავ ჩავუწიე და ტუჩები გავბუსხე. ხმამაღლა გაეცინა ჩემს რეაქციაზე, მაგრამ

ბიჭი სახელად 66-33-XX (5)

ჩურჩულით ვთქვი: -„ვიცოდი, რომ შენ იყავი“... დავამთავრე თუ არა წინადადება, ვაჩე ტუჩებზე დამწვდა და ისე გამალებით მაკოცა, თითქოს წლების განმავლობაში გეგმავდა ამას და როგორ იქნა აასრულა ჩანაფიქრი... ციებ-ცხელება დამემართა... შიგნიდან მცხელოდა...

ჩემი დასტოინი ბიჭი (თავი 5)

კლუბის კარი გაიღო და შემოვიდა ოცამდე წყვილი რომლებსაც,ხელში თითო თეთრი, წითელი ვარდი და ბუშტი მოქონდათ და მაძლევდნენ,ბოლოს დავინახე დემეტრე რომელსაც,დიდი დათუნია და წითელი ვარდები ეჭირა,-გილოცავ პატარა დაბადებისდღეს

ჩემი დასტოინი ბიჭი (თავი 4)

მოულოდნელობისგან შეშინებულმა შევხედე, ვაიმე, ეხლა ამას თავში რაღაცას ვურტყავ. -დემეტრე შენ ნორმალური ხარ?გული გამისკდა იდიოტო -ვუთხარი და მხარზე ხელი მივარტყი. -შენ არიცი, რომ გვიან შენთვის უცხო ქალაქში ბოდიალი არ შეიძლება? -და შენ ვინ გეკითხება?

ბიჭი სახელად 66-33-XX (4)

კოლის საკმაოდ დიდი ყლუპი გადავუშვი პირში. ის იყო უნდა გადამეყლაპა, რომ უცნობს შევხედე და დარტყმული შემრჩა ხელთ. გაოცებისგან ჰაერი აღარ მეყო და ჩემი ძვირფასი კოკა-კოლა, კუჭში გადაშვების ნაცვლად, გარეთ გადმოვუშვი მთელი ენერგიით და დარტყმულს გადავასხი

ბიჭი სახელად 66-33-XX (3)

-ჰა , მორჩი ჩემს თვალიერებას? ეხლა შეიძლება წავიდეთ??? მომახალა და წასასვლელად შებრუნდა. მე კი ყველაზე არაორდინალური რამ ვუთხარი, რაც შეიძლებოდა, იმ წამს მეთქვა. -შენი ნომერი მითხარი რა... ამოვიხავლე უკანასაკნელი ძალით და გაშტერებული მივაჩერდი უცნობ

ჩემი დასტოინი ბიჭი (თავი 3)

-სახლის ეზოში შევედი და გავშეშდი ჩემს წინ სახლი კი არა სასახლე იდგა როგორც ჩანს ჩემი "დედიკო" და "მამიკო" მდიდრები არიან .....გაბომ ჩემი ნივთების გადმოტანა დაიწყო მე კი სახლისკენ წავედი სახლის კარი მოსამსახურემ გამიღო....შიგნით იმდენი ოთახები და

ბიჭი სიზმრიდან (თავი მეექვსე, დასასრული)

მის სითბოს ყოველ ღამით კიდევ 4 დღე ვგრძნობდი. დათას ბოლო დღეს ჩემს სკოლამდე მივაცილებინე თავი. დათა ამის გამო ბრაზობდა. ჩახუტებისას მივხვდი რომ მასთან ერთად ვეღარც გავიღვიძებდი და ვეღარც დავიძინებდი. ძალიან დავნაღვლიანდი. დათა ყველაფერს მიხვდა და